بریده‌هایی از کتاب زندگی پنهان ذهن

وقتی انتخاب می‌کنیم خصمانه و تهاجمی عمل کنیم، تمایل داریم که دیگران را هم فاسد ببینیم. به این سیاق، همهٔ سگ‌ها هار هستند.

حالا باید اسطورهٔ دیگری را هم باطل کنیم. آنچه به استعداد تعبیر می‌کنیم، ودیعه‌ای ذاتی نیست، بلکه، تقریباً همیشه، ثمره‌ای است که از کار و تلاش سخت به دست می‌آید.

آیمارائی موقع صحبت از آینده دست‌هایش را رو به عقب و در اشاره به گذشته رو به جلو می‌گیرد. با اینکه این امر در ظاهر شاید عجیب به نظر برسد، اما وقتی آن را توضیح می‌دهند به‌قدری معقول به نظر می‌رسد که هوس می‌کنید شیوهٔ تجسم خودتان را از گذشته و آینده تغییر دهید؛ آنها می‌گویند گذشته تنها چیزی است که می‌دانیم؛ چیزی که چشمانمان می‌بیند و بنابراین پیش روی ما قرار دارد. آینده نامعلوم است؛ چیزی است که چشمانمان نمی‌بیند و بنابراین پشت سرمان قرار دارد. خط زمان در نظر آیمارای رو به عقب حرکت می‌کند. به این ترتیب، آیندهٔ ناشناختهٔ نامعلوم پشت سر است که رفته‌رفته به دید می‌آید و به گذشته تبدیل می‌شود.

مشکل ما در اینکه آنها را همان‌طوری که هستند ببینیم حکم استعاره‌ای مورفولوژیکی برای درکِ چیزی را دارد که در حوزهٔ شناختی پی بردن به آن بسیار دشوار است: بچه‌ها کوچک‌شدهٔ بزرگسال‌ها نیستند.

نوزادان فکر و تصوری از ریاضیات، زبان، اخلاق، و حتی استدلال‌های علمی و اجتماعی دارند

برای یاد گرفتن به انگیزه و تلاش نیاز داریم. این نه جادوست و نه عقیده‌ای تعصب‌آمیز. اکنون می‌دانیم که اینها دوپامین تولید می‌کنند، و دوپامین مقاومت مغز را در برابر تغییر کم می‌کند.

بچه‌های شش‌ماهه، قبل از چهاردست‌وپا راه رفتن، راه رفتن یا صحبت کردن، حتی قبل از اینکه بتوانند بنشینند و با قاشق بخورند توانایی تفسیر قصد و غرض، امیال، مهربانی و شرارت را دارند، که این امر را می‌شود از بررسی گزینش‌ها و حالت‌های چهره‌شان استنتاج کرد.

اولین فصل سفری است به سرزمین کودکی. خواهیم دید مغز خیلی پیش از آنکه شروع به صحبت کنیم آمادهٔ یادگیری زبان است، که دوزبانی به ما در تفکر کمک می‌کند.

مغز لوح سفید نیست. کارکردهای ازپیش‌ساخته‌ای دارد، و مسائلی که به کارکردها ربط دارند خیلی راحت‌تر حل‌وفصل می‌شوند.

دنیا در همین ۳۰۰۰ سال پیش بوستانی آکنده از اسکیزوفرنیک‌ها بود؛ که آگاهی، آن‌گونه که ما امروزه ادراکش می‌کنیم، اینکه احساس می‌کنیم موجودیت خودمان را هدایت می‌کنیم، فقط همین اواخر، همراه با فرهنگ، در تاریخ بشریت پدیدار گشته است.

از قابلیت‌های علم یکی هم این است که می‌تواند بر اساس داده‌هایی معدود و مبهم نظریه بسازد.

با این وصف دیدیم که حتی نوزادان هم مفاهیم پیچیده و انتزاعی شکل می‌دهند و از ریاضیات تصوری دارند، و زبان را تا حدی می‌فهمند. آنها در همان چندماهگی هم استدلال پیچیدهٔ منطقی بروز می‌دهند.

از روزی که به دنیا می‌آییم، قادریم بازنمودهایی انتزاعی و پیچیده شکل دهیم

هدف این کتاب این است که ذهنمان را کشف کنیم تا به درک عمیق‌تری از خودمان، تا خردترین کنج‌های نهانی که ما را می‌سازند، برسیم. ن

وقتی داستانی می‌شنویم، آن را کلمه‌به‌کلمه ثبت نمی‌کنیم، بلکه آن را به زبان افکار خودمان بازسازی می‌کنیم. به همین علت است که افراد از یک سینما، با داستان‌های متفاوتی بیرون می‌آیند. ما فیلمنامه‌نویسان، کارگردانان، و تدوین‌گران داستان خودمان از واقعیت هستیم.

خلاصه آنکه برای یادگیری هرگز دیر نیست. چیزی که در بزرگسالی تغییر می‌کند آن است که انگیزه‌مان در آنچه پیشتر یاد گرفته‌ایم به دام می‌افتد و با گردباد کشف و یادگیری همراه نمی‌شود.

برای پشتکار در یادگیری باید با انگیزه و تلاش، و خارج از حوزهٔ امن و فراتر از آستانهٔ پذیرشمان کار کنیم. آنجایی را که سقف اجرایی خود می‌دانیم معمولاً حد نهایی‌مان نیست. آنجا فقط نقطهٔ تعادل است.

تبدیل نور به شکل‌ها به قدری دشوار است که برای انجام آن باید ماشین‌هایی اختراع می‌کردیم و می‌ساختیم. ربات‌ها به فضا می‌روند، از استادان شطرنج بهتر بازی می‌کنند، هواپیماها را هدایت می‌کنند، اما نمی‌توانند ببینند.

مهارت یادافزایی خیلی‌وقت‌ها با نبوغ اشتباه می‌شود.

به‌جرأت می‌گویم وقتی بتوانیم جنبه‌هایی از فیزیولوژی‌مان را که در حال حاضر بر ما آشکار نیستند به‌صورت تصویری تجسم کنیم، خواهیم توانست سلامتمان را بهبود بخشیم. این وضع اکنون در چند حوزهٔ خاص رخ داده است. مثلاً، اکنون میسر است الگوی فعالیت مغزی را که با حالت درد مزمن مطابق است تجسم کنیم، و آن را بر اساس تجسم‌سازی کنترل کنیم و کاهش دهیم. این را می‌توان پیشتر برد تا جایی که سامانهٔ دفاعی‌مان را برای غلبه بر بیماری‌های اکنون لاعلاج تنظیم کنیم. می‌توان تحقیقات را روی این حوزهٔ پرثمر متمرکز کرد، چون چیزی که امروز شفابخشیِ معجزه‌آسا به نظر می‌رسد شاید در آینده ماهیتی بصری بیابد و استاندارد شود.