بریده‌هایی از کتاب زندگی پنهان ذهن

وقتی انتخاب می‌کنیم خصمانه و تهاجمی عمل کنیم، تمایل داریم که دیگران را هم فاسد ببینیم. به این سیاق، همهٔ سگ‌ها هار هستند.

آیمارائی موقع صحبت از آینده دست‌هایش را رو به عقب و در اشاره به گذشته رو به جلو می‌گیرد. با اینکه این امر در ظاهر شاید عجیب به نظر برسد، اما وقتی آن را توضیح می‌دهند به‌قدری معقول به نظر می‌رسد که هوس می‌کنید شیوهٔ تجسم خودتان را از گذشته و آینده تغییر دهید؛ آنها می‌گویند گذشته تنها چیزی است که می‌دانیم؛ چیزی که چشمانمان می‌بیند و بنابراین پیش روی ما قرار دارد. آینده نامعلوم است؛ چیزی است که چشمانمان نمی‌بیند و بنابراین پشت سرمان قرار دارد. خط زمان در نظر آیمارای رو به عقب حرکت می‌کند. به این ترتیب، آیندهٔ ناشناختهٔ نامعلوم پشت سر است که رفته‌رفته به دید می‌آید و به گذشته تبدیل می‌شود.

حالا باید اسطورهٔ دیگری را هم باطل کنیم. آنچه به استعداد تعبیر می‌کنیم، ودیعه‌ای ذاتی نیست، بلکه، تقریباً همیشه، ثمره‌ای است که از کار و تلاش سخت به دست می‌آید.

مشکل ما در اینکه آنها را همان‌طوری که هستند ببینیم حکم استعاره‌ای مورفولوژیکی برای درکِ چیزی را دارد که در حوزهٔ شناختی پی بردن به آن بسیار دشوار است: بچه‌ها کوچک‌شدهٔ بزرگسال‌ها نیستند.

نوزادان فکر و تصوری از ریاضیات، زبان، اخلاق، و حتی استدلال‌های علمی و اجتماعی دارند

اولین فصل سفری است به سرزمین کودکی. خواهیم دید مغز خیلی پیش از آنکه شروع به صحبت کنیم آمادهٔ یادگیری زبان است، که دوزبانی به ما در تفکر کمک می‌کند.

برای یاد گرفتن به انگیزه و تلاش نیاز داریم. این نه جادوست و نه عقیده‌ای تعصب‌آمیز. اکنون می‌دانیم که اینها دوپامین تولید می‌کنند، و دوپامین مقاومت مغز را در برابر تغییر کم می‌کند.

مغز لوح سفید نیست. کارکردهای ازپیش‌ساخته‌ای دارد، و مسائلی که به کارکردها ربط دارند خیلی راحت‌تر حل‌وفصل می‌شوند.

از قابلیت‌های علم یکی هم این است که می‌تواند بر اساس داده‌هایی معدود و مبهم نظریه بسازد.

از روزی که به دنیا می‌آییم، قادریم بازنمودهایی انتزاعی و پیچیده شکل دهیم