بریده‌هایی از کتاب زن عزیزم

ترک‌کردن خانه به‌معنی متوقف‌کردن خشونت نیست و آزادی را تضمین نمی‌کند.

فکر کنم مردم درست می‌گویند که حس بویایی قوی‌ترین محرک حافظه است

«فشنگ هم می‌خوای؟» سرم را به‌علامت تأیید تکان می‌دهم. سپس می‌گویم «فقط یکی.» «یه جعبه؟» «یه گلوله.» چشم‌های کلاید گشاد می‌شوند. طوری به من نگاه می‌کند انگار یک احمق هستم. «توی هرکدوم از خشاب‌های این اسلحه‌ها پونزده گلوله جا می‌گیره.» از شنیدن این حرف لبخند می‌زنم.

مردم برای زنده‌ماندن دست به هر کاری می‌زنند.

زندگی واقعی جعبه‌ای زیبا با روبانی گره‌خورده به دورش نیست.

به‌عنوان یک قانون کلی دوست دارم از هر جنگ‌و‌جدالی دور بمانم،

حقیقت این است که داشتن یک دوست لذت‌بخش است.

همزاد منه. من عاشقش هستم. می‌پرستمش. اون بهترین اتفاقیه که توی زندگی برام افتاد

من اولین پناهش نیستم، تا جایی که می‌دانم تنها پناهش هستم.

در دنیایی پر از جوان‌های خودشیفته، افراد بالای سی سال به چشم نمی‌آیند و نامرئی محسوب می‌شوند.