بریده‌هایی از کتاب پدر، عشق و پسر

دیدم که دنیای دیگری است در میانه این دو محبوب. دنیایی که عقل آدم‌ها به آن قد نمی‌دهد چه رسد به اسب. دنیا که دنیای عقل نبود، عشق زلال و خالص بود.

دشمن گمان می‌برد که دو نفر را اگر از سپاه امام جدا کند، کمر امام می‌شکند؛ یکی عباس‌بن‌علی و دیگر علی‌بن‌الحسین.

اما نه، بخواب. خواب برای این روح خسته و این چشم‌های به گودی نشسته، غنیمت است. بخواب! فردا هم روز خداست.

کجایی علی جان‌! کجایی برادرمان! کجایی چراغ خانه‌مان! کجایی روشنایی چشم‌مان‌! کجایی امید زنده ماندن‌مان‌؟! کجاست آغوش مهربانی تو! کجاست چشم‌های خندان تو؟! کجاست دست‌هایی که مرا بغل می‌کرد و به هوا می‌انداخت؟ کجاست آن انگشت‌هایی که دو دست مرا به خود قلاب می‌کرد؟ کجاست آن ریش‌هایی که زیر گلوی مرا قلقلک می‌داد؟ کجاست آن پاهایی که تکیه‌گاه بالا رفتن من بود؟ کجاست آن گیسوان سیاهی که شانه کردن‌ش با دست‌های من بود؟ کجاست آن بوسه‌های گرم؟ کجاست آن پناه‌گاه آغوش؟ کجاست آن تکیه‌گاه بازو؟

علی‌اکبر با سی‌‌سوار و بیست پیاده دیگر. بانی ماجرا هم علیِ کوچک شد؛ علی‌اصغر؛ علی دُردانه.

عباس و علی برخاستند، بر امام خویش سلام گفتند و این مضمون را به دامان محبوب ریختند: «جهان بی‌حضور تو خالی است. زندگی بدون تو بی‌معناست. دنیا پس از تو نباشد.»

مقام سِقایت در کربلا از آن عباس است؛ ماه بنی‌هاشم.

صبوری کن‌! با تکیه بر خدا صبوری کن‌!»

دنیا که دنیای عقل نبود، عشق زلال و خالص بود.

خودت که می‌دانی این لقب تراشیده ماست برای یزید. خودم که گول خودم را نمی‌خورم.

«فَاَیْنَما تَوَلّوُ فَثَّم وَجْهُ الله» به هر سو که رو کنید، روی خدا پیش روی شماست.

«شاهد باش خدای من! جوانی را به میدان می‌فرستم که شبیه‌ترین خلق به پیامبر توست در صورت، در سیرت، در کردار، در گفتار و حتی در گام‌های رفتار. تو شاهدی خدای من که ما هر بار برای پبامبر دلتنگ می‌شدیم، هر بار دل‌مان سرشار از مهر پیامبر می‌شد، هر بار جای خالی پیامبر جان‌مان را به لب می‌رساند، هر بار آتش عشق پیامبر، خرمن دل‌مان را به آتش می‌کشید، به او نگاه می‌کردیم.

این چه رابطه‌ای بود میان این دو که با نگاه، جان هم را به آتش می‌کشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم می‌نهادند؟

این چه رابطه‌ای بود میان این دو که دل به هم می‌دادند و از هم دل می‌ربودند؟

به اشک چشم تمامی مادران سوگند که تو هم اگر در کربلا بودی باز همه می‌گفتند، مادر این جوان زینب است. اما بگویم؟... بگذار بگویم لیلا! جانم فدای عظمت زینب. با گفتن این کلام اگر قرار است جانم آتش بگیرد، بگیرد.

بگذار از زینب چیزی نگویم. یاد او تمام رگ‌های مرا به آتش می‌کشد.

علی را نوازش نمی‌کرد، ستایش می‌کرد. علی را نمی‌بوسید، می‌پرستید. جان‌ش را سر دست گرفته بود و پروانه‌وار گرد او می‌گشت. من گفتم هم الان است که عباس بر علی‌اکبر سجده کند. چه دنیایی بود میان این‌ها.

مقام سِقایت در کربلا از آن عباس است؛ ماه بنی‌هاشم

قلب را از سینه جدا ساختن، چشم و بینایی را دوتا دیدن، و نور را از خورشید، مجزّا تلقی کردن چقدر احمقانه است!

اگر کفر نبود می‌گفتم که خدا هم بی‌تاب شد از این همه بی‌تابی.