بریده‌هایی از کتاب می خواهم چه کاره شوم؟

لذت‌هایی که در سنین پایین‌تر داشته‌اید به احتمال زیاد همان لذت‌هایی هستند که در بزرگسالی و در شغلتان خواهید داشت.

یکی از ضروریات اصلی کار احساس افزودن بر چیزی است، چیزی که بتوانید بایستید و بدان افتخار کنید؛ اینکه شما تأثیری، هرچقدر هم کوچک، بر جهان داشته‌اید، اینکه چیزها را بهتر از اولشان کرده‌اید.

حقوق‌ها را بر مبنای اهمیت کار تعیین نمی‌کنند، حقوق صرفاً نتیجه این معادله است: با در نظرگرفتنِ تعداد کسانی که توانایی انجام یک کار را دارند، مردم با چه شدت و تمایلی می‌خواهند آن کار انجام شود.

هوشمندانه‌ترین شکل از «بازارسنجی» نگریستن به درون خودتان است.

دلیل اصلی پرداخت پول در ازای کار این است: مردم پول پرداخت می‌کنند به‌خاطر اینکه مسئله و مشکلی دارند که خودشان به تنهایی از پسش برنمی‌آیند. به فرد دیگری نیاز است که بیاید و کمک کند -کسی که عموماً هم نمی‌شناسیمش و او هم این کار را از روی «لطف» و محبت انجام نمی‌دهد- او هم در ازای کمکی که کرده پول دریافت می‌کند. هرچه مشکلی [مسئله] که باید حل شود فوری‌تر و حادتر باشد، تمایل به پرداخت پول بیشتر می‌شود (به‌ویژه اگر تعداد کسانی که می‌توانند این مشکل را حل کنند کم باشد).

به یاد می‌آورم استادی را که می‌گفت، اگر می‌خواهید کتابی هرگز خوانده نشود آن را بخشی از برنامهٔ درسی قرار دهید!

ما اغلب پول را ملاکی می‌دانیم که خوب‌بودن یا نبودمان را تعیین می‌کند، می‌شود این طور هم گفت که ما حقوق [درآمد] را «به شیوه‌ای اخلاقی» تفسیر می‌کنیم (یعنی حقوق‌های زیاد و کم را اخلاقی می‌دانیم و در آن‌ها بدی و خوبی می‌بینیم). اما این کارِ درستی نیست.

این تفاوت، برروی حقوق [دستمزد] تأثیر می‌گذارد. هرچه تعداد کسانی که می‌توانند یک مسئله را حل کنند بیشتر باشد، مزدی که در ازای حل مسئله می‌گیرند کمتر می‌شود و هرچه تعداد کسانی که می‌توانند یک مسئله را حل کنند کمتر باشد، مزدِ حل آن مسئله بیشتر می‌شود.

اما تفاوت مارکس با اسمیت در شیوهٔ پاسخ به این سؤال بود که آیا این تخصصی‌شدن ایدهٔ خوبی است یا نه. با تخصصی‌شدن مطمئمناً ثروت بیشتری پیدا می‌کنیم، اما مارکس با حرارت می‌گوید که با این کار زندگی‌هایمان واقعاً ملال‌آور می‌شود. مارکس باور راسخ داشت که داشتن یک زندگیِ پرجاذبه بهتر از داشتن زندگی‌ای همراه با ثروت و تمول بسیار است.

به حوزه‌های کاری موردعلاقه‌تان فکر کنید. سعی کنید همهٔ آن شغل‌های کوچک‌تر و تخصصی‌تری را که ممکن است در حوزه کاری موردعلاقه‌تان باشد روی کاغذ بنویسید.

در قرن هجدهم، یک اقتصاددان برجستهٔ اسکاتلندی به نام آدام اسمیت اولین کسی بود که به این نکته اشاره کرد و گفت کار کسی که بخواهد خودش همهٔ کارها را انجام دهد چقدر سخت، کُند و بی‌فایده خواهد بود. و ازاین‌رو، پیشنهادش این بود که اگر کشوری می‌خواهد واقعاً ثروتمند شود، مردم باید از انجام کارهای بسیار و پراکنده دست بردارند و به‌جای آن تنها روی یک کار تمرکز کنند، کاری که در تمام طول روز و برای همیشه انجام می‌دهند.

بنیاد مدرسهٔ زندگی معمولاً با فروتنی و بی‌ادعا آموزش می‌دهد، به همین خاطر، کتابی که پیش رو دارید شاید، در نظر اول، تنها مناسب نوجوانان و جوانان باشد، اما اجازه بدهید به شما بگویم که احتمالاً میانسالانِ باتجربه بیشتر قدر آن را بدانند. کسانی که آزمون و خطاها، دلسردی‌ها و شکست‌های شغلی بیشتری را تجربه کرده‌اند.

مشاغلی که رؤیایی به نظر می‌رسند، اگر با حداکثر انگیزه دنبال نشوند، با اولین بحران باعث ناامیدی خواهند شد

البته گاهی هم چیزی دقیقاً مخالف این می‌شنوید: یعنی اینکه آدم‌های پردرآمد آدم‌های بدی هستند که بسیار حریص، نابکار و خودخواهند، درحالی‌که فقرا آدم‌های خوبی هستند. این هم درست و شایسته نیست.

کار در واقع حل مشکلات و مسائل دیگر افراد در ازای پول است. پس شغل عبارت است از کمک‌کردن به دیگران نه به‌خاطر علاقه یا دوستی، بلکه در ازای دریافت پول از آن‌ها

عجیب آن است که پرسشِ «در آینده می‌خواهید چه‌کاره شوید» اغلب پرسشِ بچه‌ها قلمداد شده است، اما راستش را بخواهید برای بزرگسالان هم پرسشی واقعی و مهم است، آن‌قدر مهم و سخت که حتی جدی‌ترین و باهوش‌ترینِ آن‌ها هم به‌راحتی نمی‌توانند به آن پاسخ دهند.

اولین پرسشی که دربارهٔ هر شغلی باید پرسید این نیست که «حقوقش چقدر است؟» بلکه این است که «این شغل چگونه به دیگران کمک می‌کند؟» فکر نکنید این سؤال از شما آدم مقدسی می‌سازد. هدف از این سؤال بیشتر خودتان هستید، چون آگاهان می‌دانند که لطف‌کردن به دیگران حقیقتاً مسرت‌بخش است.

پول هم جذابیت‌های خودش را دارد، اما به همان اندازه می‌خواهیم در کاری باشیم که مردم را خشنود و راضی می‌کند.

برای اینکه بدانید جهان هنوز به چه کسب‌وکارهای نیاز دارد، یکی از راه‌ها این است که یک روز معمول را مرور کنید و از خودتان بپرسید که آیا مسئله‌ای وجود دارد، در هر حوزه‌ای، که تاکنون به آن پرداخته نشده است؟

شما هم فرصت دارید مدتی سرگردان باشید و از راه دور شوید و باز هم همه‌چیز درنهایت روبه‌راه شود. قرار نیست به‌محض پایان مدرسه یا دانشگاه از سروته قضیه سردرآورید و آن را حل کنید. ممکن است مقصد و سرنوشتِ [شغلی‌تان] آنقدر رضایت‌بخش شود که اصلاً فکرش را هم نمی‌کردید.