بریده‌هایی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

باید به دیگران آموزش دهیم که احساسمان چیست، چه‌چیزی می‌خواهیم، چه‌چیزی ما را آزار می‌دهد و، در عرصهٔ کار، فکر می‌کنیم چه کاری و چگونه باید انجام شود.

زمانی که نرون، امپراطور روم، در حال کشتن ملازمان سرکش خود بود، از طولانی‌شدن زمان مجازات آن‌ها به شیوهٔ معمول خود گله می‌کرد. نرونِ آزرده درحالی‌که فریاد می‌کشید می‌گفت: «آرزو می‌کردم همهٔ شما رومیان فقط یک گردن داشتید».

عادت کنید به اینکه بازخوردها را بشنوید بدون اینکه جا بخورید یا به گوینده بدگمان شوید که کاری به‌جز آنچه باید را انجام می‌دهد.

رشد احساسی نیازمند میزان مناسبی از تمرین است. همهٔ ما باید تمرین کنیم که موارد درست اما ناخوشایند را درمورد خودمان بشنویم.

افراد تدافعی گویی با این باور، نفرین شده‌اند که شکست، اشتباه و خطا قابل بخشش نیست. آن‌ها، در راستای تجربه‌های پیشین خود، تصور می‌کنند اگر کاری به بهترین شکل ممکن رخ ندهد، همیشه شوک و سختگیری دیگران را به همراه دارد.

ما باید اشتباه را به امری انسانی تبدیل کنیم و نشان دهیم اشتباه‌کردن جزئی از زندگی تمام افراد خوب و شایسته است.

زمانی که زندگی ما در خطر است، عاقلانه این است که دروغ بگوییم. زندگی ما معمولاً در محیط کار در خطر نیست:

افرادی که حالت تدافعی دارند ممکن است به‌شکل عینی متوجه شوند که در حال صحبت با رئیس خود هستند، اما شاید ناخودآگاهشان آن‌ها را به رفتاری وادارد که گویی مخاطب آن‌ها پدرشان است که درست مانند زمان کودکی قصد تنبیه آن‌ها را دارد.

ذهن ما همیشه از اینکه اکنون چه زمانی است یا با چه کسی در ارتباط هستیم آگاه نیست.

ما باید به‌جای غیبت، به‌سمت روابط همکاری صمیمانه پیش برویم که بر مبنای گفتگوی صادقانه، بلوغ روان‌شناختی و خودشناسی پایه‌گذاری شده‌اند.

همهٔ ما کمابیش در شرایطی دشوار قرار می‌گیریم و به انجام اشتباهاتی متهم می‌شویم، پس دلیلی وجود ندارد که احساس کنیم با بی‌عدالتی با ما رفتار شده است. هنگامی که بتوانیم کاستی‌هایمان را با شجاعت بپذیریم، این راه برای همه ما باز خواهد بود که خود را در مسیر پیشرفت قرار دهیم.

فردی که والدینش در کودکی به‌خوبی به او گوش نکرده‌اند، ممکن است به جایی برسد که احساس کند برای جلب‌توجه دیگران، باید رُک و بی‌محابا رفتار کند.

همهٔ ما جایی بین عدم بلوغ و نقطهٔ مقابلش گیر کرده‌ایم

در آغاز زندگی، همهٔ ما از نظرِ احساسی تکامل‌نیافته هستیم: آدم‌ها را به خوب‌ها و بدها تقسیم می‌کنیم و افراد خاکستری را نمی‌بینیم؛ به‌جای اینکه تفکراتمان را با خویشتن‌داری و اعتمادبه‌نفس با دیگران در میان بگذاریم، فریاد می‌زنیم و قهر می‌کنیم.

ما هرگز نمی‌توانیم کاملاً بی‌نیاز و متین و موقر باشیم. بحران‌ها، هیجان‌ها، روان‌نژندی‌ها، حسادت‌ها، فروپاشی‌های روانی و بدخلقی‌ها در محیط کار همراه ما هستند. ما نمی‌توانیم همواره آن‌قدر که آرزویش را داریم حرفه‌ای باشیم؛

یکی از دلایلی که ما را از بررسی عمیق‌تر روانشناسانهٔ همکارانمان بازمی‌دارد این اعتقاد گسترده است که شرکت‌ها مکان‌هایی «حرفه‌ای» هستند و باید هم باشند. منظور از مکان حرفه‌ای جایی‌ست که از مردم انتظار می‌رود مسائل شخصی و احساسی خود را کنار بگذارند تا بر انجام مسئولیت‌ها با بازدهی شبه‌مکانیکی تمرکز کنند

وقتی شروع به غیبت می‌کنیم، توجه به مسائل روان‌شناختی که از موضوع غیبتمان تراوش می‌کند کار دشواری نیست.

غیبت اطلاعات مهمی درمورد مشکلات موجود در یک شرکت را آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که چه اموری را می‌توان با اندکی مداخله اصلاح کرد.

در حالت استیصال، یک منبع اصلی برای تسلّی خاطر داریم: غیبت می‌کنیم. ما متحدی را در گروه پیدا می‌کنیم و به‌شکل خصوصی ناراحتی‌های انباشت‌شدهٔ خود را درمورد رفتار همکارانمان نزد او خالی می‌کنیم.

سودآوری و توسعهٔ آتی یک شغل به این بستگی دارد که در ذهن فردی که در طول جلسه با ناراحتی در گوشه‌ای نشسته است چه می‌گذرد؛ بستگی به ظرفیت مدیر بلند پایه‌ای دارد که چقدر خلاقانه به دغدغه‌های کارمند جوان خجالتی خود که زیر لب حرف می‌زند گوش می‌دهد.