بریده‌هایی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

گره‌ها و پیچیدگی‌های ما ریشه در اتفاقات دوران کودکی‌مان دارد. کودکی که از والدین پرخاش‌گر و سلطه‌گرش ترس داشته است شاید به فردی تبدیل شود که به‌شکل درونی همچنان حالت دفاعی دارد، از عدم اعتمادبه‌نفس رنج می‌برد و نگرانِ ناراحت‌کردن دیگران است. فردی که والدینش در کودکی به‌خوبی به او گوش نکرده‌اند، ممکن است به جایی برسد که احساس کند برای جلب‌توجه دیگران، باید رُک و بی‌محابا رفتار کند. این الگوها متنوع هستند، اما حلقهٔ اتصالشان این است که ایراد موجود در چگونگی تربیت یک فردْ خود را در زندگی کاری و در بزرگ‌سالی او نشان می‌دهد. و این داستانِ اصلیِ روان‌درمانی است، کمک به مردم از طریق راهنمایی آن‌ها برای شناخت تاریخچهٔ پنهان در پسِ مشکلاتی که در بزرگ‌سالی با آن‌ها دست‌به‌گریبان هستند

ما آدم‌های کت‌شلواری که هر روز صبح سر کار می‌رویم همان کودکانی هستیم که با یک جملهٔ تحسین‌آمیز شکوفا و با یک کلام تهدیدآمیز پژمرده می‌شویم.

دلیل بیشتر مشکلات روان‌شناختی این است که افراد در زمانی که بیشترین اهمیت را داشته، به‌شکل همدلانه‌ای تسلی داده نشده‌اند و به‌شکل قابل‌اعتمادی مورد محبت قرار نگرفته‌اند

دقیقاً زمانی که انسان‌ها را در غیردوست‌داشتنی‌ترین لحظاتشان دوست داشته باشیم، به بالاترین کمال اخلاقی دست یافته‌ایم.

ما، اغلب بی‌آنکه بدانیم، پُر شده‌ایم از انسدادهای احساسی، وسوسه‌های بی‌فایده، الگوهای واکنشی زیان‌آور و تمایلاتی که منجر به نابودی ما می‌شوند. ما همگی (ابداً منظور بدی از این حرف ندارم) نابالغ هستیم.

سرخوردگی مکرر قاعده‌ای معمول است: به‌طور قطع کارکنان گاهی ما را ناامید می‌کنند، مشتریان ما را آزار می‌دهند، مدیران عصبانی می‌شوند. اگر این اتفاقات هر روز رخ ندهد معجزه است

افراد بدبین دستگاه ذهنی خود را مجدد تنظیم می‌کنند تا از خودشان در برابر سرخوردگی بیشتر محافظت کنند. آن‌ها انتخاب می‌کنند که خود را دلسرد کنند قبل از اینکه دنیا بتواند بار دیگر، در زمان و به شیوه‌ای که خودش انتخاب می‌کند، ناامیدشان کند.

در یک گروه کاری، اشتباه‌کردن به‌عنوان یک ناهنجاری عجیب در نظر گرفته نمی‌شود که با خشونت و طعنه مستحق مجازات باشد، بلکه امری طبیعی است و هر زمان افرادی باهوش برای قبول مسئولیتی پیچیده دور هم جمع می‌شوند رخ می‌دهد.

وقتی کامپیوتر ما خراب می‌شود گزینه‌های بسیاری داریم؛ اما وقتی کسانی که در کنارشان کار می‌کنیم آرامش ذهنی ما را بر هم می‌زنند، گزینه‌هایمان بسیار اندک است.

یکی از ویژگی‌های عجیب بزرگ‌سالی این است که واکنش و تفسیر ما نسبت به [رفتار] دیگران، بر مبنای تجربه‌های خاصی است که در کودکی داشته‌ایم، نه بر اساس آنچه در این لحظه و این مکان رخ می‌دهد.

مدارس به ما آموزش می‌دهند که انتظارات را برآورده کنیم، نه اینکه آن‌ها را تغییر دهیم؛ که ایده‌ها را انتقال دهیم، نه اینکه آن‌ها را خلق کنیم.

می‌توانیم با دلیل و منطق و بدون پرخاش «نه» بگوییم؛ می‌توانیم بگوییم فردی اشتباه می‌کند، بدون اینکه منظورمان این باشد که آن فرد احمق است.

هیچ‌کس به‌شکل ایدئال تربیت نشده است و در نتیجه هرکسی، کمابیش، طیفی از زخم‌های درونی را با خود به‌همراه دارد که بر نگرش و رفتار او تأثیر می‌گذارد.

وقتی کامپیوتر ما خراب می‌شود گزینه‌های بسیاری داریم؛ اما وقتی کسانی که در کنارشان کار می‌کنیم آرامش ذهنی ما را بر هم می‌زنند، گزینه‌هایمان بسیار اندک است. در حالت استیصال، یک منبع اصلی برای تسلّی خاطر داریم: غیبت می‌کنیم. ما متحدی را در گروه پیدا می‌کنیم و به‌شکل خصوصی ناراحتی‌های انباشت‌شدهٔ خود را درمورد رفتار همکارانمان نزد او خالی می‌کنیم.

پس از روزهای بد، روزهای خوب در راه خواهد بود؛ و اگر اوضاع غیرقابل‌توجیه است، دنیا همچنان مکانی وسیع باقی خواهد ماند و گزینه‌های دیگر همواره در دسترس هستند.

کسانی هستند که همهٔ ما در یک مقطع زمانی آرزو داشتیم کمی بهشان شبیه باشیم: شوخ، آرام، بی‌دغدغه و خوش‌بین. با وجود این، کارکردن با آن‌ها انرژی ما را تحلیل می‌برد و این افراد دلیل بخش قابل‌توجهی از اضطراب در کسانی هستند که کارشان وابسته به آن‌هاست.

ما به‌شکل رمزآلود یا منحصربه‌فردی دچار کمبود نیستیم، بلکه بزرگسالانی ما را تربیت کرده‌اند که خودشان تسکین داده نشده‌اند.

از لحظه‌ای که به‌اصطلاح شاگردان را مورد اهانت قرار می‌دهیم و آن‌ها را احمق یا بی‌کله خطاب می‌کنیم، درس و یادگیری تمام است.

هرچه بیشتر انتظار داشته باشیم که دیگران از موضوعی اطلاع داشته باشند، کمتر می‌توانیم ساختار آرام ذهن خود را حفظ کنیم و چنین آرامشی برای انتقال مؤثر آن موضوع به دیگران ضروری است. احتمال اینکه آن‌ها به‌سرعت متوجه موضوعی که برای ما مهم است نشوند، ما را دچار اضطراب و خشم می‌کند و این بدترین حالت ممکن در برگزاری یک کلاس است

برای اینکه معلم‌ها بتوانند به آرامش دست پیدا کنند، باید مشروعیت عدم آگاهی را بشناسند. برخی عقاید و نظرات بسیار مهم هستند و تصور اینکه دیگران از پیش با این عقاید آشنا نبوده‌اند برای ما دشوار است. پس گمان می‌کنیم که شاید با تظاهر به ندانستن به‌عمد می‌خواهند ما را ناراحت کنند.