بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

بچه‌ها کار را به صورت انفرادی شروع می‌کردند، در گروه‌های کوچک ایده‌های‌شان را به‌روز می‌کردند و بعد افکارشان را با بقیه در میان می‌گذاشتند و با هم به نتیجه می‌رسیدند.

بیش‌تر دوران کاری خود را به عنوان آموزگار در یک مدرسهٔ ابتدایی دولتی در حومهٔ ماساچوست سپری کرد. پرستار، لوله‌کش و آتش‌نشان‌های روستا، همه دانش‌آموزان سابق خودش بودند. تابستان‌ها و آخرهفته‌ها نجاری می‌کرد. زندگی‌اش را وقف آموزش آیین برتری به دانش‌آموزان کرده است. بر اساس تجربهٔ او، تسلط در کار نتیجهٔ اصلاح مداوم افکارمان است.

دانشجوها خودِ جوان‌ترشان را تشویق کردند در مقابل رشته‌های مختلف ذهنِ بازی داشته باشند و سراغ اولین رشته‌ای که سایهٔ تردید را از ذهن‌شان کنار زد، نروند. کم‌تر خودشان را درگیر نمره کنند و بیش‌تر روی روابط‌شان تمرکز کنند. به مشاغل مختلف فکر کنند و خیلی زود خود را وقف کاری نکنند که ظاهراً حقوق یا اعتبار بیش‌تری دارد.

وسط ترم از دانشجویان می‌خواستم در گروه‌های کوچک برای گذران آن روز خالی، ایده‌پردازی کنند. بعد رأی‌گیری می‌کردیم. یکی از محبوب‌ترین ایده‌ها را لورن مک‌کَن مطرح کرد. او گفت در اقدامی خلاقانه به دانشجویان کمک کنیم بفهمند بازاندیشی مهارتی مفید است که از قبل در دانشگاه مورد استفاده قرار گرفته است. از هم‌کلاسی‌هایش خواست سال اول دانشگاه را به یاد بیاورند و نامه‌ای به خودشان بنویسند و بگویند کاش آن زمان چه چیزهایی را می‌دانستند.

مطمئن نبودم این روش تشویقی جواب دهد، تا این‌که کار سه دانشجوی ممتاز را بررسی کردم. در تدتاک خود به مشکلات تدتاک‌ها پرداخته و به خطرات حاصل از تقویت دامنهٔ توجه محدود و ترجیح ظاهر امر به بینشی عمیق اشاره کرده بودند. ت

قوانین را عوض کرده بودم: حالا اگر به جای تکرار طوطی‌وار، سراغ بازاندیشی می‌رفتند، پاداش می‌گرفتند.

همین موضوع را در دانشجویان ممتازم دیدم: از اشتباه کردن می‌ترسیدند. برای این‌که تشویق شوند و ریسک کنند، گفتم این تکلیف بیست درصد نمرهٔ ترم را تشکیل می‌دهد

برای خلق یک مسیر کاری قدرتمند، باید به اشکال جدیدی اندیشید

نمره، عامل قدرتمندی برای تخمین عملکرد شغلی افراد نیست.

سخنرانی بهترین شیوهٔ یادگیری نیست و نمی‌تواند دانش‌آموزان را به یادگیرندگان مادام‌العمر تبدیل کند. اگر تمام دوران تحصیل‌تان، اطلاعات دریافت کنید و هیچ وقت فرصتی برای بررسی آن‌ها نداشته باشید، ابزارهای لازم برای بازاندیشی را کسب نخواهید کرد.

محتوای بحث باید ما را ترغیب کند نه بسته‌بندی مخملین آن.

محتوای بحث باید ما را ترغیب کند نه بسته‌بندی مخملین آن.

دانشمندان علوم اجتماعی این پدیده را تأثیر حیرت نامیده‌اند، ولی به نظر من بهتر است نامش را تأثیر دهان باز بگذاریم

آزمایش‌ها نشان داده‌اند وقتی سخنران پیامی الهام‌بخش بر زبان می‌آورد، مخاطب با دقت کم‌تری مطلب را بررسی می‌کند و بخش زیادی از محتوا از یادش می‌رود، حتی زمانی که ادعا می‌کند بخش عمده‌اش را به یاد می‌آورد.

سخنرانی، فضایی برای گفت‌وگو یا مخالفت ندارد و به جای متفکرانی فعال، دانشجویان را به گیرندهٔ اطلاعات تبدیل می‌کند.

این شیوه به تلاش ذهنی بیش‌تری نیاز داشت، پس چندان سرگرم‌کننده نبود، ولی افراد را به درکی عمیق‌تر رساند.

از سخنرانی بیش‌تر لذت برده بودند، ولی در اصل با جلسهٔ یادگیری فعال، دانش و مهارت بیش‌تری کسب کردند.

بچه‌ها یاد می‌گیرند مثل حقیقت‌سنج عمل کنند: نخست به جای این‌که مصرف‌کنندهٔ صرف باشند، دربارهٔ اطلاعات تحقیق کنند، دو این‌که رتبه و محبوبیت را نشانهٔ پایایی ندانند و سوم بفهمند که فرستندهٔ اطلاعات معمولاً منبع آن نیست.

یادشان داد شواهد را بررسی کرده و ادعاهای غلط را رد کنند.

«آگاهی از ایده‌های علمی متناقض مثل این است که بخواهید ماهرانه به زبان دوم صحبت کنید. هر چه بیش‌تر به تأخیر بیفتید دشوارتر می‌شود و تقریباً هیچ‌گاه تنها با آموزش‌های خرد و تمرین‌های کم محقق نمی‌شود.»