بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

روزنامه‌نگاری به نام الیزابت کولبرِت می‌نویسد: «وقتی با استدلال شخص دیگری مواجه می‌شویم، ماهرانه نقاط ضعفش را پیدا می‌کنیم. ولی نسبت به نقاط ضعف خودمان کوریم.»

انسان ذاتاً با ساده‌سازی پیوستاری پیچیده به دو حوزه، دنبال شفافیت و خاتمه است.

همان طور که تجربه کسب می‌کنیم، بخشی از تواضع‌مان را از دست می‌دهیم. به این پیشرفت‌های سریع افتخار می‌کنیم و به اشتباه حس تسلط و خبرگی به سراغ‌مان می‌آید. گویی چرخهٔ اعتمادبه‌نفس کاذب جان دوباره‌ای می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد در دانش‌مان شک کنیم

رابرت بِنچلی، طنزپرداز معروف، می‌گوید دو دسته انسان داریم: کسانی که مردم را به دو دسته تقسیم می‌کنند و کسانی که این کار را نمی‌کنند

شاید پیشرفت بلک‌بری تا حد زیادی به خاطر طرز فکر علمی مایک، در مقام یک مهندس بود، اما نابودی‌اش نتیجهٔ بازاندیشی نکردن او در مقام مدیرعامل بود.

کار راحتی نیست. وقتی عقایدمان را تغییر نمی‌دهیم، افراطی‌تر و مستحکم‌تر می‌شوند

یک مناظرهٔ خوب، مثل جنگ نیست. حتی طناب‌کشی هم نیست. قرار نیست با تمام قدرت طناب را بکشید و رقیب را به سمت خود بیاورید. بیش‌تر مثل رقصی برنامه‌ریزی نشده است، مناظره با شریکی که راه‌های متفاوتی در ذهن دارد. اگر زیادی برای رهبری تلاش کنید، شریک‌تان مقاومت می‌کند. اگر قدم‌های‌تان را با طرف مقابل جور کنید و او هم همین کار را بکند، به احتمال زیاد هماهنگ خواهید

در دیدگاه سنتی، هوش برابر است با توانایی اندیشیدن و یادگیری. اما در جهانی آشفته، مجموعهٔ دیگری از مهارت‌های شناختی، اهمیت بیش‌تری دارند: توانایی تجدید نظر و ترک آموخته‌های قبلی.

هنر گوش‌دادن تشویقی را تمرین کنید. وقتی سعی دارید ذهن دیگران را باز کنید، اغلب گوش دادن بهتر از سخن گفتن است. چه‌طور می‌توان به تبلور عقاید دیگران و کشف دلایل برای تغییر، علاقه نشان داد؟ بهتر است بیش‌تر سؤال کنید.

با افزایش سن با تمرکز بیش‌تری دنبال معنا می‌گردیم و اغلب آن را در اعمالی می‌یابیم که به نفع دیگران هستند.