بریده‌هایی از کتاب ۲۵ راه غلبه بر دل های مردم

کسانی که خودشان را « کارشناس » می‌نامند و دائماً سعی می‌کنند به مردم بگویند کجای کارشان غلط است، هرگز نمی‌توانند ارتباط خوبی با دیگران برقرار کنند.

به دیگران وجهه‌ای بدهید تا مطابق آن رفتار کنند اگر با انسانی مطابق آنچه که به نظر می‌رسد رفتار کنید، او را بدتر می‌کنید. ولی اگر با او مطابق آنچه که باید باشد رفتار کنید، او را به همان کسی تبدیل می‌کنید که باید باشد.

اگر شخصیت برنده‌ای برای خود نسازیم، در ارتباط با دیگران هم بازنده خواهیم بود.

چرچیل در طول جنگ کارهای چشمگیری انجام داد، ولی یکی از بزرگ‌ترینِ آن‌ها توانایی مستمر او در روحیه بخشیدن به مردم انگلستان بود. او به آن‌ها الهام می‌بخشید، به آن‌ها انگیزه می‌داد، آن‌ها را به مبارزه می‌خواند. آن‌ها هم در جواب به همان مناسبت برمی‌خاستند. آن‌ها او را به همین دلیل دوست داشتند

هیچ کس بدون کمک به خودش، نمی‌تواند صادقانه به دیگران کمک کند

خبرنگاری از نخست‌وزیر، وینستون چرچیل، که در دوران سیاه جنگ جهانی دوم انگلستان را رهبری می‌کرد پرسید، قوی‌ترین اسلحه‌ای که کشورش علیه رژیم نازی هیتلر داشت چه بود؟ چرچیل بدون درنگ جواب داد: « همان سلاحی که انگلستان همیشه داشته: امید ».

چون می‌دانیم نام هر کسی تابلوی راهنمای شخصی او در دنیاست، شخصی‌ترین و خاص‌ترین دارایی او. وقتی نام کسی را به خاطر می‌سپارید، احساس ارزشمند بودن را در او ایجاد می‌کنید.

. داستان‌ها در ذهن باقی می‌مانند، ولی اصول از یاد می‌روند. اگر می‌خواهی مردم چیزی را که می‌گویی به خاطر بسپارند، داستان برای‌شان تعریف کن ».

اگر خودانگارهٔ سالمی داشته باشید، ممکن است در همان تله‌ای گرفتار شوید که من شدم. ولی تا زمانی که در خفا فکر می‌کنید همه باید شبیه شما باشند، نمی‌توانید ارتباط موفقی با مردم برقرار کنید. بپذیرید که همه متفاوتند و خدا را شکر کنید که انسان‌ها را این طور آفریده است.

من معتقدم که باید تمام نعماتی را که به من عطا شده با دیگران تقسیم کنم. و چون ذهنیتی غنی دارم، هرگز نگران تمام شدن‌شان نیستم. هر چه بیشتر می‌بخشم، بیشتر برای بخشیدن به دست می‌آورم.

شاعر و سفیر هنری ون دایک گفته است: « آرزویی جاه‌طلبانه‌تر از این هم هست که در دنیا در جایگاهی بلند قرار گیری. و آن هم این که خم شوی و نوع بشر را کمی بالاتر ببری »

معتقدم که به خاطر هر یک از موهبت‌هایی که در اختیار دارم، به خاطر استعداد، امکانات و فرصت‌هایی که در زندگی دارم، در مقابل خداوند، دیگران و خودم مسئولم. اگر بهترین نباشم، از زیر این مسئولیت شانه خالی کرده‌ام.

مهم‌ترین چیزی که مردم به خاطر آن دیگران را به حساب نمی‌آورند این است که فکر می‌کنند به نحوی به آن‌ها لطمه می‌زند یا از ارزش‌شان می‌کاهد.

« مرگ بزرگ‌ترین لطمهٔ زندگی نیست. بزرگ‌ترین لطمه چیزی است که در حین زندگی درون‌مان می‌میرد ».

لیوینگستون، مدیر سابق مدرسهٔ مشاغل هاروارد و مؤسس شرکت مشاورهٔ مدیریت گفته است: « مردم درست مطابق آنچه شما از آن‌ها انتظار دارید، عمل می‌کنند ».

« رؤیاهایی که بدون کمک دیگران می‌توانم به آن‌ها دست پیدا کنم رؤیاهای بسیار کوچکی هستند ».

حتمالاً این داستان را قبلاً شنیده‌اید، ولی مردم هم مثل فیل‌های قوی، مقید به محدودیت‌های تربیت‌های قبلی‌شان هستند. درست مثل زنجیر آزادِ دور پای فیل، که او را از حرکت بازمی‌دارد، بعضی از افراد هم محدودیت‌هایی غیرضروری را بر پیشرفت‌های فردی‌شان تحمیل می‌کنند.

وقتی شما اعتقاد پیدا می‌کنید که ارزش دارید، و وقتی در همان وضعیتی که هستید احساس امنیت می‌کنید، یک برنده هستید.

ویلیام جیمز، اولین روانشناس امریکایی گفته است: « جهنمی که در دین‌مان از آن صحبت شده و باید در دنیای آخرت تحمل کنیم، بدتر از جهنمی نیست که در این دنیا با ساختن شخصیت‌مان در جهت غلط و از روی عادت، برای خودمان درست می‌کنیم ».

اگر مناسبتی پیش آمد که بتوانید از دوست یا همکارتان کمی بیشتر از آنچه سزاوار آن است تعریف کنید، و به تقصیرتان بیشتر از آنچه منصفانه باید مسئولیتش را بر عهده می‌گرفتید، اعتراف کنید، تنها نتیجهٔ آن برای شما این است که هر چه زودتر به فرمانده‌ای بزرگ تبدیل خواهید شد. ایراد و انتقاد از کسانی که با آن‌ها سر و کار دارید، باعث می‌شود تعداد دوستان‌تان کم شوند، دشمنان‌تان زیاد شوند و به این ترتیب در روابط‌تان صدمه بخورید.