بریده‌هایی از کتاب موسسه

باید واقع‌بین باشی. اینجا اتفاق‌های مختلفی برات می‌افته که بعضی‌هاش خیلی خوب نیست، ولی تو می‌تونی باهاشون کنار بیای و ژتون بگیری یا اینکه کنار نیای و ژتون‌ها رو از دست بدی. در هر صورت اون اتفاق‌ها می‌افتن. انتخاب تو چیه؟ تصمیم گرفتن زیاد سخت نیست.

«به نظرت حافظه یه نعمته یا عذاب؟»

خودش فکر کرد: «آدم به همه‌چی عادت می‌کنه.» این خیلی ترسناک بود.

زیاد به خدا اعتقاد نداشت، چون شواهدش برای وجود نداشتنش بیشتر از وجود داشتنش بود

به یاد جمله‌ای از مایک تایسون افتاد: وقتی مُشت‌زنی آغاز می‌شود، استراتژی جواب نمی‌دهد.

لوک با خودش فکر کرد: «آدم به همه‌چی عادت می‌کنه.» این خیلی ترسناک بود.

تیم عینکش را درآورد، آن را با لبهٔ تی‌شرتش پاک کرد و دوباره به چشم زد. «می‌تونم راحت حرف بزنم؟» دنتون درامر سیگارش را لبهٔ ناودان تکاند. جرقه‌های کوچکی به اطراف پاشید. «راحت باش. از نیمه‌شب تا چهار صبح، همه حق دارن راحت حرف بزنن. البته این نظر منه!»

جهنم منتظرمه. من هم اونجا منتظر تو هستم!

بعضی‌وقت‌ها بغل کردن هم یک‌جور تله‌پاتی است.

به‌هرحال به راهِ بادیه رفتن، به از نشستنِ باطل.

اتفاق‌های کوچک، وقایع بزرگ را رقم می‌زنند.

نمی‌توانست بفهمد کدام حس غالب است، اما اگر قرار بود انتخاب کند، نفرت را انتخاب می‌کرد. نفرت همیشه قوی‌تر بود؛ لااقل در کوتاه‌مدت.

انگار یک نفر به او نهیب زد که حتماً باید زندانی می‌شدی تا قدر آزادی رو بدونی.

که زندگی هم درواقع یک‌جور آزمون طولانی است؛ فقط به‌جای چهار یا پنج گزینه، آدم یک‌عالمه گزینه دارد؛ مزخرفاتی مثل بعضی‌وقت‌ها و شاید و شاید هم نه!

صداقت همیشه بهترین روش است؛

به یاد جمله‌ای از مایک تایسون افتاد: وقتی مُشت‌زنی آغاز می‌شود، استراتژی جواب نمی‌دهد

اول مُشت‌هات رو باز کن؛ مُشت‌های دستت و مُشت‌های ذهنت. اون‌وقت می‌تونی خوش و خرم زندگی کنی.»

سعی کن به یک خرس قطبی فکر نکنی. می‌بینی که اون لعنتی هر لحظه می‌آد توی ذهنت!

«می‌دونی جیمیسون... این زندگیِ ما واقعی نیست. فقط مثل نمایش سایه‌بازیه. من واقعاً خوش‌حال می‌شم اگه چراغ‌ها خاموش بشه. توی تاریکی همهٔ سایه‌ها ناپدید می‌شن.»

خانم سیگسبی روی تشک خالی نشست و به زنی که از دوش آویزان بود، نگاه کرد. بعد نگاهش به پیغامی افتاد که با رُژ لب جلوی دستشویی نوشته بود: جهنم منتظرمه. من هم اونجا منتظر تو هستم!