بریده‌هایی از کتاب خانه ما

بدشانسی همیشه در حال رخ دادن است و معنی‌اش این نیست که باید گمان کنید که شر بزرگ‌تری در کار است.

«چرا برای مردها قبولِ کمک این‌قدر آسان است و برای زن‌ها این‌قدر سخت؟ باید آن را برعکس کنیم.»

داشت برایم واضح می‌شد که برای بهتر کنار آمدن با وزن لِه‌کنندهٔ گناه و عدم‌اطمینان، باید از تنهاماندن پرهیز می‌کردم و وقت‌های بیکاری‌ام را با نوشیدنی‌ای در دست می‌گذراندم.

«تو تازه اوایل چهل‌سالگی‌ات است، فی.» «احساس می‌کنم اوایل صدسالگی‌ام است.»

جوری از او نفرت داشتم که آدم می‌تواند تنها از کسی که عمیقاً او را دوست می‌دارد آن‌طور متنفر شود

«به هیچ‌کس نگو او چه‌کار کرده. رفتار مردم با تو بیشتر از رفتارشان با او تغییر خواهد کرد.»

اینکه بدانید آدم‌های دیگر هم همین درد را کشیده‌اند تسلی‌بخش است.

مثل کف دستم می‌شناختمش و می‌دانستم وقت بگومگو راهکارش این بود که به جای دفاع از خود، سعی می‌کند توجه مرا به موضوع دیگری معطوف کند و با این روش، از اهمیت جرم اصلی کم کند.

این نام‌بردن‌ها و شرمسار کردن‌ها تنها یک نفر را آزار نمی‌دهد. آدم‌ها خانواده و نزدیکانی دارند که در میان این آتش گیر می‌افتند.

ایدهٔ خانهٔ ایدئال مانند یک مرد هوس‌باز در یک داستان رمانتیک قدیمی از من فرار می‌کرد.

بعضی اوقات متوجه نیستیم که چه اطلاعاتی مهم است، مگر آنکه آن را در زمینهٔ مرتبطش بشنویم.

مرز بین قربانی بودن و احمق بودن خیلی باریک است.

چند دهه کار در زمینهٔ فروش به من یاد داده بود که برای خفه کردنِ سؤالاتی که نمی‌خواهی جواب بدهی راهی مؤثرتر از موافقت کردن وجود ندارد.

اگر نتوانی به سادگی از کنار خوشی‌ها بگذری، پس از کنار بدی‌ها هم نمی‌توانی به سادگی بگذری. اگر بتوانی با پیروزی و فاجعه مواجه شوی / و با آن دو دغل‌باز یکسان رفتار کنی... مرد خواهی شد، پسرم!

فقط این‌طور می‌توانستم از خودم دفاع کنم که بگویم در چهل‌وهشت سال زندگی اینها تنها جرائمی بوده‌اند که مرتکب شده‌ام و باور دارم که انگشت‌شمارند کسانی که در زندگی‌شان حداقل یکی از این جرم‌ها را مرتکب نشده باشند. حتی مأموران پلیس. جدی می‌گویم، شما تا حالا فراتر از حد مجاز سرعت نرفته‌اید؟ تا حالا مواد مخدر را امتحان نکرده‌اید یا بیرون یک میخانه کمی از کوره در نرفته‌اید؟ نگفتم که موقع انجام دادن این کارها گرفتار شده‌اید یا نه؛ فقط پرسیدم آیا این کارها را انجام داده‌اید؟ خب، من به‌خاطر همهٔ اینها گرفتار شدم

اما چه می‌توانم بگویم؟ یا خودتان فوران ناگهانی خشم را تجربه کرده‌اید و یا نه. احساس گذرایی از برانگیختگی که به دنبالش نیرویی فراانسانی در آدم ظاهر می‌شود که با هیچ‌یک از هیجانات دیگر فراخوانده نمی‌شود. اسمش را غبار قرمز گذاشته‌اند، اما قرمز نیست، سفید است. منطقت را گُنگ می‌کند، چشمت را به دیدن عواقب کور می‌کند، تو را در جوِ خودش در بر می‌گیرد - و سپس به زمین پرتابت می‌کند. در همین زمان است که متوجه می‌شوی تمام کسانی که ممکن بوده از تو حمایت کنند از ترس پراکنده شده‌اند.

«غم» یک‌جور مرض هوابُرد مثل آبله یا سِل است.

«من بخشنده نیستم، فقط دارم همهٔ تلاشم را می‌کنم تا ضربه‌هایی را که اتفاقات به من وارد می‌کنند مهار کنم. اگر ناچارم تغییری در زندگی‌ام بدهم، لعنت به من اگر این‌وآن برایم تعیین کنند که این تغییرات چه باشد.»

اما به گمان من اکثر آنهایی که سریع رانندگی می‌کنند، به پیامدها فکر نمی‌کنند. آنها پیامدها را برای دیگران باقی می‌گذارند.

«تو به من خیانت کردی، اما به آنها خیانت نکردی.» البته، در اینترنت دیده بودم که همه این تعبیر را قبول ندارند و خیلی از زن‌ها تأکید دارند که یک مرد با خیانت به مادرِ بچه‌هایش، به آنها نیز خیانت می‌کند، اما من موافق نبودم. شوهرو پدر: نقش‌هایی که با هم مرتبط اما همچنان از هم متمایز بودند. هر کاری که به‌عنوان همسر کرده‌ام، به‌عنوان پدر همچون آدمی نیستم. و نبود