بریده‌هایی از کتاب عبارت پنجم

ایدهٔ عشق و پذیرش بی‌قیدوشرط و به دور از قضاوت، به‌خودی‌خود، یک روش درمانی است؛

همان‌طور که شکسپیر گفت: «همهٔ ما بازیگرانی هستیم که روی صحنهٔ زندگی، ایفای نقش می‌کنیم.» با آمدن و رفتن نسل‌ها، صحنه‌ها و بازیگران و لباس‌ها تغییر می‌کنند، اما برنامه ادامه دارد.

«به تردیدهایتان شک کنید و به سوی رؤیاهایتان پیش بروید.»

گفت: «این ذکر پنجم شگفت‌انگیز است. این یعنی دیگر نیازی به گفتن آن چهار ذکر قبلی نیست.» متوجه شدم که حق با اوست: ذکر پنجم آن‌قدر قدرتمند بود که دیگر نیازی به گفتن آن چهار ذکر نبود؛ زیرا عبارت پنجم جایگزین هر چهار ذکر قبلی شده و بر آن‌ها برتری دارد. و عبارت پنجم این است: «من خودم را می‌بخشد.» این جمله از نظر دستور زبان نادرست است. چرا نمی‌گوییم: «من خودم را می‌بخشم؟» چون معنی جمله چیزی نیست که ظاهر آن می‌نماید.

تاکنون، در همهٔ کتاب‌هایی که دربارهٔ هواوپونوپونو نوشته‌ام، فقط از چهار ذکر اصلی «متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم» صحبت کرده‌ام و حالا، می‌خواهم از ذکر پنجم سخن بگویم. از دکتر هو لِن یاد گرفته‌ام که با مداومت بر پاکسازی، به اولوهیت و وضعیت صفر نزدیک‌تر می‌شویم و هرچه به صفر نزدیک‌تر شویم، شروع به دریافت الهام می‌کنیم. الهام از خاطره، گذشته و ایگو سرچشمه نمی‌گیرد، بلکه از جانب اولوهیت است.

هواوپونوپونو، راه معنوی زیستن است، الگویی تازه برای زندگی.

اگر ما خواهان تغییر دیگران باشیم، نباید روی ویژگی‌های آن‌ها کار کنیم، بلکه باید روی ویژگی‌های خودمان کار کنیم. وقتی روی افکار و احساسات خودمان کار می‌کنیم و به آرامش، بخشش و بی‌تفاوتی می‌رسیم، انگار دیگران هم عوض شده‌اند؛ اما چیزی که واقعاً عوض شده است، شما هستید.

یکی از مزایای هواوپونوپونو این است که به شما آرامش می‌بخشد. وقتی شما به آرامش می‌رسید، جهان در پاسخ به آرامش شما تغییر می‌کند.

هر چیزی که شما را از خوشحالی لحظه‌به‌لحظه دور می‌کند، یک عامل تحریک‌کننده است، داده‌ای در ذهن است. باور است، محدودیت است، تفکر است، الگوهایی است که بسیاری از آن‌ها را از افرادی با طرز فکر محدود، ناآگاهانه به ارث برده‌ایم

شاید ده تا بیست دقیقه طول بکشد اما با تکرار چهار ذکر «متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم» مراقبه کنید. با تمرکز بر هر چیزی که در این لحظه در زندگی‌تان جریان دارد، چهار ذکر را تکرار کنید.