بریده‌هایی از کتاب عبارت پنجم

«متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم و من خودم را می‌بخشد»

اگر دیگران را سرزنش می‌کنید، اگر تقصیر و مسئولیت مسائل را متوجه دیگران می‌کنید، شما دست‌تان را بلند کرده و می‌گویید: «من قربانی‌ام.»

ما محکوم به زیستن با برخی روش‌های از پیش تعیین‌شده نیستیم. بروس لیپتون می‌گوید این تصور اصلاً صحیح نیست که ما به ژن‌های خود محدود هستیم. شما بسته به وضعیت آگاهی خود، ژن‌هایتان را خاموش و روشن می‌کنید.

شما فکرهایی دارید، اما افکارتان نیستید. به احساسات‌تان توجه نکنید. شما احساساتی دارید اما احساسات‌تان نیستید. به جسمتان توجه نکنید. شما جسمی دارید اما جسمتان نیستید. همهٔ این‌ها مراقبه‌ای است برای سوق دادن شما به سوی ناظری که پشت همه‌چیز حاضر است. چنین کاری، یک تجربهٔ مراقبه‌گونه است که ما را به سوی مسئولیت بیداری هدایت می‌کند.

آزاد و پاک کند. هواوپونوپونو، هم برای مشکلات فیزیکی و هم برای مشکات روحی، به کار می‌رود. می‌خواهم جای خالی زیر را پر کنید: چه احساسی در شما وجود دارد که برایتان ناخوشایند است؟ ................................................................................................................. حالا با تمرکز بر آن احساس، چهار ذکر هواوپونوپونو را تکرار کنید. در این حالت، شما در حال کار کردن با اولوهیت هستید که برای برقراری آرامش، هیچ محدودیتی

روزی دکتر هو لِن به من گفت: «وقتی سعی می‌کنیم دیگران را عوض کنیم، خود را درگیر کارمای آن‌ها می‌کنیم و اگر درگیر کارمای آن‌ها شویم، بهای سنگینی پرداخت خواهیم کرد.»

در هواوپونوپونو، باوری اساسی وجود دارد و آن این است که اولوهیت وجود دارد، خدایی وجود دارد، در وضعیت صفر وجود دارد که نه‌تنها زنده است، هوشمند است. ممکن است مانند رواقیون بخواهید از واژهٔ «طبیعت» استفاده کنید. وقتی در وضعیت صفر هستید، در خالص‌ترین حالت خود قرار دارید؛ چون شما از منبع حیات هستید و ماهیت منبع، خلوص است.

«من» «خودم» را می‌بخشد. «خالق» «برنامه‌ریزی‌ها، محدودیت‌ها، ضعف‌ها، ایگو و ...«مرا می‌بخشد.» «من خودم را می‌بخشد.» فعل بخشیدن به سوم شخص مفرد اشاره دارد (می‌بخشد) چون ما از پاک کردن چیزی صحبت می‌کنیم که در آن گیر کرده‌ایم. وقتی می‌گوییم «من خودم را می‌بخشد»، درواقع، می‌گوییم خالق (یا هر اسمی که به او می‌دهید)، کینه‌ای از شما به دل ندارد. او به شما امتیاز نمی‌دهد، درست و غلط‌هایتان را در دفتر یادداشت نمی‌کند. خالق چنین کاری نمی‌کند. خودتان هستید که این کار را می‌کنید. وقتی به زندگی خود نگاه می‌کنید و می‌گویید «خالق خطاهای مرا می‌بخشد؛ خالق، خود خفیف (ناخودآگاه) مرا می‌بخشد»، آنگاه، شما به عنوان یک خود خفیف، می‌توانید رهایی از گناه، غصه، سرزنش، ندامت یا هر احساس سنگینی که ناشی از محکوم کردن خودتان است را آغاز کنید.

برخی دانشمندان می‌گویند: «ما این آزمایش‌ها را انجام داده‌ایم. ما قادر بوده‌ایم فقط دو ثانیه در زمان عقب یا جلو برویم، اما این دو ثانیه، آغاز اثبات ممکن بودن سفر در زمان است.»

با قرار گرفتن در وضعیت صفر و بدون داده، فرمان‌های حرکت به شما الهام می‌شود. اولوهیت می‌بخشد و می‌خواهد هر داده‌ای را بزداید. این ما هستیم که به داده‌ها می‌چسبیم و خود خفیف فکر می‌کند: «این منم. من اینگونه فکر می‌کردم.»