بریده‌هایی از کتاب خانه ادریسیها

«خاطراتی‌ست که تنها در اشیاء زنده می‌ماند.»

آدمیزاد تا جوان است، یکدندگی می‌کند، زندگی که از سر گذشت هر گناهی را می‌بخشد.

«مادربزرگ می‌گوید هیچ قماری برد ندارد.» زن به تصدیق سر تکان داد: «چه خوش آن قماربازی که بباخت هرچه بودش ـ بنماند هیچش الّا هوس قمار دیگر.»

همیشه می‌گفت تو میان مردم و زیبایی یک واسطه‌ای مثل پنجره‌یی رو به آفتاب، پس خودت را صیقل بده! بعد از هر سقوط بلند شو، با ایمانی بیشتر شروع کن!

یوسف پوزخند زد: «پس شما به فردایتان امید ندارید و این‌قدر قلدرید؟ فکرتان را به کار بیندازید! هیچ قدرتی پایدار نیست، زندگی ما مثل برق و باد می‌گذرد.»

بروز آشفتگی در هیچ خانه‌یی ناگهانی نیست؛

با فرود شب، رؤیاها، نرم نرم، رنگ می‌باخت.

با فرود شب، رؤیاها، نرم نرم، رنگ می‌باخت.

بروز آشفتگی در هیچ خانه‌یی ناگهانی نیست؛

بروز آشفتگی در هیچ خانه‌یی ناگهانی نیست؛ بین شکاف چوبها، تای ملافه‌ها، درز دریچه‌ها و چین پرده‌ها غبار نرمی می‌نشیند، به انتظار بادی که از دری گشوده به خانه راه بیابد و اجزاءِ پراکندگی را از کمینگاه آزاد کند.