بریده‌هایی از کتاب خانه ادریسیها

شاید برای انسان رستگاری وجود داشته باشد، امّا نه در این زندگی.»

رکسانا رو به مرگ می‌رود، با همان شوقی که مردم عشق را طلب می‌کنند.»

«از نو شروع می‌کنیم! دوباره به دنیا می‌آییم.» رکسانا پوزخند زد: «تو می‌توانی؟» «من گذشته‌یی ندارم، هرچه هست تویی!»

«پابه‌پای هم سبک می‌شویم.» «آن‌قدر که نخهای دنیایمان ببرد؟» «چون به هم گره خورده‌اند چه ترسی داری؟» «ترس از رهاشدگی. دلم می‌خواهد به ریشه‌های اعماق زمین، هرچند پوسیده، وصل باشم.»

دلم می‌خواهد خارهای پولکی را از دامنت بگیرم، تیغها به انگشتهایم فرو برود، یادگار زخمهای تو.»

دلم می‌خواهد خارهای پولکی را از دامنت بگیرم، تیغها به انگشتهایم فرو برود، یادگار زخمهای تو.»

«می‌تواند برایم بمیرد.» «این آدم فقط می‌تواند برای خودش بمیرد! امّا من زنده می‌مانم، برای تو!»

هرچه آشنایان بیشتر می‌شدند، بیشتر معنای پلیدی را می‌فهمیدم.

«عشق مروارید سیاه است، کمیابترین جواهر دنیا؛ جان بی‌صاحب آدم را می‌سوزاند و کنده می‌کند، خاکسترش را به دست باد می‌سپارد.»

«برای من حقیقت در یک چیز خلاصه می‌شد که شما آن را به هم ریختید.» رکسانا خندید: «عجب حقیقتی که به یک اشاره فرو می‌ریزد!»