بریده‌هایی از کتاب این منم که رهایت می کنم!

برای این‌که اسیر عشق نشوی ایمانت را به مردم از دست بده. بدان که همه ترکت می‌کنند و همهٔ زندگی‌ات را به هم می‌ریزند و تو هم یکی از همان‌هایی. به خودت بگو عشق متعلق بود به زمانی و مکانی بسیار دوردست. بدان که مدتی طولانی باید به این عشق‌های نیمه‌کاره تن دردهی. بدان که هیچ چیز مانند سابق نخواهد بود و اجازه بده که همین‌طور باشد. خودت هم این حقیقت تلخ و اجتناب‌ناپذیر را بپذیر.

اگر از تنها سر کردن زندگی‌ات واهمه نداشته باشی، فرصت‌های بیشماری سر راهت قرار خواهند گرفت. می‌توانی در هر قاره‌ای که می‌خواهی زندگی کنی. می‌توانی از نردبان ترقی بالا بروی. می‌توانی به دانشگاه برگردی و در رشته‌ای که همیشه به آن علاقه داشتی تحصیل کنی، بدون این‌که نگران تحمیل بارِ مالی آن بر زندگی دیگری باشی. عشق به شکلی نامحسوس باعث عقب ماندن ما در زندگی می‌شود که شاید هرگز متوجه آن نشویم.

می‌دانم آن‌قدر که همه فکر می‌کنند سرکش نیستی. می‌دانم بیشتر از یک بار از هم فرو پاشیده‌ای. می‌دانم همیشه بین آمدن و رفتن، عشق ورزیدن و ترک کردن، یا آرام گرفتن و رهایی در نوسان بوده‌ای. می‌دانم به دنبال راحتی‌های کوچکی هستی که دیگران از تو انتظار ندارند ـ این‌که کسی را داشته باشی که وقتی از او دوری بتوانی با او درددل کنی، و این‌که جایی را داشته باشی که وقتی ماجراجویی‌هایت به پایان رسیدند بتوانی در آن آرام بگیری. می‌دانم که مجموعه‌ای از تناقضات بیکران در خودت هستی و آن‌قدر می‌خواهی آن‌ها را بشناسی که بعضی وقت‌ها دلت می‌خواهد فریاد بکشی. می‌خواهی این همه تضاد را از وجودت بیرون بکشی و یاد بگیری ساده و با تمام وجود زندگی کنی.

لازم نیست برای این‌که کسی دوستت داشته باشد خودت را به نسخه‌ای ناچیزتر، شکننده‌تر و درمانده‌تر از خودت تبدیل کنی. فقط باید کمی بیشتر صبر کنی، کمی بیشتر تلاش کنی و با روش متفاوت خودت عشق را پیدا کنی.

عشق به شکلی نامحسوس باعث عقب ماندن ما در زندگی می‌شود که شاید هرگز متوجه آن نشویم. و تضمینِ غیاب آن در زندگی می‌تواند درنهایت باعث رهایی‌ات شود. و چون دیگر به دنبال عشق نمی‌گردیم، متوجه می‌شویم که می‌توانیم عاشق خودمان باشیم. که می‌توانیم زندگی‌مان را صرف پیشرفت خود کنیم، بیشتر از خود مراقبت کنیم، و به افرادی بزرگ‌تر و تواناتر از آنچه امیدش را داشتیم تبدیل شویم. می‌توانیم به هرچه که می‌خواهیم تبدیل شویم، و همزاد خود را در خود پیدا کنیم. اگر یک کار در زندگی هست که باید از آن دست بکشیم، انتظار کشیدن برای کسی است که قرار است از راه برسد و زندگی‌مان را تغییر دهد. همان کسی باش که منتظری تا بیاید و زندگی‌ات را تغییر دهد. طوری زندگی کن که انگار عشق زندگی‌ات هستی.

به خودت وقت رشد کردن بده. سرانجام به رشد لازم می‌رسی، ولی نه در زمانی که فکر می‌کردی.

گذشت به معنای آشتی با کسی که به تو لطمه زده نیست. به این معنا نیست که دوباره با او رابطهٔ دوستی برقرار کنی، او را درک کنی یا کاری را که درحق تو کرده موجه جلوه دهی. تنها به این معناست که بپذیری نشانی بر تو گذاشته است. و این‌که این نشان به هر حال اکنون باری است که باید تحمل کنی. به این معناست که دیگر منتظر نخواهی ماند تا کسی که تو را متلاشی کرده بازگردد و دوباره تکه‌هایت را کنار هم قرار دهد. گذشت به این معناست که تصمیم بگیری زخم‌هایت را شفا دهی و به نشانی که بر پوستت می‌گذارند توجه نکنی. گذشت به معنای ادامه دادن زندگی با همان زخم‌هاست.

به کسی که زندگی اجازه نداده در کنارت بماند ناسزا نگو و خشم نگیر و لزوماً فراموشش نکن. لازم نیست خود را از تأثیرشان خلاص کنیم و در مقابلشان پناه بگیریم. می‌توانیم آن‌ها را در خود داشته باشیم. می‌توانیم به آن‌ها اجازهٔ بودن بدهیم.

این تو هستی که باید برگردی و تکه‌های قلبت را دوباره در کنار هم قرار بدهی و بدانی که قلبت برای عشقی بی‌نهایت ظرفیت دارد و با خیانت درهم نمی‌شکند. این تو هستی که باید تنها بودن با خودت را بیاموزی.

اگر قرار است درست زندگی کنیم باید اشتباهات بسیاری انجام داده باشیم.

اجازه بدهید شکست را با نام واقعی آن بخوانیم: تغییر. چون درواقع شکست همه چیز را تغییر می‌دهد.

به خود مدیونیم که بهترین زندگی را برای خود فراهم کنیم، حتی اگر به این معنا باشد که مدت‌ها تنها زندگی کنیم.

هرچه زودتر دست از تلاش برای مبارزه برداری زودتر به جایی که باید باشی خواهی رسید.

طوری زندگی کن که انگار عشق زندگی‌ات هستی. چون این تنها چیزی است که می‌توانی در مورد آن اطمینان داشته باشی ـ این‌که در هر پیروزی و در هر شکست، در هر ترس یا موفقیتی که تا آخر عمرت تجربه می‌کنی، تنها کسی هستی که همیشه در کنار خودت حاضری. تو همانی که قرار است از خودت پاداش بگیری. تو همانی که در شکست‌ها باید دست خودت را بگیری. تو همانی که قرار است هر بار زمین می‌خوری دست خودت را بگیری و از زمین بلند شوی، و اگر این‌ها کیفیت‌هایی حاصل عشق نیستند پس چه هستند.

این‌که کسی نیست تا پیچیدگی‌های تو را درک کند به این معنا نیست که سزاوار شادیِ مطلق نیستی.

نسل ما گفت‌وگوی انسانی را به تبادل مشتی نوشته‌های سطحی تقلیل داده

هیچ کس جز شما نمی‌تواند درد و رنجتان را رها کند و از آن‌ها را پشت سر بگذارد؛ ولی همهٔ ما می‌توانیم در این راه همراه یکدیگر باشیم.

می‌دانم که روزی سرانجام با کسی دیگر آشنا خواهم شد ـ کسی که از غذایی که تو دوست داشتی متنفر است و به همهٔ چیزهای که از نظر تو خنده‌دار نبودند می‌خندد و آن بخش‌هایی از وجود مرا که تو کشف نکرده بودی قدر می‌داند؛

شاید غم‌انگیزترین و ساده‌ترین حقیقت این است که باید آگاهانه از کسی که دوستش داشته‌ای و اکنون ترکت کرده دست بکشی، وگرنه گمشده در کنارش باقی خواهی ماند. ادامهٔ راه به تنهایی شاید بهترین چاره نیست، ولی تنها چاره است. و نباید راهی را که قبلاً طی کرده‌ایم دوباره بیازماییم.

اگر هنوز زخم رابطهٔ قبلی‌ات تازه است، شاید بدان معناست که برای بهبودی به زمان بیشتری نیاز داری