بریده‌هایی از کتاب عاشق ژاپنی

آدم هیچ‌وقت یاد نمی‌گیرد که نمی‌توان به هرکسی اعتماد کرد.

خوشبختی، مثل لذت یا خوشی، فراوان و پرسروصدا نیست، بلکه ساکت و آرام و ملایم است، یک حس رضایت درونی است که با دوست داشتن خود آغاز می‌شود.

هیچ‌وقت به آسمان تف نکن، چون فقط توی صورت خودت می‌افتد.

آدم‌های خوب کم نیستند، اما ابراز نمی‌کنند. این بدها هستند که زیاد سروصدا دارند و توجه‌ها را به خود جلب می‌کنند.

«یک فرقی بین پیر شدن و از دست و پا افتادن وجود دارد. سن مسئله‌ای نیست، بلکه سلامت جسمی و روحی مهم است. آن‌ها که پیر می‌شوند می‌توانند همچنان مستقل باقی بمانند، اما آن‌ها که از دست و پا می‌افتند به کمک و حتی به حمایت‌های ویژه نیاز پیدا می‌کنند. اصلاً یک‌دفعه می‌بینی که باز عین بچه‌کوچولوها شدند. »

«آیرینا، آدم‌های خوب کم نیستند، اما ابراز نمی‌کنند. این بدها هستند که زیاد سروصدا دارند و توجه‌ها را به خود جلب می‌کنند.

دردی که در سکوت متولد شود سرانجام تبخیر می‌شود.

ما چون هفتاد سال‌مان است پیر نیستیم؛ ما از وقتی متولد شدیم داشتیم پیر می‌شدیم، و هر روز تغییر می‌کردیم. زندگی در جریان است و ما تکامل پیدا می‌کنیم. تنها تفاوت آن این است که ما الآن به مرگ نزدیک‌تریم. خیلی هم بد نیست. عشق و دوست داشتن پیر نمی‌شود.

کسی که خسیس باشد با بالا رفتن سنش که دست‌ودل‌باز نمی‌شود، فقط خسیس‌تر می‌شود.

بزرگ‌ترین آفت پیری، یعنی تنهایی

نه توی گذشته‌ات غرق شو، نه از آینده وحشت‌زده. تو فقط یک بار زندگی می‌کنی، اما اگر آن را خوب زندگی کنی، همان برایت کفایت می‌کند. تنها چیزی که حقیقت دارد امروز است. منتظر چی هستی که خوشبخت باشی؟ هر روز حساب می‌شود، دیگر به تو گفتم، خود دانی! »

«هرچند ما پیریم، اما به یک هدف در زندگی نیاز داریم. این بهترین درمان بسیاری از مشکلات است. »

«یک باور همه‌گیر وجود دارد، اما هیچ‌کس جرئت ندارد آن را در ملأعام بگوید و این است که ما پیرها زیادی هستیم، ما فضا اشغال کرده‌ایم و انرژی مصرف می‌کنیم که کسانی که مولدند و مفید به آن نیاز دارند.

یک روز دکتر کاترین هوپ به او گفت: «من هم از این وابستگی خیلی وحشت دارم، آلما، اما دیگر فهمیده‌ام که این مسئله چیز خیلی خاصی هم نیست. به آن عادت می‌کنی و برای کمکی که می‌گیری از دستیارت ممنون می‌شوی. من نمی‌توانم خودم حمام بروم یا لباس بپوشم، حتی در مسواک زدن یا با تکه کردن جوجه‌ی توی بشقابم مشکل دارم، اما هیچ‌وقت توی عمرم از الآن قانع‌تر نبوده‌ام. » آلما از دوستش پرسید: «چرا؟ » «چون وقت فراغت دارم و برای اولین بار در زندگی‌ام کسی از من توقعی ندارد. من نباید چیزی را حل‌وفصل کنم و برای هیچ‌چیز عجله ندارم. هر روز برایم چون هدیه‌ای است و برایم بسیار لذت‌بخش. »

آن‌قدر از خودش مطمئن است که دنبال هیچ حمایتی از جانب خداوند یا از جانب آن دین‌داری رنجور و خودشیرین‌کن که بعضی از ساکنان خانه‌ی چکاوک داشتند نبود، همان‌ها که معنویت خود را به رخ می‌کشیدند و این‌طرف و آن‌طرف پرسه می‌زدند تا آگاهی‌شان را بالاتر ببرند.

سن‌وسال، علی‌رغم تمام محدودیت‌هایش، نمی‌تواند کسی را از داشتن یک زندگی سرگرم‌کننده محروم کند

به زندگی شاد و پرنشاطی چون کودکی‌اش دست پیدا کند، همان وقت‌ها که هنوز دست سرنوشت بر رخ زندگی‌اش چنگ نکشیده بود.

اندکی درنگ! ‌ ای سایه‌ی عشق گریزان من! ای تصویر افسونگر عزیزترین من! ای تو آن توهم زیبایی که برایت، به‌لحظه، جان می‌دهم! ای شیرین‌ترین قصه، برای هر دل پرغُصه!

یک فرقی بین پیر شدن و از دست و پا افتادن وجود دارد. سن مسئله‌ای نیست، بلکه سلامت جسمی و روحی مهم است. آن‌ها که پیر می‌شوند می‌توانند همچنان مستقل باقی بمانند، اما آن‌ها که از دست و پا می‌افتند به کمک و حتی به حمایت‌های ویژه نیاز پیدا می‌کنند. اصلاً یک‌دفعه می‌بینی که باز عین بچه‌کوچولوها شدند.

تعداد پیرهایی که خوشبخت هستند خیلی کم است. بیشتر آن‌ها فقیرند، سالم نیستند و خانواده‌ای ندارند. این دوران شکننده‌ترین و دشوارترین دوران است، حتی سخت‌تر از دوران کودکی، چون روزبه‌روز اوضاع بدتر می‌شود و هیچ امیدی به آینده هم وجود ندارد و جز مرگ چیزی انتظار آدم را نمی‌کشد.