بریده‌هایی از کتاب بعد

مردم از آدم‌های خیلی باهوش خوششان نمی‌آید.

خب، آره. من می‌توانم مرده‌ها را ببینم. تا جایی که یادم می‌آید همیشه همین‌طوری بودم.

باور پیدا کردن به یک موضوع خیلی سخت است. برای کسی که باهوش است سخت‌تر هم می‌شوند، چون آدم‌های باهوش فکر می‌کنند همه چیز را می‌دانند و شاید همین باعث می‌شود تصور کنند واقعاً همه چیز را می‌دانند.

به قول مامان بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

باور پیدا کردن به یک موضوع خیلی سخت است. برای کسی که باهوش است سخت‌تر هم می‌شوند، چون آدم‌های باهوش فکر می‌کنند همه چیز را می‌دانند و شاید همین باعث می‌شود تصور کنند واقعاً همه چیز را می‌دانند.

یادتان می‌آید؟ گفتم که این یک داستان ترسناک است.

مامان چرخید و به یکی از بوفه‌های نزدیک اشاره کرد. این‌جوری می‌توانستم انگشت فحشم را به کنث سریولت نشان بدهم. پوزخند سریولت تبدیل به خرناس شد و تمام دندان‌هایش را نشانم داد.

به طرف او چرخیدم. دستمال کاغذی به طرف من دراز کرده بود. (اگر توانستید، یک زن را در این جهان نشانم بدهید که در کیفش دستمال کاغذی نداشته باشد.)

مکنزی و آن گروه دزد پدرسوخته‌اش میلیون‌ها دلار از مردم پول می‌گرفتند و هر بار مبلغی از آن پول را به عنوان سود کلان برمی‌گرداندند. در این صورت سرمایهٔ اصلی مردم ذره ذره خورده می‌شد. حتی پول سرمایه‌گذاران جدید را به عنوان سود به بقیه می‌دادند و به همه می‌گفتند چقدر خاص هستند که در شرکت آن‌ها پذیرفته شده‌اند، چون مکنزی فقط برای افراد خاصی کار می‌کند. بعداً معلوم شد این افراد خاص هزاران نفر بودند. از سرمایه‌گذاران سازه‌های اتوبانی بگیر تا بیوه‌زنانی که یک شبه پول شوهرشان را گرفته و ثروتمند شده بودند.

بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

مامان کیف خط‌نوشته‌ها را کنار گذاشت و روی مبل ولو شد. مبل از خودش صدای باد در کردن داد. همیشه همین صدا را می‌داد و ما را می‌خنداند، اما آن روز خنده‌ای در کار نبود. مامان گفت: «خدایا، لعنت به این...» بعد نگاهی به من انداختم و دستش را بالا آورد: «تو...» خودم زودتر گفتم: «نه، من هیچی نشنیدم.»

کتاب تنها جادوییه که می‌شه اون رو راحت تو کوله‌پشتیت بذاری و دنیا رو بگردی.

حشره‌های گنده، حشره‌های کوچولویی روی کمرشون دارن که گازشون می‌گیرن. روی کمر حشره‌های کوچولو، حشره‌های کوچولوتری هستن و این چرخه تا بی‌نهایت و ابدیت ادامه داره.

اگه سعی کنی خودت رو بالاتر از سایه‌ت که روی زمین افتاده ببینی، با صورت زمین می‌خوری.

اسب چلاق همیشه وقتی پیدایش می‌شود که دیگر نیازی به آن نداری.

«هر کی دَدَره، روزیش هدره.»

بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

آدم بزرگ‌ها خیلی سخت یک چیزی را باور می‌کنند.

حقیقت بعضی وقت‌ها می‌تواند خیلی گَند و مزخرف باشد.

آن را جلوی صورتم گرفتم. نمی‌خواستم خانم بارکت فکر کند از زیر آن ربدوشامبر، به بدن برهنه‌اش زل زده‌ام.