بریده‌هایی از کتاب بعد

«گاهی اوقات برای رسیدن به خوبی باید از راه غلط پیش بری.

«گاهی اوقات برای رسیدن به خوبی باید از راه غلط پیش بری.

آدم به چیزهای شگفت‌انگیز عادت می‌کند. انگار که تبدیل به یک حق مسلم می‌شود. می‌تونید سعی کنید نادیده‌اشان بگیرید یا انجامشان بدهید.

به قول مامان بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

به نظرم آدم‌هایی که می‌گویند زندگی مجموعه‌ای از انتخاب‌های خودمان است و ما تصمیم می‌گیریم در کدام مسیر قدم بگذاریم، یک مشت خر نفهم هستند.

«یه جایی خوندم کتاب تنها جادوییه که می‌شه اون رو راحت تو کوله‌پشتیت بذاری و دنیا رو بگردی. با خودم می‌آرمشون.»

حتی لیز هم به ذهنم رسید اما او می‌خواست چی کار کند؟ تفنگش را بردارد و به یک روح شلیک کند؟ خب، او از قبل مرده بود پس فایده‌ای نداشت. تازه، کار من با لیز تمام شده بود. حداقل خودم این‌طوری فکر می‌کردم. تنهای تنها بودم و این تنهایی حقیقتاً مکانی ترسناک و رعب‌انگیز بود.

من فکر می‌کنم وقتی سرنوشت تصمیم بگیرد به یکی گیر بدهد دیگر تمام راه‌هایی که انتخاب کند، به یک مقصد مشخص می‌رسد. شاید وقتی بزرگ‌تر بشوم، نظرم عوض بشود اما خیلی بعید است.

گاهی اوقات برای رسیدن به خوبی باید از راه غلط پیش بری.

پری که تو دستت بگیری، بهتر از پرنده‌ایه که تو آسمون رهاست

می‌دانید چیه؟ وقتی مثل سگ از چیزی ترسیده‌اید و چیزی نمانده سکتهٔ ناقص بزنید، هیچ چیز مثل مامانتان که حواسش به شما باشد نمی‌تواند آرامتان کند.

بعداً در تشخیص تفاوت بین زنده‌ها و مرده‌ها، ماهرتر شدم اما آن زمان تازه در حال یادگیری بودم. برای همین ربدوشامبرش این‌قدر نازک بود. آدم‌های مرده فرق زیادی با زنده‌ها ندارند، فقط همیشه لباسی را که با آن مرده‌اند تنشان می‌بینی.

خب، می‌خواهم از شما عذرخواهی کنم که مدام از یک کلمهٔ خاص در کتابم استفاده کردم. تا حالا کلی کلمهٔ چند حرفی از مامانم یاد گرفته‌ام و از خیلی سال پیش، آن‌ها را استفاده می‌کنم (حالا خودتان بعداً منظورم را می‌فهمید.) اما این یکی چهار حرف دارد. کلمهٔ بعداً. مثل «بعد از آن» یا «بعداً فهمیدم.» و «تازه بعد از آن بود که فهمیدم.» می‌دانم خیلی تکرارش می‌کنم اما چاره‌ای ندارم.