بریده‌هایی از کتاب معادله خدا

فیثاغورس این بینش را داشت که پدیده‌های طبیعی، از جمله موسیقی را به زبان ریاضیات بیان کند. افسانه‌ای می‌گوید که وی به شباهت میان صدای نواختن سیم چنگ و تشدیدهای ناشی از چکش زدن میله‌ای فلزی پی برده بوده است.

شاید مهبانگ نوعی سفیدچاله بوده است و همهٔ ستارگان و سیاراتی که امروزه در آسمان‌ها می‌بینیم، در حدود چهارده میلیارد سال پیش از این سفیدچاله بیرون ریخته‌اند.

آیا نظریهٔ ریسمان، نظریهٔ همه‌چیز است یا نظریهٔ هرچیز؟

هنوز یادم هست که چه شوکی به فیزیکدان‌ها وارد شد وقتی که نظریهٔ ریسمان ادعا کرد که ما در جهان ده بُعدی زندگی می‌کنیم. اکثر فیزیکدان‌ها آن را دلیلی بر غلط بودن این نظریه دانستند. آنگاه که جان شوارتز، یکی از معماران اصلی نظریهٔ ریسمان، در کلتک سوار آسانسور بود، ریچارد فاینمن به او سیخونک زد که «خُب، جان، بگو ببینم امروز در چند بُعد هستی؟»

مورچه‌هایی را نیز درنظر بگیرید که روی ورقهٔ کاغذ مچاله‌شده‌ای حرکت می‌کنند. این مورچه‌ها نمی‌توانند روی خطوط مستقیم حرکت کنند. مورچه‌ها شاید احساس کنند که نیرویی مدام آن‌ها را می‌کشد. لیکن از دیدگاه ما که از بالای سرشان به آن‌ها نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که هیچ نیرویی در کار نیست. این بینشی است که اینشتین آن را نسبیت عام خواند: اجسام سنگین فضا-زمان را خمیده می‌کنند و از این رو توهم نیروی گرانش را به وجود می‌آورند.

گاهی به نوترینو ذرهٔ شبح‌گونه می‌گویند، چون بدون این که در سیارات و ستارگان جذب شود، از درون‌شان می‌گذرد. همین الان بدن ما با سیلی از نوترینوهایی که از ژرفای فضا می‌آیند، بمباران می‌شود که مقداری از آن از درون کل زمین عبور کرده است

جهان‌های کوانتومی عجیب و غریب ممکن است همراه جهان ما وجود داشته باشند، لیکن برقراری ارتباط با آن‌ها کم و بیش ناممکن است. شاید لازم باشد به اندازهٔ عمر جهان طول بکشد تا بتوانیم به این جهان‌های موازی برویم.

فیزیکدان‌ها به مادهٔ ناشتاخته‌ای در خورشید نیز پی بردند. این ماده را هلیم نامیدند که معنی آن «فلزی از خورشید» بود. بنابراین هلیم نخستین‌بار در خورشید یافت شد، نه زمین. بعدها دانشمندان فهمیدند که هلیم گاز بود، نه فلز

پادماده از همان قوانین مادهٔ معمولی پیروی می‌کند، لیکن بار الکتریکی آن مخالف است. از این رو، پادالکترون که پوزیترون نام دارد، همان الکترون است، اما بار الکتریکی‌اش مثبت است، نه منفی.

همه‌جای منظومهٔ شمسی گرانش هست. دلیل آن این است که فضاپیما دقیقاً با همان آهنگی سقوط می‌کند که فضانوردان سقوط می‌کنند. مثل گلولهٔ توپ خیالی نیوتون که از قلهٔ کوه شلیک می‌شد، فضانوردان و سفینهٔ آن‌ها هر دو در حال حرکت سقوط آزاد به سوی زمین هستند. بنابراین در درون سفینه، نوعی توهم بصری است که فضانوردان بی‌وزن هستند، چون همه‌چیز، از جمله فضانوردان و خود سفینه با آهنگ یکسانی سقوط می‌کنند.