بریده‌هایی از کتاب داستان دختری که دیگر غذا نخورد

اگر لاغر و استخوانی نباشم، پس دیگر چه کسی هستم؟

«آخه مگه می‌شه از غذا خوشت نیاد؟ پیتزا بهترین چیز روی زمینه. انگار بهشت رو شکل یه دایره کرده باشن.»

مامان هنوز هم درک نمی‌کند که خوب شدن چقدر سخت است. شاید هیچ‌وقت درک نکند. اما شاید مجبور نباشد. او که من نیست. من هم او نیستم. من تالیا یا جوزی یا امرسون هم نیستم. من رایلی هستم. رایلی حرف ندارد.

چطور می‌توانم «طبیعی» غذا بخورم وقتی همه دارند کاملاً برعکس آن عمل می‌کنند؟

تنها کاری که باید می‌کردم این بود که خودم باشم. خودم بودن به اندازهٔ کافی خوب بود.

زشت بودن حس خوبی دارد. دیوانه بودن حس خوبی دارد؛ حس خوبی دارد که آدم درد بهبودی را فراموش کند و در عوض به اشتباهات بقیه فکر کند.

تا وقتی که واندر وُمن بتواند دنیا را نجات بدهد، وزنش برای چه کسی اهمیت دارد؟

خوب می‌شوم. بهتر می‌شوم. بهترین می‌شوم.

آن‌چه بر من گذشت، مرا به اینجا رساند و از صمیم دل شکرگزارم.

ناراحت به نظر می‌رسید و آن‌قدر به پاستایش ناخنک زد که مشاور بهش گفت مراقب «رفتارش» باشد. ما هر کاری بکنیم کارکنان اینجا همین اسم را رویش می‌گذارند. اگر خیلی تند یا خیلی آهسته غذا بخوریم، این یک رفتار اختلال تغذیه‌ای است. اگر غذایمان را زیادی بجویم، یک رفتار است. اگر به غذایمان نگاه چپ کنیم، یک رفتار است. مجبور شدم دوباره به کوه غذایی که جلویم بود توجه کنم؛ همانی که باید شش بار در روز ازش بالا می‌رفتم. هر قدمی که برمی‌دارم، شیبش بیشتر و بیشتر می‌شود.

شاید حالا که همه‌چیز لو رفته بود، مامان می‌توانست مشکلم را حل کند. شاید می‌توانست مشکل هردویمان را حل کند. ولی به‌جای آن، مامان داد زد که چقدر خودخواهم، که حالا نوبت یک نفر دیگر است که من را راست‌وریس کند، که او «برای این وقت ندارد». من یک «این» هستم. دلم نمی‌خواهد یک «این» باشم. دلم می‌خواهد رایلی باشم. ولی مشکل همین است: دیگر رایلی را نمی‌شناسم. اگر همه از خود واقعی‌ام متنفر شوند، چی؟

امروز صبح در جلسهٔ گروهی، هدر گفت که ما، آدم‌های مبتلا به اختلالات تغذیه، بدترین منتقدهای خودمانیم؛ یعنی در مورد اشتباهاتمان وسواس داریم و آن‌ها را از آنچه واقعاً هستند، بزرگ‌تر می‌کنیم.

هر لحظهٔ هر روز، وزنم هر چقدر هم که باشد، زندگی‌ام می‌گذرد.

هیچ آنتی‌بیوتیکی هم وجود ندارد که من را از شر افکارم خلاص کند. زورشان آن‌قدر زیاد است که نمی‌شود ساکتشان کرد. آن‌ها هستند که بهم می‌گویند به اندازهٔ کافی خوب نیستم. بهم می‌گویند که لاغرتر و خوشگل‌تر بشوم، که بیشتر بدوم و کمتر بخورم. بهم می‌گویند سرتاپا اشتباهم. این فکرها دیگر جزئی از وجودم هستند.

ایدهٔ نوشتن این کتاب را سال‌ها در ذهن داشتم. برای نوشتن این کتاب بارها راه را اشتباه رفته‌ام. از بسیاری جهات، داستان دختری که دیگر غذا نخورد داستان خودم است. رایلی منم. برای همین از شما، خوانندهٔ کتاب، به‌خاطر مطالعهٔ آن ممنونم. از شماهایی که داستان رایلی را به ذهن و قلبتان راه دادید، ممنونم. اگر خودتان با اختلال تغذیه دست‌وپنجه نرم می‌کنید، ممنونم که می‌جنگید. ممنونم که در مقابل فرهنگ «هرگز کافی نبودن»، که در آن غرقیم، ایستادگی می‌کنید. ممنون که خودتان هستید.

اینکه تصویر بدی که از بدنم دارم تا ابد پایدار نیست. به مورد آخری خندیدم. به نظر غیرممکن است که روزی از بدنم راضی باشم. «شدنیه.» ویلو لبخندی زد. چشم‌هایش برق می‌زدند. «باور کن.»

تنها کاری که باید می‌کردم این بود که خودم باشم. خودم بودن به اندازهٔ کافی خوب بود.

چیزهایی که باید رهایشان کنم به تعداد دانه‌های برفی هستند که زمستان توی سرزمین عجایب می‌بارد. بالاخره همه‌شان را توی یک دانهٔ برف خلاصه کردم، با طرحی که مثل خودم منحصربه‌فرد بود: من ترس را رها می‌کنم.

یک مسابقهٔ بزرگ و پر از مانع را تصور کردم، با این تفاوت که به‌جای دیوارهای مخصوص صعود و چاله‌های پر از آتش، مامان‌هایی وجود داشتند که رژیم می‌گرفتند و دوست‌هایی که از سایز لباس‌هایشان شاکی بودند. به‌جای میله‌های حفظ تعادل و تاب‌های طنابی، لباس‌های چسبان بودند و دنیایی که ما را آزاد نمی‌گذاشت تا در بدن‌های خودمان زندگی کنیم.

پشت سرم تاریکی است. جلوی رویم خورشید می‌درخشد. می‌خواهم بالا آمدن آفتاب را ببینم. می‌خواهم به نور برسم. می‌خواهم خوب شوم.