بریده‌هایی از کتاب قصه های ترسناک عمو مونتاگ

داشت. نه اینکه بخواهم پز بدهم، ولی اصلاً دنیای من با آن‌ها فرق می‌کرد.

چرا هرکس زندگی آدم رو نابود می‌کنه، نابودش نمی‌کنن؟

هر چیزی یه قصه‌ای داره. هر چیزی و هر کسی

عروسی عجب چیز وحشتناکیه! نه؟

همه‌شون عین هم هستن، تامس. همه‌شون تظاهر می‌کنن. عین سیبی که بیرونش از قشنگی برق می‌زنه، ولی توش گندیده و کرم‌خورده‌ست.»

مادر گفت: «ولی من که قاب عکس نخریدم، من فقط یه آینه خریدم.» کریستینا گیج و سردرگم به مادرش نگاه کرد و بعد به تصویر خودش در تکه‌های شکستهٔ آینه روی زمین. عکسی در کار نبود. از همان اول هم عکسی در کار نبود.

عمو گفت: «خونه، فرانتس رو کلاً عوض کرده. حتی اگه بخوام برم هم اصلاً به من اجازه نمی‌ده، ادگار! الان بیشتر از اینکه خدمتکار باشه، یه‌جور زندان‌بانه. ولی می‌دونم همهٔ این‌ها حقمه. خیلی‌ها به‌خاطر جرم‌های کمتر از این، سال‌ها توی زندان به بیگاری گرفته می‌شن و می‌پوسن.» چند لحظه سکوت کرد و ادامه داد: «ولی ادگار! عجیبه که دیگه مثل سابق از اون‌ها نمی‌ترسم. دیگه آرومم. انگار با سرنوشتم کنار اومده‌ام. این‌ها تاوان اون سال‌هاییه که به حرف شاگردهام گوش ندادم، به حرف ویلیام گوش ندادم.» گفتم: «یعنی منظورتون اینه که... یعنی می‌خواین بگین قصه‌هایی که برام گفتین، این بچه‌ها براتون تعریف کرده‌ان؟» عمو مونتاگ سر تکان داد. پرسیدم: «مگه می‌شه؟» همان‌طور که بچه‌ها نزدیک می‌شدند، صدایم کم‌کم می‌لرزید و هر کلمه را شمرده و با دقت می‌گفتم: «معنی‌ش اینه که...» «چی، ادگار؟» «معنی‌ش اینه که این بچه‌ها، دست‌کم بعضی‌هاشون... مرده‌ان؟» به‌محض اینکه این کلمه را به زبان آوردم، بچه‌ها مثل سایه‌ای پریدند و در میان درختان ناپدید شدند و از پشت تنهٔ درختان به ما نگاه می‌کردند. با اینکه دوباره مثل قبل نمی‌شد آن‌ها را دید، ولی می‌دانستم که همگی به من خیره شده‌اند.

بیرون کاملاً سفید و خالی بود. انگار همهٔ دنیا پاک شده بود

او را به درخت سیب نبسته بودند، بلکه خودش درخت سیب شده بود.

گفت: «ادگار! عروسی عجب چیز وحشتناکیه! نه؟» کاملاً موافق بودم. خودم به چند عروسی رفته بودم که انگار عذابی تمام‌نشدنی بود و باید چند ساعت با عموها و عمه‌های حوصله‌سربر حرف می‌زدم. عمو مونتاگ آهی کشید و گفت: «صد رحمت به تشییع جنازه! آدم هر روز بره عزاداری، بهتر از اینه که یه بار بره عروسی. دست‌کم حرف‌هایی که اونجا می‌زنن، بهتره.»

همچون کسی که در جادهٔ تنهایی با ترس و واهمه گام برمی‌دارد، یک بار رو گردانده و حالا برمی‌گردد و دیگر سرش را برنمی‌گرداند. چون می‌داند که اهریمنی ترسناک با هر قدم در پی‌اش می‌آید.

«گوش نکن به حر...» «اون خیلی ضعیفه، ضعیف، ضعیف...» «اون رو بکش...»

همین که یه نفر بود که این قصه‌ها رو براش بگم، آروم می‌شدم.

لرزش نور شمع در اثر باد، دلهرهٔ مرا نیز دو برابر می‌کرد؛ بال‌بال زدن نور شمع، سایه‌های جورواجور و ترسناکی درست می‌کرد که روی دیوار می‌پریدند و می‌رقصیدند.

انگار یکی از بندهای محکمی که او را به دنیا وصل می‌کرد، پاره شده بود.

تجربه به آن‌ها نشان داده بود هرچه به مردم بگویند، آن‌ها باور می‌کنند، به شرط آنکه باورکردنی باشد.

«بله، بچه‌ها. این‌ها تاوان گناه من هستن، ادگار!»

همچون کسی که در جادهٔ تنهایی با ترس و واهمه گام برمی‌دارد، یک بار رو گردانده و حالا برمی‌گردد و دیگر سرش را برنمی‌گرداند. چون می‌داند که اهریمنی ترسناک با هر قدم در پی‌اش می‌آید. چون می‌داند که اهریمنی ترسناک با هر قدم در پی‌اش می‌آید.

هیچ‌وقت بیش از حد لزوم دروغ نگو. حقیقت از همه‌چیز باورپذیرتره.

هر چیزی یه قصه‌ای داره. هر چیزی و هر کسی