بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان: برزخ و نفخه صور (به انضمام مباحث رجعت)

مهم‌ترین چیزی که انسان را لایق می‌کند که جزو رجعتی‌ها باشد، پایبندی بر عهد و پیمان با اماممان است. همان که امام صادق (ع) فرمود که هرکس چهل صبح دعای عهد را بخواند و پای عهدش بماند، این مؤمن خالص و جزو رجعتی‌ها قرار می‌گیرد.

مانع ظهور از طرف حضرت نیست، بلکه مانع و مشکل از طرف مردم است که هنوز تحمّل هضم عدالت مهدوی را ندارند.

صلوات‌های شیخ رجبعلی همواره با «عَجِّلْ فَرَجَهُمْ» بود و با دعا به حضرت تمام می‌شد. آخر عمر گفت: رفقا اگر موفق به درک حضور شدید، سلام من را هم برسانید.

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط این‌گونه بود. یکی از شاگردانش می‌گوید: در طول سال‌ها که در کنارش بودم، آرزویی جز فرج از او حس نکردم. تذکر هم می‌داد: رفقا چیزی جز فرج آقا نخواهید. اگر کسی هم از ظهور و فرجش می‌گفت، منقلب می‌شد. تکیه‌اش بر آمادگی و وارستگی بود، هرچند عمر کفاف نکند.

در بین ائمه (ع) نخستین امامی که رجعت می‌کند، امام حسین (ع) است. این مسلّم است.

امام صادق (ع) فرمود: اِنَّ الرَّجْعَهَ لَیْسَتْ بِعامَّهٍ بَلْ هِیَ خاصَّهٌ لا یَرْجِعُ اِلّا مَنْ مَحَضَ الْإیمانَ مَحْضاً اَوْ مَحَضَ الشِّرْکَ مَحْضاً؛ بی‌گمان رجعت عمومی نیست، بلکه برای افراد خاصی است که یا مؤمن خالص‌اند و یا مشرک محض.

مهم‌ترین فلسفه رجعت این است که مؤمنان خالص برگردند، تا استعدادهای سرشار و فراوانشان که در اثر ظلم‌ها و شرک‌ها و موانع معطل مانده بود، در زمان ظهور به فعلیت برسد و تکامل تام پیدا کنند. سران کفر و شرک و ضلالت هم برگردند و برقراری حکومت الهی را ببینند، تا طعم ذلت و عذاب و بی‌خاصیت بودن همه زحمت‌هایشان را در دنیا بچشند و با ذلت از دنیا بروند.

امام حسین (ع) در شب عاشورا به یارانش فرمود: ما هنگام ظهور فرزندم برمی‌گردیم.

امام صادق (ع) فرمود: اِذا قامَ قائِمُنا رَدَّ اللهُ کُلَّ مُؤْذٍ لِلْمُؤْمِنینَ فِی زَمانِهِ فِی الصُّورَهِ الّتی کانوا عَلَیْها وَ فیها بَیْنَ اَظْهُرِهِم لِیَنْتَصِفَ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنونَ؛ وقتی قائم ما قیام می‌کند، خداوند هر آزاردهنده به مؤمنین را به همان صورتی که در زمان حیاتش بود باز می‌گرداند تا مؤمنان حق خود را از او بگیرند.

از امام صادق (ع) روایت شده است: اِذا قامَ القائِمُ اُتِیَ الْمُؤْمِنُ فی قَبْرِهِ فَیُقالُ لَهُ یا هذا اِنَّهُ قَدْ ظَهَرَ صاحِبُکَ فِإِنْ تَشَأْ اَنْ تَلْحَقَ بِهِ فَالحَقْ وَ اِنْ تَشَأْ اَنْ تُقیمَ فی کَرامَهِ رَبِّکَ فَأَقِمْ؛ هنگامی که حضرت قائم (عج) قیام می‌کند، بر سر قبر مؤمن آمده و گفته می‌شود: ای مشار الیه، امامت ظهور کرده، اگر می‌خواهی به او ملحق شوی ملحق شو و اگر می‌خواهی نزد پروردگارت اقامت کنی چنین کن.

هنگامی که قائم ما (عج) قیام می‌کند، خدای عزّوجلّ در گوش‌ها و دیدگان شیعیان ما چنان نیروی رسانایی بنهد که دیگر میان آن‌ها و حضرت قائم (عج) پیکی نباشد و آن حضرت از فاصله دور با آنان سخن بگوید و آنان بشنوند و او را در همان‌جایی که هست ببینند. یعنی رابطه هرکسی با حضرت آنچنان است که گویی کسی جز او و حضرت نیست.

در عصر ظهور انسان‌ها با تربیت حضرت به آنچنان رشدی می‌رسند که این کشف و شهودها و کراماتی که ما معمولاً از اولیای خدا می‌شنویم. آن زمان برای مردم معمولی خواهد بود.

امام صادق (ع) فرمود: یکی از حقوق مؤمنین بر یکدیگر این است که قبل از این‌که از تو درخواست کند، که خودش یک ذلّتی به همراه دارد، تو حاجتش را برآورده کن.

وقتی امام زمان (عج) ظهور کند، «جاءَتِ الْمُزامَلَهُ»؛ چنان رفاقت و صمیمیت و یکرنگی بین مؤمنان به وجود می‌آید که شخص دست در جیب برادر مؤمنش می‌کند و بدون هیچ ممانعت و شک و سوءظنی به اندازه نیاز برمی‌دارد. قاعدتاً این مربوط به اوائل ظهور است، وگرنه با استقرار حکومت حضرت دیگر نیازمندی نمی‌ماند.

ایام الله سه روز است: روز ظهور حضرت مهدی (عج) و روز رجعت و روز قیامت.

در روایت آمده است که در بهشت درخت‌هایی است که بر آن زنگ‌هایی نقره‌ای قرار دارد. وقتی که بهشتیان می‌خواهند آهنگی گوش دهند. خداوند نسیمی از زیر عرش می‌فرستد تا به آن درختان بوزد و زنگ‌ها به حرکت درآیند. در این حال صداهای دلنوازی شروع به نواختن می‌کند که اگر اهل دنیا آن صدا‌ها را بشنوند، «لَماتُوا طَرَباً؛ از سرمستی قالب تهی می‌کنند.»

شیخ رجبعلی خیاط: من دلم برای خدا می‌سوزد. مشتریان خدا کم‌اند، همه به همه جا می‌روند، جز در خانه خدا.

در روایت آمده است که خواب را برای اهلش باید نقل کرد.

روایتی از امام صادق (ع) نقل شده است که خواب کاذب و صادق درهم است تا مردم خیلی روی خواب‌ها حساب باز نکنند و بازار ادعاها باز نشود.

اَصْدَقُکُمْ رُؤْیا اَصْدَقُکُمْ حَدیثاً؛ صادق‌ترین شما از نظر رؤیا، صادق‌ترین شما در گفتار است.