بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان: برزخ و نفخه صور (به انضمام مباحث رجعت)

کسی که به بزرگ‌تر احترام نگذارد، به بزرگ بزرگان، یعنی خدا هم احترام نمی‌گذارد.

در برخی روایات تجلیل از بزرگ‌ترهایی که مویشان را در اسلام سفید کرده‌اند، تجلیل از خدا و احترام به او محسوب شده است. کسی که به بزرگ‌تر احترام نگذارد، به بزرگ بزرگان، یعنی خدا هم احترام نمی‌گذارد.

از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است: مَنْ عَرَف فَضْلَ کَبیرٍ لِسِنِّهِ فَوَقَّرَهُ آمَنَهُ الله تَعالی مِنْ فَزَعِ یَوْمِ الْقِیامَهِ؛ هرکس مقام یک بزرگ‌تر را به خاطر سن و سالش بشناسد و او را احترام کند، خداوند تعالی او را از فزع و ترس روز قیامت ایمن می‌دارد.

از کسانی که از وحشت و ترس قیامت در امان هستند، کسانی هستند که حرمت بزرگ‌ترها را حفظ کنند و به خصوص به پیران احترام بگذارند.

خیلی شغل‌ها هست که شب زنده داری می‌خواهد. نگهبانی، مرزبانی و پاسداری، پرستاری، پلیس و نیروهای انتظامی، آتش نشانی و همه کارهایی که برای خدمت رسانی به مردم کشیک هستند و بیداری می‌کشند، این‌ها می‌توانند قصد قربت کنند و کارشان را به حساب خدا بگذارند که خداوند آن را دوست دارد. مادرانی که برای فرزندشان نمی‌خوابند و به آن‌ها رسیدگی می‌کنند، یا کسانی که برای تحصیل علم بیدارند، یا به عبادت مشغول‌اند، همه این‌ها جزو همین دسته هستند

چشمی که در راه خدا بیدار ماند.» کسی که در راه خدا تا صبح نخوابیده و بیدار مانده، این چشم هم روز قیامت گریان و ترسان نیست.

برخی بزرگان ما چشم ترس داشتند. آن‌قدر تمرین کرده بودند که چشم به هنگام برخورد با نامحرم خود به خود فرو می‌افتاده است.

چشمی که اشک ندارد و همواره خشک است، نشانه خوبی برای صاحب خودش ندارد.

آیا این‌گونه شده‌ایم؟ آیا وقتی به مال حرام برخورد می‌کنم، حالم عوض می‌شود؟

وقتی در همه کارها خود را با دستورات اهل بیت (ع) تطبیق داده و در چارچوب خواست آن‌ها که خواست خداست زندگی می‌کنیم، همه زندگی بندگی است.

هنر یک مؤمن این است که همه زندگی‌اش را تبدیل به بندگی و عبودیت می‌کند. وقتی در همه کارها خود را با دستورات اهل بیت (ع) تطبیق داده و در چارچوب خواست آن‌ها که خواست خداست زندگی می‌کنیم، همه زندگی بندگی است.

عبادت جزئی از زندگی است.

نوبت به خدا که می‌رسد، وقت کم می‌آوریم.

خوبانی مثل مرحوم آیت الله بهجت با آن همه تلاش، باز خوف و ترس از آخرت و قیامت داشتند، ما چرا نداریم؟

کاری کن که همه زندگی‌ات بشود یک سجده، یک خضوع و تسلیم در مقابل حق.

اهل ولایت بودن، یعنی همان که ریز و درشت زندگی با معیارهای آن‌ها که همان معیارهای خداست، تنظیم گردد.

در حدیث قدسی از حضرت حق نقل شده است که فرمود: وَلایَهُ عَلِیِّ بْنِ اَبی‌طالِبٍ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی؛ ولایت علی بن ابی‌طالب دژ محکم من است. کسی که وارد این دژ شود، از عذاب من ایمن است.

کار خود گر به خدا بازگذاری حافظ ای دو صد عیش که با بخت خدا داده کنی

اقامت در بهشت انتها ندارد، یعنی هر که وارد بهشت قیامتی شد، تا ابد در آن است و دیگر خروجی ندارد. ولی جهنم بسته به زمان تطهیر او و صلاحیت ورود به بهشت است. اگر این صلاحیت را پیدا کرد، از جهنم خارج می‌شود و وارد بهشت می‌شود، وگرنه تا ابد در جهنم خلود پیدا می‌کند

براساس روایات در قیامت پنجاه توقفگاه یا عقبه و گردنه وجود دارد که پس از عبور از این توقفگاه‌ها اگر کسی از آن‌ها عبور کرد به مرحله سوم قیامت، یعنی بهشت می‌رسد. و اگر عبور نکرد و درمانده شد، وارد جهنم می‌گردد، مگر این‌که شفاعت شامل حال او شود.