بریده‌هایی از کتاب در ستایش مادران خانه دار

درست است که اوقات ناخوشایند و دشواری (مانند دندان درآوردن بچه‌ها یا مشکل داشتن در پرداخت صورت حساب‌ها) در زندگی وجود دارند، اما می‌توانید حتی در این لحظات با گذاشتن موسیقی سر میز شام، پیاده‌روی، مطالعه، نقاشی، انجام تمرینات ورزشی و بازی‌های مختلف، به مسئولیت‌های‌تان، رنگ و روی تازگی دهید. پس به جای اینکه مدام ناله کنید، خلاقیت به خرج دهید.

این اعتقاد که مادر بودن، چیزی پایین‌تر از شأن و استعداد یک زن مستقل است، در اثر شست وشوی مغزی به او القا شده بود.

«من متوجه شدم بیشتر درآمدم صرف هزینهٔ مهد کودک فرزندم و تأمین سوخت اتومبیل می‌شود زیرا محل کارم با خانه فاصلهٔ زیادی داشت. همچنین برای اینکه به همهٔ کارهایم برسم صبح خیلی زود بیدار می‌شدم و شب‌ها همیشه ساعت ۷ به خانه می‌رسیدم. یعنی فقط می‌توانستم یک ساعت در طول شبانه روز (تا ۸ شب که وقت خواب کودکم بود) او را ببینم و این اصلاً منصفانه نبود. سرانجام به این فکر رسیدم که آیا مادرشده‌ام تا فقط روزی یک ساعت بچه‌ام را ببینم؟»

از لحظه‌ای که از خواب برمی‌خاستم با اضطراب و عجلهٔ فراوان سعی می‌کردم به کارهای خانه رسیدگی کنم، سپس با شتابی دیوانه‌وار به سرکار می‌رفتم و دوباره غروب که به خانه بر می‌گشتم سعی می‌کردم کارهای عقب افتاده‌ای را که صبح موفق به انجام دادن‌شان نشده بودم، سر و سامان دهم.

«زن، روح، جان و قلب خانه است.»

من خانهٔ سرد و بی‌روح را تبدیل به پناهگاه امنی برای همسر و فرزندانم می‌کنم و مطمئنم هیچ شغل دیگری به این اندازه مرا خشنود نمی‌سازد.

این کتاب، پیشکشی است در ستایش از تمامی مادران خانه‌دار.

بنابراین دکتر لورای عزیز، از شما خواهش می‌کنم دست از نصیحت کردن مادرانی که احساس می‌کنند نمی‌توانند کنترل اوضاع را در دست بگیرند، با خودشان در جدالند که انجام چه کاری بهتر است، یا آن‌هایی که معتقدند باید به جای مراقبت از فرزندشان، بیرون از خانه کارکنند، برندارید و به ایشان بگویید لحظاتی را که با بچه‌های خود می‌گذرانند، روزی برای‌شان بسیار پر معنا و خاطره انگیز خواهد شد.‌

در روابط مادر و فرزندی، لحظاتی وجود دارند که مادر آن‌ها را تا ابد، مانند گنجی در سینهٔ خود حفظ خواهد کرد.

به عبارت دیگر هنگامی که شعار جنبش فمنیست دربارهٔ انتخاب، سردرگم کننده شد، تصمیم‌گیری برای ماندن درخانه و مادر تمام وقت بودن، به جای اینکه فرصتی مغتنم برای ابراز عقاید و ارزش‌های والاتر زندگی خانوادگی در جهت حفظ شادی و سلامت زن باشد، به عنوان اشتباهی بسیار بزرگ، احمقانه و خطرناک قلمداد می‌شد.

همیشه مراقب برخورد مناسب و شایسته با همسرتان باشید. حتی اگر خیلی احساس خستگی می‌کنید نیز برخوردی خوب و عاشقانه با شوهرتان داشته باشید مطمئناً او هم رفتار مناسب شما را بی‌پاسخ نخواهد گذاشت و حتماً بچه‌ها را بیرون می‌برد تا بتوانید کمی استراحت کنید.

هرگز، هرگز و هرگز کارهای سخت خانه را با اهمیت‌تر از صمیمیت در خانواده‌تان ندانید.

«زندگی کردن برای کار» به اندازهٔ «کار برای زندگی» خوشایند نیست.

«اگر من در خانه بمانم، زندگی‌مان – زندگی‌ات – بهتر خواهد شد، همسری شادتر، فرزندانی آرام‌تر با مراقبی همیشگی، خانه‌ای مرتب و گرم‌ترخواهی داشت و مردی خوشبخت و راضی خواهی شد.»

«مراقبت و تغذیهٔ مناسب شوهران» را منتشر کردم، سعی داشتم احساس منحصر به فرد و قدرت یک زن

هر چه خانواده‌ای صمیمی‌تر باشند و اوقات بیشتری را با هم بگذرانند، احتمال اینکه فرزندان‌شان در تجربه‌های دوران جوانی، محدودیت‌های بیشتری برای خود قائل شوند، افزایش می‌یابد.

به خاطر داشته باشید که یک خانهٔ بی‌عیب و کاملاً سازمان یافته، لزوماً گرم‌ترین، لذت بخش‌ترین و جالب‌ترین مکان روی کره زمین نیست. گرمای یک خانه به زیبایی دکوراسیون و کامل بودن همهٔ جزئیات آن نیست، بلکه برگرفته از نگرش افرادی می‌باشد که در آن زندگی می‌کنند

«موضوعی که هنگام مواجهه با دیگران مرا آزار می‌دهد این است که وقتی آن‌ها می‌پرسند: «چه کاری برای تأمین امرار معاش خانواده انجام می‌دهی؟» و من می‌گویم: «مادری خانه‌دار هستم.» مرا به کلی نادیده می‌گیرند. می‌خواهم به این افراد بگویم این کار را نکنید. کاری که من انجام می‌دهم بسیار پراهمیت‌تر از وکالت، طراحی مد یا مدیریت‌هایی است که شما تا به حال انجام داده‌اید. درست است که من برای کارهایم حقوقی دریافت نمی‌کنم، اما خنده‌ها، آغوش‌ها و «دوستت دارم‌های» روزانه‌ای که از افراد خانواده به من می‌رسند، باارزش‌تر از هر چیزیست که در تصورتان بگنجد. پس دیگر به خود اجازه ندهید با من این‌گونه برخورد کنید.»

کار مادرانی را که می‌گویند بیش از حد به همهٔ امور رسیدگی می‌کنند و همه چیز در خانه کامل و بی‌عیب است، خیلی نمی‌پسندم. بلکه بیشتر تحت تأثیر مادران خانه‌داری که می‌گویند اوقات بی‌شماری را صرف بازی با فرزندان‌شان، تماشای خزیدن کرم‌ها، دیدن کارهای نجاری همسایهٔ بغلی، تمرین خارج کردن حباب از دهان در زیر آب وقتی مشغول آموزش شنا هستند، تعلیم فرزندان‌شان برای کمک به چیدن میز شام و آماده کردن او برای خوشامدگویی به پدر می‌کنند، قرار می‌گیرم.

بهتر است به جای تهیهٔ جدیدترین اسباب بازی‌ها و به کار بردن تکنیک‌های روان شناسی، در پی ایجاد رابطه‌ای صمیمی و عاشقانه با فرزندتان باشید. دلیلم هم این است که تنها شخص شما باید امنیت، صمیمیت، آسایش و عشق را برای او به ارمغان بیاورید زیرا شاید بتوانید کسی را استخدام کنید که به او غذا دهد و تمیزش کند، اما هیچ شخص دیگری به جز خودتان نمی‌تواند عشقی مادرانه نسبت به او داشته باشد.