بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

کودکم! زندگی یعنی خسته شدن. یعنی جنگ که هر روز و هر روز ادامه دارد و تمام نمی‌شود و برای شادیهایش که عمرشان یک لحظه بیشتر نیست، باید بهای زیادی پرداخت کنی.

مبارزه کردن بهتر از پیروز شدن است. حرکت به سمت مقصد ارزنده‌تر از رسیدن به مقصد است وقتی پیروز می‌شوی یا راه تمام می‌شود و به مقصد می‌رسی توی خودت یک خلاء احساس می‌کنی. برای پر کردن خلاء درونت باید به دنبال مقصد تازه‌ای به راه بیفتی.

مادر کسی نیست که ترا توی شکمش اینطرف و آن طرف می‌برد، مادر کسی است که ترا بزرگ می‌کند.

زن بودن یعنی بی‌پروایی پایان‌ناپذیر. وارد جنگی شدن که تمامی ندارد.

چه‌طور ‌می‌توانند بگویند تولد یک انسان فقط یک تصادف است؟

فردایی که آنهمه منتظرش بودی، همان دیروز است

وقتی می‌گویند همیشه خوبترین‌ها زودتر از بین می‌روند، ‌ تو باور نکن. بعضی وقتها این‌هایی که زودتر از بین می‌روند ضعیف‌ترین‌ها هستند، نه خوبترین‌ها.

گریه کردن آسان‌تر از خندیدن است. تو خیلی زود این واقعیت را می‌فهمی. وقتی که برای اولین بار وارد دنیا می‌شوی یک گریه‌ی طولانی می‌کنی و بعد هم تا مدت‌ها به جز گریه کردن کاری بلد نیستی. هر چیزی مثل، نور، گرسنگی، بی‌قراری ممکن است گریه‌ی تو را دربیاورد! ‌ماه‌ها و هفته‌ها زمان می‌‌خواهد تا تو خندیدن را یاد گرفته و ما صدای خنده‌ات را بشنویم.

اگر پسر شدی دوست دارم وقتی بزرگ شدی همان مردی شوی که من همیشه در رویاهایم می‌دیدم. با ضعیف‌ها مهربان و با ستمگران، ‌ سختگیر باشی. با کسانی که دوستت دارند، نرم و محبت‌آمیز و با حاکمان، ‌ محکم و قاطع باشی.

مبارزه کردن بهتر از پیروز شدن است.

همیشه با خودم فکر می‌کردم که نکند دوست نداشته باشی به دنیا بیایی، نکند نخواهی توی این دنیا باشی و یک روز سرم فریاد بکشی و بگوئی که: ‌ کی من از تو خواستم مرا به دنیا بیاوری؟ چرا مرا به دنیا آوردی؟ چرا؟

من هیچگاه از تو تقاضا نمی‌‌کنم که چون مردی و یا زنی باید کار خاصی را انجام دهی. فقط دو تا چیز از تو می‌خواهم؛ اول اینکه از به دنیا آمدن و معجزه‌ی هستی می‌توانی استفاده کنی و دوم اینکه هیچوقت تن به پستی و ذلت ندهی. پستی و دنائت مثل یک جانور وحشی و خونخوار است که همیشه سر راه ما کمین کرده است. ناخنهایش را با توجیه‌هایی مثل احتیاط و عقل و مصلحت اندیشی در بدن همه فرو می‌کند و هر کسی نمی‌تواند جلوی او مقاومت کند. آدمها وقتی توی خطر هستند، پست می‌شوند وقتی که از خطر بیرون رفتند دوباره خودشان می‌شوند.

با گفتن جمله‌ی زندگی ادامه دارد، سرما از پیشم رفت و خواب از سرم پرید. احساس می‌کنم دوباره خودم شدم.

باید به تو یاد بدهم که از همان بچگی از همه قوی‌تر و تیز‌تر باشی. باید یاد بگیری که از خودت دفاع کنی و همیشه دیگران باشند که از بالکن پایین بیفتند. بخصوص اگر دختر باشی باید خیلی قوی شوی.

ذهن ما پر از چیزهای متناقض است. بعضی وقت‌ها چیزی توی ذهنت منطقی به نظر می‌رسد ولی وقتی فکر می‌‌کنی می‌بینی عکس آن چیز هم درست است. ممکن است چیزی که حالا به نظرم درست و منطقی می‌آید فردا با اشاره‌ی یک انگشت کاملاً دگرگون شود.

زن بودن یعنی بی‌پروایی پایان‌ناپذیر. وارد جنگی شدن که تمامی ندارد. اگه تو دختر شدی باید خیلی چیزها را یاد بگیری. قبل از هر چیز باید یاد بگیری آنقدر بجنگی تا بتوانی به همه بگویی می‌شود خدا را به شکل پیرزن موسفید یا دختر زیبایی نقاشی کرد. خیلی باید شجاعت داشته باشی که بگویی وقتی حوا میوه‌ی ممنوعه را چید، گناه به وجود نیامد بلکه یک توانایی جدید به وجود آمد که به آن نافرمانی می‌گویند. خیلی باید شجاع باشی تا بتوانی بگویی درونت چیزی هست که به آن شعور می‌‌گویند و تو می‌خواهی که طبق خواست او کارهایت را انجام دهی.

من نمی‌فهمم چرا باید از نیستی در بیایم تا دوباره به آن برگردم.

حقیقت این است که زندگی مثل یک جاده‌ی پر از پیچ و خم و پر از سنگ و خاک است. خاک‌های سفتی دارد که ترا روی زمین می‌اندازند و زخمی و مجروح می‌کنند. پر از سنگ‌هایی است که تنها با کفش‌های محکم و آهنی می‌توانی از روی آنها رد شوی. اگر هم کفش‌های محکم بپوشی تا از آسیب سنگ‌ها در امان باشی، یکی پیدا می‌شود و با سنگ توی سرت می‌زند.

کودکم، سعی کن درک کنی که مرد بودن فقط به زائده‌ای که در جلویت داری، نیست. مرد بودن یعنی آدم بودن. برای من این مهم است که تو کسی باشی. آدم بودن اصطلاح زیبایی‌ است که فرقی بین زن و مرد یعنی بین داشتن زائده و نداشتن آن نمی‌گذارد.

اگر پسر شدی باز هم خوشحال می‌شوم. شاید حتی بیشتر از دختر شدنت. چون دیگر هرگز طعم حقارت و بردگی را حس نمی‌کنی.