کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

کودکم! زندگی یعنی خسته شدن. یعنی جنگ که هر روز و هر روز ادامه دارد و تمام نمی‌شود و برای شادیهایش که عمرشان یک لحظه بیشتر نیست، باید بهای زیادی پرداخت کنی.

مبارزه کردن بهتر از پیروز شدن است. حرکت به سمت مقصد ارزنده‌تر از رسیدن به مقصد است وقتی پیروز می‌شوی یا راه تمام می‌شود و به مقصد می‌رسی توی خودت یک خلاء احساس می‌کنی. برای پر کردن خلاء درونت باید به دنبال مقصد تازه‌ای به راه بیفتی.

مادر کسی نیست که ترا توی شکمش اینطرف و آن طرف می‌برد، مادر کسی است که ترا بزرگ می‌کند.

زن بودن یعنی بی‌پروایی پایان‌ناپذیر. وارد جنگی شدن که تمامی ندارد.

چه‌طور ‌می‌توانند بگویند تولد یک انسان فقط یک تصادف است؟

فردایی که آنهمه منتظرش بودی، همان دیروز است

وقتی می‌گویند همیشه خوبترین‌ها زودتر از بین می‌روند، ‌ تو باور نکن. بعضی وقتها این‌هایی که زودتر از بین می‌روند ضعیف‌ترین‌ها هستند، نه خوبترین‌ها.

گریه کردن آسان‌تر از خندیدن است. تو خیلی زود این واقعیت را می‌فهمی. وقتی که برای اولین بار وارد دنیا می‌شوی یک گریه‌ی طولانی می‌کنی و بعد هم تا مدت‌ها به جز گریه کردن کاری بلد نیستی. هر چیزی مثل، نور، گرسنگی، بی‌قراری ممکن است گریه‌ی تو را دربیاورد! ‌ماه‌ها و هفته‌ها زمان می‌‌خواهد تا تو خندیدن را یاد گرفته و ما صدای خنده‌ات را بشنویم.

اگر پسر شدی دوست دارم وقتی بزرگ شدی همان مردی شوی که من همیشه در رویاهایم می‌دیدم. با ضعیف‌ها مهربان و با ستمگران، ‌ سختگیر باشی. با کسانی که دوستت دارند، نرم و محبت‌آمیز و با حاکمان، ‌ محکم و قاطع باشی.

مبارزه کردن بهتر از پیروز شدن است.