بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

«آدم‌ها شغلشان را ترک نمی‌کنند، مدیرشان را ترک می‌کنند.»

این‌که گمان می‌کنیم دیگران به‌راحتی متوجه پیامی می‌شوند که سعی داریم با آن‌ها در میان بگذاریم مبالغه است. برای ثابت‌کردن این موضوع، الیزابت نیوتنِ روان‌شناسْ به‌صورت تصادفی به عده‌ای گفت آهنگی را با ضربه‌زدن به میز اجرا و عدهٔ دیگری به آن گوش کنند. دستهٔ اول باید آهنگ معروفی را انتخاب و با ضربِ ریتم آن را می‌زدند؛ آن‌وقت دستهٔ دوم با گوش‌دادن آهنگ را حدس می‌زدند. قبل‌از آزمایش، دستهٔ اول گمان می‌کردند افراد با گوش‌دادن می‌توانند نصف آهنگ‌ها را تشخیص دهند، ولی حقیقت چیز دیگری بود. دستهٔ دوم توانستند از بین بیش‌از صد آهنگ، فقط سه آهنگ را درست تشخیص بدهند.

این نصیحتِ خوب را از مادرِ مالی قبول کنید: «وقتی کم‌خوابی داری، حق نداری دربارهٔ زندگی‌ت قضاوت کنی.»

«ده سال دیگه از کدومشون بیش‌تر پشیمونم: این‌که دانشگاه نرفته‌م یا رفته‌م؟»

«کار درست این است که وابستگی‌مان برای رسیدن به نتیجه‌ای خاص را بپذیریم، احساسمان را نسبت‌به آن کم‌تر کنیم و خلاقیتمان برای یافتنِ روشِ دیگری براساس واقعیت را برای رسیدن به نتیجه به‌کار ببندیم.»

اولین قدم این است که بفهمید سعی دارید چه‌چیزی را کنترل کنید. میلانو پیشنهاد می‌کند از خودتان بپرسید: «چه توقع، ایده یا نتیجه‌ای را در نظر دارید؟ یک سرمایه‌گذار خاص؟ یک مشتری خاص؟ نوع خاصی از محصول؟» وقتی وابستگی‌های خودمان را کشف کنیم، می‌توانیم از اضطرابمان به‌شکل مؤثرتری استفاده کنیم.

اگر انتخابی شما را خیلی پرشور و هیجان‌زده می‌کند، شاید علامتِ این باشد که باید دربارهٔ آن بیش‌تر تعمق کنید. بااین‌حال، به‌دنبال این باشید که بفهمید انتظارتان نشانهٔ خوبی است یا نه. دنیل کانِمنِ روان‌شناس توصیه می‌کند دفتریادداشت روزانه‌ای برای تصمیماتمان داشته باشیم: وقتی انتخابی پیش‌رو دارید، بنویسید دقیقاً انتظار دارید چه اتفاقی بیفتد و چرا چنین موقعیتی شما را به وجد می‌آورد.

«اضطرابْ ترسیدن از ترس‌های بیش‌تر است. ریشهٔ آن در نیازِ ما به کنترلِ چیزهای اطرافمان است تا واقعیتِ موجود را برایمان آشنا و امن کند.»

احساسات مربوط معمولاً نسبت‌به احساسات نامربوط پایداریِ بیش‌تری دارند؛ برای همین، اگر همچنان بعداز چند ساعت یا چند روز، نسبت‌به موضوعی احساسِ مشابهی دارید، نشانهٔ این است که چنین احساسی به موضوع مرتبط است.

احساسات مربوط را مانند سیستم هدایتِ خودتان در نظر بگیرید. وقتی تصور می‌کنید درصورت ترجیح یک انتخاب بر دیگری چه اتفاقی می‌افتد، این تصور با احساسِ مثبت یا منفی همراه است. مثلاً، لیز وقتی به رفتن به نیویورک فکر کرد، هیجان‌زده شد. این پیامِ عاطفی نشان‌دهندهٔ این بود که شاید چنین تصمیمی خوب باشد.

«احساسات مربوط» مستقیماً به تصمیمی که باید بگیرید مرتبط‌اند. برای مثال، اگر سعی دارید در مورد درخواستِ ترفیع رتبه تصمیم بگیرید و فکر درخواست‌نکردنِ آن بهتان احساس پشیمانی می‌دهد، این احساس احساسی مربوط است. چنین احساساتی می‌توانند در هدایت شما برای انتخاب گزینه‌ای به‌جای گزینه‌ای دیگر مفید باشند.

گوش‌دادن به حرفِ دلتان هم منطقی است.

ارتباطاتی که کیفیت بالایی دارند به روابط عمیق یا آسیب‌پذیر نیاز ندارند. لحظات کوتاهِ ارتباط که سرشار از اعتماد و مشغولیت‌اند می‌توانند سرآغازِ رابطه‌ای پرمعنا باشند.

«وقتی کم‌خوابی داری، حق نداری دربارهٔ زندگی‌ت قضاوت کنی.»

وقتی با همکاران خود در رسانه‌های اجتماعی دوست می‌شویم، به‌سرعت چیزهای زیادی (گاهی بیش‌از حد) یاد می‌گیریم. پیلیمر می‌گوید: «رسانه‌های اجتماعی باعث شفافیتِ حریم‌ها می‌شوند، طوری که می‌توانید فعالیت‌ها و روابطِ همکاران را خارج از بسترِ کاری مشاهده کنید.»

بیرون نگه داشتن همکاران از فعالیت‌های شما در رسانه‌های اجتماعی هر روز سخت‌تر می‌شود، مخصوصاً اگر نخواهید احساسشان را جریحه‌دار کنید؛ بیش‌از ۷۰ درصدِ افرادْ دوست‌شدن با همکارشان در فیسبوک را می‌پسندند و تقریباً نصفِ افراد نادیده‌گرفتنِ درخواستِ یک همکار برای دوستی را بی‌مسئولیتی می‌دانند. همچنین، تحقیقات نشان می‌دهند کسانی که اطلاعاتِ شخصیِ خود را مخفی نگه می‌دارند به‌چشم همکارانشان بد به‌نظر می‌آیند. متأسفانه، باید به دستهٔ اول بگوییم بهتر بود درخواستِ دوستتان را می‌پذیرفتید.

شما می‌توانید درطول حرفه‌تان از راهنماهای بسیاری بهره ببرید؛ درحقیقت بهتر است که چنین کاری کنید.

. آدام گرانت دراین‌باره توضیح می‌دهد: «رابطه با همکاران را به‌چشم رابطه‌ای زودگذر نگاه می‌کنیم و با آن‌ها معاشرتِ رسمی و غیردوستانه داریم، درحالی‌که دوستیِ واقعی را برای محیطِ خارج از کار نگه می‌داریم.»

انگار می‌توانیم با دوستانِ رازدار دنیا را فتح کنیم (یا دست‌کم سخنرانیِ خوبی انجام دهیم و درنهایت درخواستِ افزایشِ دستمزد کنیم).

زنانی که با دوستشان در جلساتِ آموزشیِ کاری شرکت می‌کنند موفق‌تر از کسانی‌اند که به‌تنهایی در آن جلسات شرکت می‌کنند.