بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

هرکس که سؤالی پرسید، مخالف نیست. هدف از برخورد با مخالف‌ها محروم‌کردنِ گروه از شک‌گراییِ سالم نیست (دیدگاه‌های بدبینانه معمولاً بر منطقِ بی‌نقصی استوارند)

افراد ازخودراضی با دنبال‌کردن ضعف‌ها، کوچک‌کردن دیگران و کم‌کردن انرژیِ آن‌ها امنیتِ روانی را تخریب می‌کنند. همچنین، به این دلیل که چنین افرادی معمولاً با همه رفتارِ بدی دارند، احتمال این‌که سرعت و انگیزهٔ گروه را از بین ببرند زیاد است

فرد مخالف مانعی است که به تمامِ اشکالاتِ طرحِ پیشنهادی اشاره می‌کند، ولی هیچ پیشنهادِ جایگزینی ندارد. مارک ساستِر، سرمایه‌گذار خطرپذیر، می‌نویسد مخالف‌ها «از خارجِ گود فریاد می‌زنند، ولی هیچ‌وقت مسئولیتِ نتایج یا تصمیمات را برعهده نمی‌گیرند و شعارشان "این نشدنیه" است».

تحقیقات نشان می‌دهند گرایش ما طوری است که از آدم‌هایی شبیه به خود، آشنا، خوش‌قیافه و کسانی که دوستمان دارند خوشمان می‌آید. اگر گمان می‌کنید کسی ناخوشایند است یا دوست‌داشتنی نیست، شاید دلیلش این است که با شما فرق دارد، یا شاید هم هنوز به‌خوبی او را نمی‌شناسید!

سِت گودین می‌نویسد: «وقتی کارمندی با دست‌کم نشان‌دادنِ پروژه‌ای روحیهٔ کاریِ گروه را تخریب می‌کند، یک نفر گروه را ترک می‌کند و از وظیفه‌اش شانه خالی می‌کند، یا وقتی یک قلدر باعث می‌شود یکی از کارکنانِ آینده‌دار سازمان را ترک کند، بیش‌ترِ اوقات با بی‌اعتنایی، در مورد این شخص می‌گوییم تصدی‌گری یا مهارت‌های شغلیِ خوبی دارد، و آن‌چنان هم آدمِ بدی نیست.» مدیران، برای امنیتِ روانیِ گروهشان، اصلاً «نباید» با چنین افرادی مدارا کنند

کسانی که از بحث دوری می‌کنند بهتر است به‌یاد داشته باشند که افرادِ اهلِ بحثْ قصدِ حمله یا توهینِ شخصی ندارند. افراد اهل بحث هم باید به‌یاد داشته باشند که بحث‌های پرجدل ممکن است مانع همکاریِ دیگران شوند.

دِرل زِناک، تهیه‌کنندهٔ فیلم، می‌نویسد: «اگر دو همکار همیشه باهم موافق باشند، آن‌وقت یکی از آن‌ها به‌دردنخور است. اگر هم هر دو همیشه مخالف باشند، جفتشان به‌دردنخورند.»

این مسئولیت را بر دوشِ اعضای گروه نگذارید که نبودِ امنیت روانی را به شما بگویند، آن‌ها چنین کاری نمی‌کنند. به‌عنوان رهبر، وظیفهٔ شماست که گفت‌وگو را شروع کنید. از افراد گروه بپرسید: «چیکار می‌تونم بکنم که گروه برای خطرکردن امنیتِ بیش‌تری داشته باشه؟»

وقتی اعضای تیم از کلماتِ اختصاری یا اصطلاحاتِ فنی استفاده می‌کنند، از آن‌ها بخواهید توضیح دهند (و خودتان از چنین مواردی استفاده نکنید). بااین‌که ممکن است ابتدا نگران شوید که دیگران با سؤالِ شما چه نظری درباره‌تان پیدا خواهند کرد، به‌یاد داشته باشید که مشغولِ الگوسازیِ این رفتار برای دیگرانید و همه باهم می‌توانید امنیتِ روانی را بیش‌تر کنید.

از اعضای گروه بخواهید تعمداً نظراتِ بی‌معنی بدهند یا بخواهید بدترین پیشنهادهایی را که به‌نظرشان می‌رسد مطرح کنند. این تمرین فشار را از روی گروه برمی‌دارد و به اعضا اجازه می‌دهد بی‌محابا و جسور باشند.

سؤالاتی مانند «نظر شما چیه؟» یا «کسی مخالفه؟» در بیان دیدگاه‌های مخالف تأثیرِ چندانی ندارند، مخصوصاً اگر کسی در گروهتان درون‌گرا باشد. از همهٔ اعضا بخواهید نظرشان را بنویسند و بعد آن را بلند برای بقیه بخوانند.

متأسفانه، همیشه نمی‌توانید برای گروهتان امنیت روانی ایجاد کنید. در اداره‌هایی با محیطِ رقابتی که برای اعتمادبه‌نفس و جذبه ارزش قائل‌اند، چنین کاری ممکن نیست، چون با این ویژگی‌ها نمی‌توان گروه خوبی ساخت

بهترین گروه‌ها، چه حضوری چه غیرحضوری، نظراتشان را مرتب به بحث می‌گذارند، اجازه نمی‌دهند گفت‌وگو در اختیار یک نفرِ قرار بگیرد و به احساساتِ هم حساس‌اند.

کار را به محلی برای یادگیری بازتعریف کنید، یا سرِ کار دوستانِ بیش‌تری پیدا کنید.

شریل سَندبِرگ می‌گوید: «کار روی چیزهایی که برایمان مهم‌اند به ما انگیزه می‌دهد، همین‌طور کار با کسانی که برایمان مهم‌اند.»

کشف کاری که دوست دارید انجام دهید بدون عمل به آن مثل پیداکردنِ همسر از روی مشخصاتش است

امروزه، یادگیریِ مستمر در محل کارْ گزینه‌ای ضروری است، نه اختیاری.

گر حس کنجکاوی‌تان را پرورش دهید و ذهنتان را برای پذیرشِ ایده‌های جدید آماده نگه دارید، می‌توانید در هر شغلی چیزی پیدا کنید که به‌نظرتان جالب باشد.

درک اثرِ بزرگ‌تری که کارِ ما بر دیگران می‌گذارد بهره‌وری را افزایش می‌دهد و بهمان کمک می‌کند روزها، به‌ویژه روزهای کسل‌کننده را پشت‌سر بگذاریم. حتی تعامل‌های کوتاه با کسانی که از کارِ ما سود می‌برند باعثِ تغییرِ زیادی می‌شوند (گوگل آن‌ها را «لحظات جادویی» می‌نامد).

پل گراهام، سرمایه‌گذار خطرپذیر، می‌نویسد: «قبلاً از خواندنِ این مطلب گیج می‌شدم که کسانی هستند آن‌قدر شغلشان را دوست دارند که چیزِ دیگری را به کارشان ترجیح نمی‌دهند. حقیقت این است که تقریباً همه در هر زمانی ترجیح می‌دهند وقتشان را به‌جای گذاشتن روی حل مشکلاتِ کاری، در دریای کارائیب، با همسرشان یا خوردنِ یک غذای خوش‌مزه بگذرانند.»