بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان: قیامت و حشر

سلیمان با آن مُلک و ثروت و مکنت، اهل دنیا نیست، ولی چه بسا درویشی یک لاقبا اهل تعلق و دلبستگی به همان کشکول و خرقه و تسبیح خود است و اهل دنیاست.

بله، چه بسا بعضی عباداتشان بوی دنیا بدهد و دنیایی باشد، و باطنش جهنم. از آن طرف بعضی که به تجارت و کار حلال و درست می‌پردازند و به ظاهر مشغول دنیا هستند، به قول امام صادق (ع) کارشان آخرتی است و باطنش بهشت است.

یک بزرگی فرموده بود: مواظب شیطان باشید که در خراب کردن کارها استاد است. شیطان اول نمی‌گذارد بکاری. اگر کاشتی، نمی‌گذارد سبز شود. اگر سبز شد و جوانه زد، جوانه‌اش را می‌کند. اگر نشد و جوانه زد و سر برداشت ساقه‌اش را می‌شکند. اگر نتوانست شاخه‌اش را می‌شکند، برگش را می‌کند. اگر نتوانست میوه‌اش را کال می‌کَند، اگر نتوانست و میوه به ثمر نشست، یک کرمی در آن قرار می‌دهد. کار خوبی می‌کند، صدقه‌ای می‌دهد، صلۀ رحمی می‌کند و میوه‌ای به بار می‌آورد، ولی آخر کار شیطان می‌آید و کرمی در آن می‌گذارد و خرابش می‌کند.

یکی از ویژگی‌های یوم‌الحساب، نزدیک بودن این حسابرسی است. همان‌که خداوند می‌فرماید: اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَ هُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ‌؛ حساب مردم خیلی نزدیک است، ولی آن‌ها در غفلت فرورفته‌اند و پشت کرده‌اند. به قول حضرت امیر (ع) انسان هر نفسی که می‌کشد، دارد یک قدم به مرگ و حساب و کتاب قیامت نزدیک‌تر می‌شود. و اصولاً کل عمر دنیا نسبت به آخرت و نسبت به ابدیت، همانند یک پلک به هم زدن هم نیست و خیلی زود تمام می‌شود. نه عمر ما، حتی اگر عمر حضرت نوح باشد. داستان قبض روح نوح توسط حضرت عزرائیل را شنیده‌اید که وقتی می‌خواست روح او را قبض کند فرمود: تمام شد؟ چقدر زود گذشت. عزرائیل گفت: شما که عمری طولانی داشتید، حدود هزار سال یا بیشتر، پس آخر الزمانی‌ها را چه می‌گویید که شصت هفتاد سال بیشتر عمر ندارند. نوح فرمود: شصت هفتاد سال؟! اگر عمر من آن‌قدر کوتاه بود که با یک سجده زندگی را می‌گذراندم.