بریده‌هایی از کتاب باید به هم گوش بدهیم

به‌جای آنکه در استدلال‌های طرف مقابل به‌دنبال نقطهٔ ضعفی بگردید، هنگام گوش دادن در پی شواهدی باشید که شاید نشان دهند خودتان مقصرید،

به هر روی، ممکن است بهترین راه برای ارتباط با دیگران این نباشد که همواره پاسخی هوشمندانه در جیبتان داشته باشید

دیپلماتی حرفه‌ای در واشنگتن دی‌سی. دلیل ازدواجش با همسرش را این‌گونه بیان کرد: «وقتی چیزی می‌گویم او عملاً چند لحظه مکث می‌کند. معلوم است که دارد به حرفم فکر می‌کند.»

وقتی تمام آنچه طرف مقابل برای گفتن دارد فهمیده باشید، پاسخی بهتر به ذهنتان خواهد رسید. بعد، اگر لازم است، پس از انعقاد کلام طرف مقابل، لحظه‌ای درنگ کنید و به چیزی که می‌خواهید بگویید بیندیشید.

هرچه بیشتر دربارهٔ بیانِ حرف درست فکر کنید، بیشتر دچار خطا می‌شوید و احتمال اینکه وقتی نوبت به شما برسد حرف نامناسبی بزنید افزایش می‌یابد،

شاید بزرگ‌ترین مانع برای حفظ تمرکز ذهن و پیگیری روایت طرف مقابل این نگرانی بی‌جاست که وقتی نوبت به ما برسد، چه می‌خواهیم بگوییم. هدایت افکار پیش‌پاافتاده‌تر کار ساده‌تری است ــ مثلاً آنچه باید در مغازه خواربارفروشی تهیه کنید ــ اما بسیار دشوارتر است که بخواهید از آماده‌سازی ذهنی پاسخی دندان‌شکن دست بردارید

دانش‌آموزانی که روی مهارت‌هایشان در گوش دادن کار می‌کردند در مناظره‌ها متقاعدکننده‌تر ظاهر می‌شدند

تلویزیون باعث شده آدم‌ها فکر کنند مذاکره با گروگان‌گیران به کلک‌های ذهنی جِدای‌ها شبیه است که طرف را به شیوه‌ای جادویی مجبور می‌کند سلاحش را زمین بگذارد یا اینکه با استدلالی بسیار قوی ترغیبش می‌کنند تا تسلیم شود؛ اما درواقع، کار مذاکره‌کننده این است که با گوش دادن سعی کند با دیدگاه‌های گروگان‌گیر آشنا شود.

«مسئله واقعاً این نیست که در زندگی چه اتفاقاتی برایمان رخ می‌دهد، بلکه احساسمان به آن وقایع اهمیت دارد

«آدم همیشه برای کارهایی که انجام می‌دهد دو دلیل دارد: یک دلیلِ خوب و یک دلیل واقعی.»

وقتی کسی چیزی به شما می‌گوید، گویی توپی را سمتتان پرت کرده است. گوش ندادن یا نصفه‌نیمه گوش دادن مانند آن است که دست‌هایتان را به دو سمت بدنتان میخکوب کرده باشند یا مثل این است که اصلاً سمت توپ نگاه نکنید، در این حالت، توپ درست از کنارتان رد می‌شود یا پس از برخورد به شما، به‌طرز ناخوشایندی برمی‌گردد

هدف این است که «فقط به واقعیات بسنده نکنیم، خانم.» چراکه واقعیات فقط بخش کوچکی از مفاهیمِ ایفادشده هستند.

هرچقدر به طرف مقابل احساس نزدیکی داشته باشیم بازهم مهم این است که به یاد داشته باشیم هرگز نمی‌توانیم واقعاً بفهمیم در ذهن شخصی دیگر چه می‌گذرد.

مایل‌اید چه مدت با کسی بمانید که اصرار دارد به‌نحوی با شما رفتار کند که گویی همان آدمِ روز آشنایی‌تان هستید؟

نظرات و نگرش‌ها و عقاید تغییر می‌کنند. پس فرقی ندارد که افراد را چه مدت یا چقدر خوب می‌شناسید؛ اگر به حرفشان گوش ندهید، سرانجام چم‌وخم شخصیتشان و چگونگی ارتباط با آن‌ها از دستتان درمی‌رود.

بازجویی (حتی) درمورد تروریست‌ها هم جواب نمی‌دهد، پس چرا باید زمانی که در یک دورهمیِ دوستانه با کسی آشنا می‌شوید جواب بدهد؟ سؤال‌پیچ کردن آدم‌ها با سؤالاتی ارزیابانه و شخصی، مانند «شغلت چیست؟»، «کدام قسمت از شهر زندگی می‌کنی؟»، «کدام مدرسه می‌رفتی؟» یا «ازدواج کرده‌ای؟»، بازجویی محسوب می‌شود. (با این کار) سعی ندارید آن‌ها را بشناسید، (بلکه) براندازشان می‌کنید. این کار باعث می‌شود آن‌ها ناخودآگاه حالت تدافعی به خود بگیرند و احتمالاً گفت‌وگو به یک رزومه‌خوانیِ مصنوعی و نه‌چندان آگاهی‌بخش یا یک سخنرانیِ آسانسوریِ خودبزرگ‌نمایانه تبدیل شود.

مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را روی صدها نفر انجام دادند که هر روز با اتوبوس و قطار سفر می‌کردند و به هریک از آن‌ها یکی از این شروط را تکلیف کردند: اول) در تنهایی بنشینید. دوم) با فردی غریبه معاشرت کنید. سوم) همان عملکرد همیشگی‌تان را داشته باشید. اکثر شرکت‌کنندگان انتظار داشتند، در صورت مجبور شدن به معاشرت با فردی غریبه، کمترین میزان رضایت و ثمربخشی را تجربه کنند؛ اما پژوهشگران دریافتند که عکسِ این موضوع صحت دارد. کسانی که با غریبه‌ها حرف زده بودند، پس از سفرشان، بیشترین میزان رضایت را داشتند و احساس نکردند آن معاشرت مانع از انجام کاری شده است

انتظاری است مبنی‌بر اینکه از آنچه می‌شنوید شگفت‌زده شوید و از آن تجربه چیزی بیاموزید. به‌بیان‌دیگر، این یعنی از قبل فرض نکنید که می‌دانید طرف مقابل چه خواهد گفت یا فرض نکنید شما بهتر از او می‌دانید.

«اگر دو ماه به دیگران علاقه نشان دهید، تعداد دوستانی که در این مدت خواهید یافت بیشتر از تعداد دوستانی خواهد بود که می‌توانید طی دو سال، با تلاش برای علاقه‌مند کردن دیگران به خودتان، بیابید.»

پژوهشگران دانشگاه یوتا دریافته‌اند که در هم‌کلامی با شنوندگانِ بی‌توجه، فرد سخن‌گو اطلاعات کمتری را به یاد می‌آورَد و همان اطلاعات را هم با فصاحت کمتری انتقال می‌دهد؛ و بالعکس، شنوندگانِ حواس‌جمع اطلاعاتی بیشتر و جزئیاتی مرتبط‌تر و توضیحاتی مفصل‌تر، از سخن‌گو دریافت می‌کنند، حتی اگر هیچ سؤالی نکنند.