بریده‌هایی از کتاب باید به هم گوش بدهیم

رفته بودم تا بفهمم چرا آدم‌ها اغلب احساس می‌کنند والدینشان حرفشان را نمی‌شنوند یا درست متوجه نمی‌شوند. پاسخ کوشه بسیار ساده بود: کسانی که در روابط طولانی با یکدیگر به سر می‌برند کنجکاوی‌شان را نسبت به هم از دست می‌دهند. به حرف یکدیگر گوش نمی‌دهند چون فکر می‌کنند از قبل می‌دانند که طرف مقابل چه خواهد گفت.

دیگران من را شخصیتی می‌دانند که می‌تواند با هرکسی حرف بزند، اما درواقع من می‌توانم به هرکسی گوش دهم.

گوش دادن واقعی به دیگران مهارتی است که گویا بسیاری فراموشش کرده‌اند یا شاید هرگز آن را نیاموخته‌اند.

فقدان گوش دادن، آدم را دچار احساس تنهایی می‌کند.

مشکل، هر اندازه هم که بزرگ باشد، تنها راه، برای حل کردن یا حداقل کنار آمدن با آن، گفت‌وگو با خودتان است.

گوش دادن، بیشتر از آنکه فهرستی از بایدها و نبایدها باشد، یک ذهنیت است.

پژوهشگران علوم رفتاری در دانشگاه شیکاگو مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را روی صدها نفر انجام دادند که هر روز با اتوبوس و قطار سفر می‌کردند و به هریک از آن‌ها یکی از این شروط را تکلیف کردند: اول) در تنهایی بنشینید. دوم) با فردی غریبه معاشرت کنید. سوم) همان عملکرد همیشگی‌تان را داشته باشید. اکثر شرکت‌کنندگان انتظار داشتند، در صورت مجبور شدن به معاشرت با فردی غریبه، کمترین میزان رضایت و ثمربخشی را تجربه کنند؛ اما پژوهشگران دریافتند که عکسِ این موضوع صحت دارد. کسانی که با غریبه‌ها حرف زده بودند، پس از سفرشان، بیشترین میزان رضایت را داشتند و احساس نکردند آن معاشرت مانع از انجام کاری شده است. شرکت‌کنندگان باور داشتند که دیگران تمایلی به حرف زدن با آن‌ها نخواهند داشت و از برقراری آن گفت‌وگو معذب خواهند بود؛ اما هیچ‌یک از آن‌ها گزارشی مبنی‌بر پس زده شدن یا اهانت ارائه نکردند.

اگر کسی در زندگی‌تان هست که می‌تواند از خنده منفجرتان کند، معمولاً همان فرد صمیمی‌ترین محرم اسرارتان است؛ زیرا آن‌قدر در کنارش احساس آزادی دارید که خودتان را رها می‌کنید؛ دلیل دیگرش هم این است که معمولاً خنده‌دارترین چیزها، برای ما، شخصی‌ترین مسائل هم هستند.

اریک بتزیگ فیزیک‌دان می‌گوید: «همه دانشمند به دنیا می‌آیند اما از بخت بد، خیلی‌ها این ویژگی را از دست می‌دهند.»

مسئله واقعاً این نیست که در زندگی چه اتفاقاتی برایمان رخ می‌دهد، بلکه احساسمان به آن وقایع اهمیت دارد

بازهم می‌گویم، راه‌حل مشکلات اغلب از قبل درون خودِ آدم‌ها وجود دارد و فقط با گوش دادن کمکشان می‌کنید به بهترین روش‌ها برای مدیریت مسائل دسترسی پیدا کنند؛

. کالوین کولیج در جمله‌ای مشهور می‌گوید: «تابه‌حال هیچ‌کس، دراثر گوش دادن، شغلش را از دست نداده است.»

تصور کنید در مغز افرادی که برحسب عادت، مثلاً از بین دو شبکهٔ فاکس‌نیوز و سی‌ان‌ان، فقط یکی را گوش می‌کنند چه اتفاقی رخ می‌دهد. اگر حرفی کاملاً مشابه را به هر دو گروه بگویید، آنچه مغزشان می‌شنود به‌طور محسوسی متفاوت از یکدیگر خواهد بود زیرا سیگنال‌ها، بسته به اینکه قبلاً چه‌چیزهایی شنیده باشند، به مسیرهای مجزایی هدایت می‌شوند.

«صعود ما به رأس قلمروی حیوانات با اجتماعی بودنمان و توانایی‌مان در آموختن از یکدیگر و کمک به یکدیگر ارتباط دارد اما درعین‌حال، در برابر تحقیرها و توهین‌ها، آسیب‌پذیرترمان می‌کند. اکنون آدم‌های دیگر بزرگ‌ترین تهدید برای سلامتی ما محسوب می‌شوند و این موضوع در اضطراب‌های مرتبط با مسائل اجتماعی خودش را نشان می‌دهد.»

دانشمندان علوم اعصاب در مؤسسهٔ مغز و خلاقیتِ دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، واقع در لس‌آنجلس، افرادی با مواضع سیاسیِ مستحکم را برای انجام پژوهش برگزیدند و با بهره‌گیری از اسکنرِ اف‌اِم‌آرآی فعالیت مغزشان را، زمانی که عقایدشان به چالش کشیده می‌شد، بررسی کردند؛ فعالیت مغزی‌شان به وضعیتی شباهت داشت که گویی خرسی در تعقیبشان بود. در چنین وضعیتی، که ناچار به جنگ یا گریز یا تسلیم هستیم، گوش دادن به‌شکلی باورنکردنی دشوار است. («خب آقای خرس، بگو ببینم چرا تعقیبم می‌کنی؟»)

آدم‌ها معمولاً بیش از آنکه به‌خاطر گوش دادن پشیمان شوند، بابت گوش ندادن احساس پشیمانی می‌کنند و احساس ندامت را بیشتر بابت حرف‌هایی که زده‌اند تجربه می‌کنند، نه حرف‌هایی که بر زبان نیاورده‌اند.

پژوهشگران هلندی دریافتند که گوش دادن به غیبتِ مثبت، آدم‌ها را ترغیب می‌کند به شیوه‌ای مشابه رفتار کنند و غیبتِ منفی باعث می‌شود آدم‌ها حس بهتری به خودشان پیدا کنند. پژوهشی دیگر نشان داد هرچه بیشتر از شنیدن غیبت شوکه یا ناراحت شوید احتمالش بیشتر می‌شود که از آن درس بگیرید.

وقتی کسی به آن‌ها گوش می‌دهد، چه حسی دارند و وقتی کسی به آن‌ها گوش نمی‌دهد، احساسشان چگونه است. علاوه بر این‌ها، آدم‌های مختلف دیگری هم بودند: کسانی که اتفاقی در هواپیما، اتوبوس یا قطار کنارم نشستند یا آن‌هایی که در رستوران، مهمانی شام، مسابقهٔ بیسبال، مغازهٔ خواربارفروشی یا هنگام بردن سگم به پیاده‌روی، به من برخورد کردند. بعضی از ارزشمندترین چیزهایی که دربارهٔ گوش دادن آموختم از راه گوش دادن به همان‌ها حاصل شد.

هیچ‌یک از ما نمی‌تواند همواره شنوندهٔ خوبی باشد. ویژگی ذاتی بشر این است که آنچه در ذهنش می‌گذرد حواسش را پرت کند. برای گوش دادن باید تلاش کنید. همانند خواندن، باید بسته به شرایط، انتخاب کنید که با دقت به بعضی چیزها بپردازید و از بعضی دیگر سرسری رد شوید؛ اما توانایی دقیق گوش دادن، همانند توانایی دقیق خواندن، اگر به‌اندازهٔ کافی تمرین نشود، تحلیل می‌رود. اگر شیوهٔ گوش دادنتان به دیگران همانند مرور تیترهای وب‌سایتی باشد که به شایعات پیرامون افراد معروف می‌پردازد، شاعرانگی و دانایی درون افراد را کشف نخواهید کرد و به‌این‌ترتیب، از کسانی که دوستتان دارند، یا می‌توانستند دوستتان داشته باشند، هدیه‌ای را دریغ می‌کنید که بسیار خواهانش هستند.

اگر کسی در زندگی‌تان هست که می‌تواند از خنده منفجرتان کند، معمولاً همان فرد صمیمی‌ترین محرم اسرارتان است