بریده‌هایی از کتاب آسوده گرایی

بعضاً کینه‌ای را به خدمت می‌گیریم تا احساس کنیم کنترل دست ماست. سعی می‌کنیم به خودمان و دیگران ثابت کنیم که ما درست می‌گوییم و آن‌ها اشتباه می‌کنند. ابتدا شاید باعث شود احساس کنیم برتر یا حتی قدرتمند هستیم. باعث می‌شود تصور کنیم دست بالا را داریم، اما تصورمان زودگذر و اشتباه است چون در واقع، کینه است که شما را کنترل می‌کند.

در نخستین قدم می‌توان این سؤال غیرمعمول را پرسید: این کینه به چه کار من می‌آید؟

می‌توانیم از این ایده برای ساخت عادت قدردانی استفاده کنیم و از طرز تهیهٔ مقابل استفاده کنیم: بعد غر زدن، چیزی خواهم گفت که برایش قدردانم. بلافاصله بعد از شروع استفاده از این طرز تهیه، از اینکه فهمیدم چقدر غر می‌زنم بسیار تعجب کردم. تصور من از خودم فردی مثبت و خوش‌بین است. اما وقتی به این مسئله توجه کردم، متوجه شدم در واقع خیلی غر می‌زنم و معمولاً هم ازش آگاهی ندارم. پس تصمیم گرفتم به هر شکایت، یک قدردانی وصل کنم. پس وقتی مچ خودم را در حال گفتن «امروز عبور از امنیت فرودگاه پدرم را درآورد.» می‌گرفتم، اضافه می‌کردم: «شکر که در هواپیما امنیت داریم.»

بی‌شک دستیابی به بعضی از اهداف به‌شدت دشوار و تا حدی غیرممکن است. حال آنکه می‌توان دشواری همین اهداف را با پیدا کردن رویکردی غیرمستقیم کاهش داد.

آنچه آموختم این است: تلاش بیش از حد، رسیدن به نتایج مطلوب را دشوارتر می‌کند. آنچه متوجه شدم هم این بود: ریشهٔ تمام شکست‌هایم

اکثر افراد یادگیری یک زبان جدید را پروژه‌ای ضروری می‌دانند، رؤیایی که برایشان مهم است. اما هیچ‌وقت برای رسیدن به این هدف تمرین نمی‌کنند، چون خجالت می‌کشند. دوست دارند که از همان اول کار بی‌عیب‌ونقص باشند یا حداقل باعث خندهٔ دیگران نشوند. اما یکی از دوستان من که زبان اسپانیایی تدریس می‌کند دیدگاه متفاوتی به این قضیه دارد. او که خودش دانشجویی ممتاز بوده (دارای مدرک دکترای حقوق از مدرسهٔ حقوق استنفورد و مدرک دکترا از دانشگاه پرینستون)، به این نتیجه رسیده که در زمینهٔ یادگیری زبان، اشتباهات خجالت‌آور به تسریع یادگیری منجر می‌شوند. او از دانشجوهایش می‌خواهد تصور کنند یک کیسه حاوی هزار مهره دارند و هر بار که موقع صحبت اشتباه می‌کنند، یک مهره را درمی‌آورند، و وقتی کیسه خالی شود، به بالاترین سطح مهارت رسیده‌اند. پس هرچه این اشتباهات را سریع‌تر انجام دهند، پیشرفتشان سریع‌تر خواهد بود.

کلمهٔ now به‌معنای اکنون، از عبارت لاتین novus homo گرفته شده که به‌معنای «یک انسان جدید» یا «یک انسان نوشده» است. روحِ معنا روشن است: هر لحظه فرصتی جدید برای شروع دوباره است. فرصتی برای انتخاب جدید.

هر رابطه‌ای ساختاری دارد، حتی اگر این ساختار نامشهود و ناگفته باشد. ساختار ارتباطی با اعتماد پایین، ساختاری است با انتظارات مبهم، اهداف ناهماهنگ یا متعارض، افراد نمی‌دانند چه‌کسی دارد چه‌کار می‌کند، قواعد نامشخص‌اند و معیارهای موفقیت به‌درستی تعریف نشده‌اند، اولویت‌ها ناواضح‌اند و مشوق‌ها گاه‌وبیگاه. در مقابل، ساختار در رابطه‌ای با اعتماد بالا، ساختاری است با انتظارات روشن، اهداف مشترک، نقش‌های معین، قواعد و معیارهای تعریف‌شده، اولویت‌های صحیح، و مشوق‌ها و پاداش‌های مستمر.

اگر دنبال الهام گرفتن هستید، راحت‌ترین کار بستن چشم‌ها است. روی صندلی محبوبتان بنشینید. یا ساعت کوک کنید و یا از کلید استفاده کنید، و مدادی در دسترس داشته باشید که بعد از باز کردن چشمان خود هرچیزی به ذهنتان می‌آید بنویسید.

وقتی به دشواری می‌خوریم، شاید بهتر باشد به‌جای دوبرابر کردن تلاش و دردسر، عمل را متوقف کنیم، حتی برای یک دقیقه.

وقتی بر نداشته‌هایتان تمرکز کنید، داشته‌هایتان را هم از دست می‌دهید. وقتی بر داشته‌هایتان تمرکز کنید، نداشته‌هایتان را به دست می‌آورید.

سپاسگزاری چیزی قدرتمند و اثرگذار است. اکسیژن لازم برای تنفس و زنده ماندن هیجانات منفی را از بین می‌برد. همچنین هرجا و هرزمانی که استفاده شود، سیستمی مثبت و خودنگهدار ایجاد می‌کند.

تابه‌حال به این نکته پی برده‌اید که هرچه بیشتر ناله کنید و غر بزنید، و بیشتر غر زدن‌های افراد دیگر را بشنوید و بخوانید، راحت‌تر مسائلی پیدا می‌کنید که بشود به‌خاطرش غر زد؟ از سوی دیگر، تا حالا متوجه شده‌اید هرچه بیشتر شکرگزار باشید، چیزهای بیشتری برای شکرگزاری خواهید داشت؟

وقتی به‌اندازهٔ کافی تحت‌تأثیر نق‌نق دیگران قرار بگیریم، دچار سرطان هیجانی می‌شویم. بی‌عدالتی‌های بیشتری درمورد زندگی خودمان پیدا می‌کنیم.

وقتی به‌اندازهٔ کافی تحت‌تأثیر نق‌نق دیگران قرار بگیریم، دچار سرطان هیجانی می‌شویم. بی‌عدالتی‌های بیشتری درمورد زندگی خودمان پیدا می‌کنیم.

وقتی به‌اندازهٔ کافی تحت‌تأثیر نق‌نق دیگران قرار بگیریم، دچار سرطان هیجانی می‌شویم. بی‌عدالتی‌های بیشتری درمورد زندگی خودمان پیدا می‌کنیم.

«ساده‌ترین راه برای رسیدن به نتیجهٔ مطلوب چیست؟»

از حد مشخصی به‌بعد، تلاش بیشتر عملکرد بهتری تولید نمی‌کند. بلکه عملکردمان را تضعیف می‌کند. اقتصاددانان این مسئله را قانون بازده نزولی می‌نامند. یعنی بعد از حد مشخصی، هر واحد ورودی بیشتر نرخ خروجی پایین‌تری تولید می‌کند. مثلاً اگر من دو ساعت بنویسم، می‌توانم دو صفحه تولید کنم. اما اگر چهار ساعت بنویسم، می‌توانم سه صفحه تولید کنم. نرخ خروجی در حال کاهش است. در این مرحله باید به تلاش بیشتر شک کرد. اما بعضاً افراد پردستاورد، تلاش خود را دو برابر می‌کنند. آن‌ها خروجی کاهش‌یافته را می‌بینند و به غلط فکر می‌کنند پاسخ این مسئله تلاش هرچه بیشتر است.

پژوهش نشان داده است که چرت زدن می‌تواند بدهی خوابم را جبران کند. در واقع چرت می‌تواند سرعت عکس‌العمل، استدلال منطقی و تشخیص نشانه‌ها را حتی در افراد با استراحت خوب بهبود ببخشد. همچنین خلق‌وخوی آدم را بهتر می‌کند و سرخوردگی و تکانشگری را کاهش می‌دهد. در پژوهشی مشخص شد چرت زدن برای بعضی از انواع حافظه برابر یک شب خواب کامل مفید است. پژوهشگر می‌گوید: «فوق‌العاده است که یک چرت نوددقیقه‌ای، به‌اندازهٔ هشت ساعت خواب منافع یادگیری دارد.» از نظر بسیاری از افرادی که با من صحبت کرده‌اند، چرتِ منظم خوشایند است. اما در عمل برایشان تقریباً غیرممکن است. چه‌چیزی باعث می‌شود این‌قدر سخت باشد؟ ما شرطی شده‌ایم که اگر به‌جای «کار کردن» چرت بزنیم احساس گناه کنیم. این عذاب‌وجدان حاصل طوفانی از این پندارها است: می‌ترسیم چیزهایی را از دست بدهیم، به‌غلط می‌پنداریم باید با زور و فشار پیش برویم، و چرت زدن را چیزی کاملاً از روی تنبلی، کودکانه و ننگین می‌دانیم.

افرادی که هر شب کمتر از هفت ساعت می‌خوابند بیشتر دچار بیماری قلبی ــ عروقی، حملهٔ قلبی، سکته، آسم، آرتروز، افسردگی و دیابت می‌شوند و هشت برابر بیشتر درگیر اضافه وزن می‌شوند. کمبود خواب تأثیرات مخرب مزمنی دارد. در پژوهشی مشخص شد افرادی که شب‌ها کمتر از شش ساعت می‌خوابیدند دچار کاهش مهارت‌های حرکتی و توانایی‌های شناختی می‌شدند و بیشتر به‌شکل غیرارادی به خواب می‌رفتند. تعجبی ندارد. اما یافتهٔ نگران‌کننده‌تری وجود دارد: ما به‌ندرت متوجه می‌شویم کمبود خواب چه تأثیر فزاینده‌ای بر بدن و مغزهایمان می‌گذارد. دوست داریم فکر کنیم بعد از چند شب متوالی خواب ناکافی، می‌توانیم به‌سادگی همه‌چیز را به حالت اول برگردانیم؛ به خود می‌گوییم فقط به یک شب خواب خوب نیاز داریم تا «روی روال برگردیم». اما همان‌طور که این پژوهش نشان داده است، هر شبی که هفت یا هشت ساعتِ ایدئال را نمی‌خوابیم، در واقع داریم بر «بدهی خواب» خود اضافه می‌کنیم.