بریده‌هایی از کتاب دریای بی کران

کلید اخلاص، محبت است و چون اخلاص کلید حرکت به‌سوی توحید است می‌توان گفت در حقیقت عشق و محبت، کلید سلوک است.

انسان مؤمن باید تلاش کند به جای خودخواهی و خودگزینی خداخواه و خداگزین باشد؛

مسافر سفر إلی الله جان و دل انسان‌هاست، نه بدن‌هایشان.

مسیر حرکت به‌سوی خداوند متعال مسیری است که همگان در آن در حرکت‌اند. ما بخواهیم یا نخواهیم بالاخره باید به عالم توحید وارد شویم و بالاخره از ما به عبودیت و بندگی اعتراف می‌گیرند.

اگر بخواهیم از زوایهٔ دیگری به قضیه نگاه کنیم ریشهٔ همهٔ دردها و رنج‌ها، دلبستگی‌های ماست. هرگاه انسان نگران یا اندوهگین می‌شود به جهت ازدست‌دادن چیزی در گذشته یا ترس ازدست‌دادن آن در آینده است و ریشهٔ این اندوه، دلبستگی انسان به آن چیز است و الا هر روز هزاران‌هزار چیز در گوشه و کنار این عالم نابود می‌شوند و هزاران نفر از دنیا می‌روند ولی ما هیچ‌گاه برای آن‌ها غصه نمی‌خوریم چون به آنها دلبستگی نداریم.

ما چیزی نیستیم که بخواهیم چیزی شویم.

وقتی به عالم هستی درست نظر می‌کنیم می‌فهمیم همهٔ آنچه را که مستقل و صاحب کمالات و منشأ اثر می‌دیدیم همچون عکس‌هایی در آینه‌ها هستند.

فرق است بین کسی که هدف خود را رسیدن به فضائل اخلاقی قرار داده، با کسی که فضائل اخلاقی و نیکی به دیگران را راهی برای رسیدن به خداوند متعال در نظر می‌گیرد.

با این همه هنگامی‌که به خلوت خویش مراجعه می‌کند همیشه با یک سؤال مواجه می‌شود که: «آخر چه؟ آیا من باید در همین سطح و افق بمانم؟ و همین رفتارها را تکرار کنم؟ این‌ها که مرا سیراب نمی‌کند و هرچه برای خود جمع می‌کنم باز هم به آن آرامشی که باید برسم نمی‌رسم.

انسان مؤمن باید تلاش کند به جای خودخواهی و خودگزینی خداخواه و خداگزین باشد؛ یعنی بر سر هر دو راهی میل شخصی خود را کنار بزند و خواست و ارادهٔ خدا را بر خواست خود مقدم کند تا حس خودخواهی در او روز به روز کمرنگ‌تر شود و ناخالصی از وجود او خارج گردد؛ مثلاً شخص دوست دارد زیاد بخوابد و زیاد بخورد و به نامحرم نظر کند و پرحرفی نماید؛ اما پا روی نفسش می‌گذارد و همه را ترک می‌کند و طبق رضای خدا عمل می‌نماید و با این روش به‌تدریج خودخواهی او ضعیف می‌شود.