بریده‌هایی از کتاب دریای بی کران

«سیر و سلوک رعایت ظرائف و دقایق است نه فقط ذکرگفتن و عبادت کردن»

اگر کسی واقعاً عاشق شود به غیر از معشوق به چیز دیگری توجه نمی‌کند؛ چون اصلاً دلبستگی‌ای به غیر ندارد.

بیشتر دین‌داران چون ریزه‌کاری‌هایی مانند اخلاص را در زندگی مراعات نمی‌کنند پس از سال‌ها زندگی دینی، گامی فراتر از عالم دنیا نمی‌روند و قدمی به توحید نزدیک نمی‌شوند.

ما می‌توانیم با دو علامت خود را محک بزنیم که آیا بر خداوند توکل داریم یا بر اعمال خود تکیه کرده‌ایم: ۱. آیا وقتی خطایی می‌کنیم ناامید می‌شویم؟ کسی که تکیه‌اش بر خداوند است در همهٔ حالات کوه امید است و هر گناهی هم بکند گرچه شرمنده می‌شود ولی امیدش کم نمی‌شود؛ اما کسی که تکیهٔ او بر اعمالش است؛ به محض اینکه گناهی می‌کند ناامید می‌شود و هرگاه کار خیری انجام می‌دهد امیدوارتر می‌شود. ۲. آیا وقتی دعا می‌کنیم برترین چیزها را از خداوند می‌خواهیم؟ آنکه تکیه‌اش بر عملش است وقتی از خداوند تقاضایی می‌کند همه چیز را نمی خواهد و فقط به‌تناسب کارهای خوبش، از خدا تقاضا می‌کند چون احساس می‌کند به‌واسطهٔ گناهانش شایستگی خواستن همه چیز ندارد. ائمه (ع) به ما آموخته‌اند که همواره باید بهترین‌ها را از خدا بخواهیم و در بندگی نگاهمان به عظمت پروردگار باشد نه ضعف و نقصان و محدودیت خودمان.

قرآن حلقهٔ ربط بین عالم ظاهر و باطن است و کسی که به قرآن مشغول شده و با آن اُنس می‌گیرد اگر خودش را خالص و آماده کرده باشد می‌تواند از دریچهٔ قرآن به عوالم ملکوتی وارد شود؛

عالم توحید حلاوت محض است و از هر غذای لذیذی هزاران بار شیرین‌تر؛

کلید اصلی رسیدن به فناء و عبودیت، عشق است.

رفتن خطرناک و نرفتن خطرناک‌تر

انسان وقتی به خدا دل می‌دهد و به‌سوی او حرکت می‌کند که در درون خود حالت انکسار داشته و ضعف خود را در برابر عظمت او بیابد.

بالاخره باید سفر کنیم و از این عوالم دل بکنیم و به‌سوی حقیقتی حرکت کنیم که آن حقیقت، برترین و جاودانه‌ترین است