بریده‌هایی از کتاب توحید؛ داروی دردها

اگر انسان در سختی‌ها و مصیبت‌ها سخنان باطل بر زبان بیاورد یا غضب بر دیگران داشته باشد و تندخویی کند، دل کسی را برنجاند و ناراحت کند یا به گونه‌ای ناله و گریه و زاری بکند که موجب غفلت از یاد خدا بشود، اینها نشانه‌های بی‌صبری است، اما اگر آهسته آهسته، همراه با تسلیم و عبودیت و خضوع در درگاه پروردگار اشک بریزد، اشکی که ریشه در رقت قلب و عطوفت و مهربانی داشته باشد، این رفتار، رفتار بی‌صبرانه‌ای نیست.

خداشناسیِ فطری نیز در درون ماست، پس برای یافتن و داشتن آن باید بیشتر در خویش فرو رفته و کمی از بیرونِ خود جدا شویم

کسی که برای خودش شان و منزلتی در عالم نمی‌پندارد، اگر دیگران آبروی او را نیز ببرند و دربارهٔ او بدگویی هم بکنند، همیشه در قلب و خاطرش با خودش زمزمه می‌کند تو که از ابتدا هم جز سیه‌رویی در درگاه خداوند چیزی نداشتی و رسوای دو عالم بودی، اکنون بدان که چیزی از دست نداده‌ای تا غصه آن را بخوری. آن کس که از اول چیزی نداشته غصه از دست دادن چیزی را نیز نمی‌خورد.

خداوند وعده فرموده کسانی که از ظلم دیگران بگذرند، خداوند هم از گناهان آنها در آخرت بگذرد. «وَلْیعْفُوا وَلْیصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ یغْفِرَ اللَّهُ لَکمْ» فرد در اینکه اگر کینه و کدورتی از دیگران در قلبش نگه دارد این کینه و کدورت موجب می‌شود که از یاد خدا باز بماند و از عبادات حقیقی و توجه به مقصود اصلی در این عالم محروم بشود، تامل و تفکر بکند.

کسی که توحید را میفهمد هر قدر که چیزی به خدا نزدیک باشد و بیشتر او را نشان دهد بیشتر هم به او محبت می‌ورزد و از همین رو بعد از خدا اولیاء خدا در نزد او محبوب‌ترین‌ها خواهند بود.

«تَبَتَّلْ إِلَیهِ تَبْتِیلًا» (به سوی او از همه چیز ببُر و خود را جدا ساز)

اولین مکتب تربیتی که راه اساسی برای درمان این صفات رذیله را نشان داد، قرآن کریم است. قرآن کریم فرمود: درمان ریشه‌ای و اساسی صفات رذیله و بیرون آمدن از همه دردها و رنج‌ها و رسیدن به سعادت همیشگی و جاودانی و بی‌قید و شرط، غرق شدن در دریای «توحید» است.

بنابراین، اساس به وجود آمدن شور و نشاط در زندگی و رها شدن از افسردگی‌ها، ترک تعلقات از غیر خدا و رها کردن دلبستگی‌ها و دل دادن به او و باور داشتن به علم و قدرت نامتناهی اوست که انسان را از این مشکلات نجات بخشیده و او را برای همیشه در آرامش جاودانی فرو می‌برد.

«کلّا إِنَّ مَعِی رَبّی سَیهدینِ» (هرگز چنین نیست! پرودرگار من، رب من همراه من است، او بزودی مرا هدایت خواهد کرد)

ریشهٔ تمام غصه‌ها و ترس‌ها، دلبستگی‌ها است؛