بریده‌هایی از کتاب به سوی جانان

ملامت‌گو چه دریابد میان عاشق و معشوق نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی

من تو را نپرستیدم از ترس آتشت و نه به طمع بهشتت؛ بلکه تو را سزاوار و لایق پرستش دیدم

«خدای تعالی به موسی وحی فرمود که هرکه با والدین خود نیکویی کند و با من عقوق نماید، او را نیکوکار می‌نویسم و هرکه با من نیکی کند و عاق والدین باشد، او را عاق می‌کنم.»

و چون تمام موجودات مخلوقات خدا هستند، سالک باید به همهٔ آن‌ها محبت کند و هریک را در مرتبه و درجهٔ خود محترم بشمارد.

محبت اکسیری است که مس وجود آدمی را زر می‌نماید و جان انسان در آتش آن از غیرخدا، خالص و طاهر می‌شود

می‌دانی؟! متاع عشق، پرده‌نشین بزم خاصان است؛ ثمری است که بر بلندای کاخ وجود تکیه زده! محرم می‌خواهد ساحت مقدس قرب... معشوق غیور است، (لا یَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ...)

از سروصدای اطرافت که خسته می‌شوی، قیل‌وقال دنیا که دلت را می‌زند، یک لحظه می‌ایستی، شهر را این بار از بیرون نظاره می‌کنی. وه که چقدر جان می‌کشد از آدم این شلوغی بی‌انتها...! با خودت خلوت می‌کنی... نمی‌خواهد کاری انجام دهی... تنهایی روزت را صفحه‌به‌صفحه، این بار اما با حوصله ورق می‌زند. کافی است تنها کمی تأمل کنی! دفتر خط‌خطی روزگارت یک چیز کم دارد، چیزی مهم‌تر از هرچه نوشته‌ای، مهم‌تر از هر نوشته‌ای! خودت! خودت که پایت در زمین است و دلت در آسمان، خودت که ریشه در خاک داری و شاخه در افلاک، خودت که سیلی مشغله‌هایت نوازش خدا را از یادت برده...! آری خودِ خودِ خودت! خودت گمی میان این‌همه مشغله‌ها! یک لحظه بنشین، زمانهٔ عاشقی خود به یادت می‌آید...!

از آنچه خداوند متعال به حضرت موسی (ع) وحی کرد، این است که فرمود: «دروغ می‌گوید کسی که می‌پندارد که مرا دوست می‌دارد و زمانی که تاریکی شب او را در آغوش می‌کشد، از من غافل شده و می‌خوابد. ای پسر عمران، اگر مشاهده کنی کسانی را که در دل شب به‌خاطر من از خواب برمی‌خیزند در حالی که من حقیقت خود را بر آنان ممثل ساخته‌ام و با من سخن می‌گویند از روی حضور (گویا مرا می‌بیند)؛ هرچند من عزیزتر از آنم که نزد کسی حضور (حسی و مادی) یابم. ای پسر عمران، ببخش برای من، از دیده‌ات اشک و از دلت خشوع و از بدنت خضوع و آنگاه در تاریکی‌های شب مرا بخوان که خدایت را نزدیک و پاسخ‌گو خواهی یافت.»

از حدیث نبوی (ص) نقل شده است: «اگر کسی هفتاد پیغمبر را کشته باشد و توبه کند، توبهٔ او قبول است!»

خود ز فلک برتریم، وز ملک افزون‌تریم زین دو چرا نگذریم، منزل ما کبریاست

لحظهٔ اول پریدن سخت است، فقط کافی است بال بزنی. بال که بزنی، تو هم می‌شوی یکی از پرنده‌ها... . خوبان همه این‌گونه پریدند... این‌گونه شد که می‌خوانی‌شان: سالکان راه عشق!

(توبهٔ قاتل هفتاد پیامبر!) باری، العیاذبالله اگر هفتاد پیغمبر را هم کشته باشد، نباید مأیوس بشود و ترک توبه نماید که یأس و ترک توبه، هلاک قطعی و سبب زیادتی عقوبت است.

راستی می‌دانی طریق سلوک مقدس است؟ قدم به قدمش خون عاشقی ریخته! پس از همان اول (فاخلع نعلیک...)؛ مباد با کفشِ تعلق، پای در مسیر دلبرانه‌ها بگذاری! مباد یادت برود که خانهٔ دلبر را زیارت‌کردن، شرط احرام است... شرط است که بیارایی خود را به احرام بندگی... .

وقتی که به‌یاد آوردی آغوش گرم ملکوت را، دیگر بند زمین نمی‌شوی. تنت قفس می‌شود برای تپش‌های قلبت، برای نفس‌های اشتیاقت، برای خود عاشقت! دلت تاب می‌زند برای تجدید دیدار. لحظهٔ اول پریدن سخت است، فقط کافی است بال بزنی. بال که بزنی، تو هم می‌شوی یکی از پرنده‌ها... . خوبان همه این‌گونه پریدند... این‌گونه شد که می‌خوانی‌شان: سالکان راه عشق!

بدن باید وجههٔ خود را رو به کعبه نموده، در حال نماز به قیام و رکوع و سجود درآید؛ ذهن باید از خاطرات، خود را مصون داشته و رو به سدرةالمنتهی کند و روح باید غرق انوار حریم حرم الهی گردد و درون حرمِ امنِ حضرت احدیت محو و مدهوش شود.

آیا کسانی که می‌فرمودند که ما عبادت حق نمی‌کنیم برای خوف از جهنم و نه برای شوق بهشت، بلکه عبادت احرار می‌کنیم و خالص برای حق عبادت می‌کنیم، باز ناله‌های فراق آن‌ها را می‌توان حمل کرد به فراق از بهشت و مأکولات و مشتهیات آن؟! هیهات که این حرفی است بس ناهنجار و حملی است بسیار ناپسند.

از حضرت امام‌جعفرصادق (ع) روایت است که: «صلهٔ رحم، حساب روز قیامت را آسان می‌کند و صلهٔ رحم است که عمر را طولانی می‌کند و از بدی‌ها آدمی را محافظت می‌نماید.

‫و نیز فرمود که: «به‌تحقیق قومی خوب نیستند و از اهل معصیت هستند؛ ولیکن صلهٔ رحم به جای می‌آورند. به این سبب مال‌های ایشان زیاد می‌شود و عمرهای ایشان طولانی می‌گردد. پس اگر خوب باشند، چگونه خواهند بود؟!

، آیا گناهی هست که در فنای آدمی تعجیل کند؟» فرمود: «بلی، قطع رحم. به‌درستی که اهل خانواده‌ای با هم اجتماع می‌کنند و دوستی می‌نمایند، نیکویی می‌کنند با یکدیگر، در حالی که ایشان اهل فسق و فجورند؛ ولی به‌جهت دوستی و نیکویی با هم، خدا روزی ایشان را وسیع می‌نماید و اهل یک خانواده از هم دوری می‌کنند و قطع رحم می‌نمایند؛ ایشان را محروم می‌سازد و حال اینکه از اهل تقوا و پرهیزکاری هستند.»

اولیای خدا می‌فرمایند: «در بوسیدن دست پدر و مادر برکتی است که در جای دیگری پیدا نمی‌شود.»