بریده‌هایی از کتاب وسوسه های ناتمام

دنیا منزل ناآرامی است که جایگاه دیدنی‌های کوتاه و بی‌ارزش است.

«ایوب، پسرم. من و پدرت هم علی را دیدیم و هم معاویه را. فاصلۀ این دو تن بیش از زمین و آسمان است. فرق‌شان فرق نور و سیاهی و ظلمت است. پس چشم و گوشت را باز کن و حواست باشد چه می‌کنی. من به تو شیر پاک و نان حلال داده بودم. نبینم به اولاد پیامبر خدای

«لعنت خدا بر تو و اربابان تو باد شمر. چگونه می‌خواهی من و عثمان و جعفر فرزندان ام‌البنین در امان باشیم و آن‌وقت حسین فرزند فاطمۀ زهرا، دختر پیامبر اسلام در امان نباشد؟ دور شو از مقابل چشمانم تا همین‌جا خونت را بر زمین نریختم».

با علی‌بن‌ابی‌طالب در افتاد. چرا؟ چون طالب ثروت و قدرت در حکومت بود. دو چیزی که علی به هیچ‌کس نداد. حتی به برادرش عقیل.

ای عمر اگر حبّ دنیا، اگر میل ثروت و حکومت کنج دلت نشسته، بیرونش کن.

«تف بر این دنیا، تف. نَوَد و اندی سن از خدا گرفتم. افتخار حضور در کنار پیامبر را داشتم. حکومت‌های ابوبکر و عمر و عثمان و علی و حسن را دیدم. اما هرگز شقی‌تر از یزید و پدرش معاویه را ندیدم. آن‌ها مسیر دین و اسلام را تغییر دادند و حالا هم می‌خواهند به‌زور از کسی بیعت بگیرند که حکومت و ولایت حق اوست نه یزید».

آهسته از آنان دور شدم. رفتم به‌طرف فرات. شبحی روی تل خاکی در کنار فرات نشسته بود. او کسی نبود جز حر که امروز حال ناخوشش را دیده بودم. به نظرم دلش با ما نبود. پس چرا مانده بود؟ می‌رفت به کوفه. یا از ترس مجازات عبیدالله می‌رفت بین قبیله‌اش تا دست کسی به او نرسد. حر مانده بود؛ اما بعید می‌دانم فردا دل و جانی برای جنگیدن داشته باشد.

عجیب است که اینان از مرگ نمی‌هراسند؟ مگر مرگ هراسناک نیست؟ چگونه وعدۀ بهشت را در این آیات باور دارند؟

برق درخشنده‌ی دنیا، شما را خیره نکند و سخن ستاینده‌ی دنیا را نشنوید. به دعوت‌کننده‌ی دنیا پاسخ ندهید

«دنیای شما این است شمر. پیروی از کسی می‌کنید که زورگوست و متکبر. خودخواه و تنگ‌نظر است. بر طبل بطالت می‌کوبد و غرور و تکبرش را اسلام می‌نامد!