بریده‌هایی از کتاب زندگی با دور ریختنی های کمتر

یونانی‌های باستان ضرب‌المثل بی‌نظیری داشته‌اند: «یک جامعه وقتی شکوه می‌یابد که مردمش درختانی بکارند که می‌دانند خودشان هرگز زیر سایۀ آن‌ها نخواهند نشست.»

مشکل بسیار بزرگ‌تر است. نه تنها خانه‌های ما، بلکه کلّ زندگی‌مان، پر شده از چیزهایی که ناامیدمان می‌کنند، سطح استرسمان را به سقف می‌چسبانند و حساب‌های بانکی‌مان را خالی می‌کنند؛ اما به‌طرز عجیبی، درست همین بی‌کیفیتی و ناکارآمد‌بودن این چیزهاست که باعث می‌شود احساس کنیم که باید محصولات بیشتری بخریم. اما آیا زندگی نمی‌تواند جور دیگری باشد؟ چه می‌شود اگر تصمیم بگیریم به‌جای چیزهای «موقتی» که خیلی زود با چیزهای دیگر جایگزین می‌شوند، دوروبرمان را با اشیای زیبا، خوش‌ساخت و بادوام پر کنیم؟

بیشتر [برندها] می‌ترسند که نکند یک مشتری که محصولاتشان را با قیمت کامل خریداری کرده، در سفری پرهزینه به یک کشورِ در حال توسعه ببیند که زنان دهکده‌ای فقیرنشین در مومباسا یا ریو، همان لباس‌هایی را می‌پوشند که او می‌پوشد

از پنج‌ساعتی که یک شخص معمولی صرف تماشای تلویزیون می‌کند، حدود ۱/۲ ساعت آن، تبلیغات است. این واقعیت وحشتناک نشان می‌دهد که یک شخص معمولی در آمریکا در طول عمر خود، بیش از سه سال و نیم تبلیغ تماشا می‌کند! این برای من مثل حبس در زندان به جرم دزدی ماشین است؛ اما در این مورد، زندانبان دائماً از شما پول طلب کرده و آهنگ‌های آزاردهنده‌ای پخش می‌کند که از ذهنتان بیرون نمی‌روند.

این نه تنها آزاردهنده و بی‌فایده، که گهگاه بسیار خطرناک است. ممکن است لاستیک ماشین‌ها با مواد بی‌کیفیت ساخته شوند و در سرعت بالا بترکند یا اسباب‌بازی‌ها را با رنگ‌های سمی تولید کنند. سرنوشت ما اغلب به دست تولیدکنندگان بی‌اخلاقی می‌افتد که با‌کمال‌میل، پولمان را می‌گیرند و در عوض، سم و زباله تحویلمان می‌دهند. متأسّفانه بعضی از کارخانه‌ها را تقریباً به هیچ طریقی نمی‌توان مسئولیت‌پذیر کرد. اگر دارید این را می‌خوانید و فکر می‌کنید که به‌اندازۀ توالتی که آب آن قطع‌شده، ناراحت‌کننده ا‌ست، معذرت می‌خواهم. ناراحت‌کننده ا‌ست؛ اما مهم است که بدانیم با چه شرایطی روبه‌رو هستیم تا بتوانیم راه مقابله با آن را پیدا کنیم. در یکی از بخش‌های بعدی، دقیقاً به همین موضوع می‌پردازم.