بریده‌هایی از کتاب زندگی با دور ریختنی های کمتر

مصرف ناآگاهانه در ظاهر، آزادی‌بخش و احتمالاً لذت‌بخش به نظر می‌رسد. مصرف ناآگاهانه، هشتگِ نانوشتۀ تصاویری‌ است که «بچه‌پولدارهای اینستاگرام» آپلود می‌کنند؛ مصرف ناآگاهانه، زیرنویس پنهانِ «ویدئوهای تبلیغاتی» است؛ اما خطر مصرف ناآگاهانه این است که ما را به‌طرز بیمارگونه‌ای مادی‌گرا می‌کند. یعنی حجم زیادی از توجهمان بر ثروت، کالاها و منزلت اجتماعی‌مان متمرکز می‌شود

کودکانتان را با واقعیت تبلیغات آشنا کنید. ۱-با یکدیگر کمی تبلیغ تماشا کنید و آن‌ها را تشویق کنید چیزی که می‌بینند را زیر سؤال ببرند، مخصوصاً اگر آنچه نمایش داده می‌شود، با‌ارزش‌هایتان همخوان نیست. ۲-توضیح دهید که هدف از تبلیغات، فروش محصولات است و آن‌ها همیشه واقعیت را نشان نمی‌دهند و درعوض از بزرگ‌نمایی، زرنگی، کلمات بامزه و آدم‌های معروف استفاده می‌کنند تا کاری کنند بچه‌ها از یک محصول خوششان بیاید. ۳-توضیح دهید که تبلیغات کاری می‌کنند که دل آن‌ها اسباب‌بازی‌های جدید بخواهد و اسباب‌بازی‌هایی که دارند را دیگر مثل قبل دوست نداشته باشند. برای مقابله با این مسئله، به کودکانتان کمک کنید برای اسباب‌بازی‌هایی که دارند، تبلیغات بامزه بنویسند، تا قدر آن‌ها را بدانند.

آدم‌های مادی‌گرا نشان داده‌اند که (نفس عمیق بکشید!) بخشندگی، سازگاری و سلامتی کمتری دارند، کمتر به دیگران کمک می‌کنند، رضایت کمتری از زندگی‌شان دارند، رضایت کمتری از شغلشان دارند، اهمیت کمتری به محیط‌زیست می‌دهند، بیشتر قمار می‌کنند، بیشتر بدهکار می‌شوند، تنهاترند، در حفظ دوستی‌ها ضعیف‌ترند و با دوستانی که دارند کمتر صمیمی می‌شوند. آهان و اینکه بچه‌های مادی‌گرا عملکرد ضعیف‌تری در مدرسه دارند.

محور زندگی، از «ما» به «من» تغییر یافته است. به‌طرز کنایه‌آمیزی، افراد خودمحور، به خودشان بیشتر از هر‌کس دیگری آسیب می‌رسانند. ازنظر من، اینکه در یک دهۀ گذشته، مصرف داروهای ضدافسردگی در ایالات متحده ۴‌برابر شده، تصادفی نیست. وضعیت این سیاره و آدم‌هایش بحرانی شده است. دیر شده، ولی هنوز وقت برای تغییر اوضاع هست.

هیچ شیئی نمی‌تواند شما را انسان ارزشمند یا بی‌ارزشی کند. زمانی‌که حقیقتاً درک کنید که دارایی‌ها چنین قدرتی ندارند، آن‌وقت خواهید توانست با راحتیِ خیلی بیشتری انتخاب کنید که‌چه اشیائی باید وارد زندگی‌تان شود. «زندگی با دورریختی‌های کمتر»، زندگیِ آسان‌تر و در‌عین‌حال زندگیِ غنی‌تری است، چون تمرکز از مصرف‌گرایی برداشته و به چیزی معطوف می‌شود که واقعاً مهم است.

عادت به خرید بیش از حد، اغلب با‌احساس خودارزشمندیِ پایین در ارتباط است.

طبق برآوردها اگر همۀ مردم دنیا مثل ما غربی‌ها زندگی کنند، برای بقا به چهار کرۀ زمین نیاز خواهیم داشت. به‌علاوه، کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی دارند به‌سرعت به ما نزدیک شده و سبک زندگی ما را تقلید می‌کنند. ضروری‌ است که روش زندگی‌مان را طوری تغییر دهیم که دیگر به مصرف و رشد مستمر متکی نباشد، تا هم منابعمان تمام نشوند و هم اثرات گرمایش جهانی بر کرۀ زمین کاهش یابد.

هیچ‌کس نباید مجبور باشد روزش را آن‌قدر صرف دوخت‌ودوز کند تا از شدت تشنگی و خستگی از حال برود. علت ثروتمندی ما، فقر آن‌هاست _ ما می‌توانیم با ۸ دلار یک تی‌شرت بخریم، چون یک نفر گرسنگی کشیده تا ما بتوانیم آن را ارزان بخریم.

کاری که همه بتوانند بکنند، «خفن» نیست. برای‌اینکه «خفن‌ها» از بقیه جلوتر باشند، قوانین باید سریع‌ تغییر کنند. نتیجۀ آن می‌شود تغییر سرگیجه‌آورِ مدهای زودگذر که حالا گرفتار آن شده‌ایم.

گروهی از محققان با زیرورو کردن آت‌وآشغال‌های ما، متوجه شدند که ۴۰‌درصد از اشیای خانگی دورریخته‌شده، سالم هستند و به‌خوبی کار می‌کنند _۴۰‌درصد، درصد بسیار بالایی است. بنابراین مسئول این‌همه اتلاف، صرفاً طراحی بی‌کیفیت محصول و عدم امکان تعمیر نیست. عامل دیگری دارد نقش بازی می‌کند؛ کنهگی روان‌شناختی و بازی‌اش هم منصفانه نیست. کهنگی روان‌شناختی تکنیکی است که شرکت‌ها به‌کار می‌گیرند تا ما را متقاعد کنند که محصولاتی که داریم را تعویض کنیم، حتّی اگر هنوز به‌خوبی کار می‌کنند

یونانی‌های باستان ضرب‌المثل بی‌نظیری داشته‌اند: «یک جامعه وقتی شکوه می‌یابد که مردمش درختانی بکارند که می‌دانند خودشان هرگز زیر سایۀ آن‌ها نخواهند نشست.»

مشکل بسیار بزرگ‌تر است. نه تنها خانه‌های ما، بلکه کلّ زندگی‌مان، پر شده از چیزهایی که ناامیدمان می‌کنند، سطح استرسمان را به سقف می‌چسبانند و حساب‌های بانکی‌مان را خالی می‌کنند؛ اما به‌طرز عجیبی، درست همین بی‌کیفیتی و ناکارآمد‌بودن این چیزهاست که باعث می‌شود احساس کنیم که باید محصولات بیشتری بخریم. اما آیا زندگی نمی‌تواند جور دیگری باشد؟ چه می‌شود اگر تصمیم بگیریم به‌جای چیزهای «موقتی» که خیلی زود با چیزهای دیگر جایگزین می‌شوند، دوروبرمان را با اشیای زیبا، خوش‌ساخت و بادوام پر کنیم؟

بیشتر [برندها] می‌ترسند که نکند یک مشتری که محصولاتشان را با قیمت کامل خریداری کرده، در سفری پرهزینه به یک کشورِ در حال توسعه ببیند که زنان دهکده‌ای فقیرنشین در مومباسا یا ریو، همان لباس‌هایی را می‌پوشند که او می‌پوشد

از پنج‌ساعتی که یک شخص معمولی صرف تماشای تلویزیون می‌کند، حدود ۱/۲ ساعت آن، تبلیغات است. این واقعیت وحشتناک نشان می‌دهد که یک شخص معمولی در آمریکا در طول عمر خود، بیش از سه سال و نیم تبلیغ تماشا می‌کند! این برای من مثل حبس در زندان به جرم دزدی ماشین است؛ اما در این مورد، زندانبان دائماً از شما پول طلب کرده و آهنگ‌های آزاردهنده‌ای پخش می‌کند که از ذهنتان بیرون نمی‌روند.

این نه تنها آزاردهنده و بی‌فایده، که گهگاه بسیار خطرناک است. ممکن است لاستیک ماشین‌ها با مواد بی‌کیفیت ساخته شوند و در سرعت بالا بترکند یا اسباب‌بازی‌ها را با رنگ‌های سمی تولید کنند. سرنوشت ما اغلب به دست تولیدکنندگان بی‌اخلاقی می‌افتد که با‌کمال‌میل، پولمان را می‌گیرند و در عوض، سم و زباله تحویلمان می‌دهند. متأسّفانه بعضی از کارخانه‌ها را تقریباً به هیچ طریقی نمی‌توان مسئولیت‌پذیر کرد. اگر دارید این را می‌خوانید و فکر می‌کنید که به‌اندازۀ توالتی که آب آن قطع‌شده، ناراحت‌کننده ا‌ست، معذرت می‌خواهم. ناراحت‌کننده ا‌ست؛ اما مهم است که بدانیم با چه شرایطی روبه‌رو هستیم تا بتوانیم راه مقابله با آن را پیدا کنیم. در یکی از بخش‌های بعدی، دقیقاً به همین موضوع می‌پردازم.

«وقتی آدم‌هایی را در زندگی‌ات داشته باشی، به هیچ‌چیز دیگری در دنیا احتیاج نداری.»