بریده‌هایی از کتاب دیدار اتفاقی با دوست خیالی

ابداعات و اختراعات ما شاید آگاهی‌مان را شکل دهند ولی این آگاهی ماست که اعتقادات‌مان را می‌سازد و ما بیشتر از هر چیز بر اساس همین اعتقادات زندگی می‌کنیم.

این سرزمین نویافته، این جهان همیشه‌حاضر تلفن هوشمند و پیام فوری، جهانی‌ست که هزینه‌اش، یعنی اعصاب فرسوده و از دست رفتن ساعت‌های مطالعه و حواس چندپاره، اصلاً به آورده‌اش نمی‌ارزد.

مشکل ما غیاب کامل هوش و ذکاوت نیست بلکه قدرت سرکش حماقت محض است

جری ساینفلد یک بار گفته بود کتابخانهٔ عمومی همان دوست بیچارهٔ همه‌مان است که کتاب‌هایش را به محض درخواستی سرسری در اختیارمان می‌گذارد و فقط عاجزانه خواهش می‌کند حدوداً یک ماه دیگر برشان گردانیم. اما گوگل در واقع یکی از آن همسرانی‌ست که در کاریکاتورهای تِربر می‌بینیم: صبورانه و متکبرانه لبخند می‌زند و همزمان برایتان توضیح می‌دهد مدیحه و مرثیه چه فرقی با هم دارند و بهترین راه برای رفتن به آن اغذیه‌فروشی کوچک نزدیک هَکِن‌ساک چیست.

«وقت ما هم می‌رسه»، «دیگه نوبت ماست» و «صبر کن تا سال بعد» ورد زبان ورزش‌دوست‌های آمریکایی‌ست. ما آدم‌های خوش‌بینی هستیم و می‌خواهیم در ورزش هم این خوش‌بینی را تشدید کنیم. اما در فوتبال، این «فردا» حتی در شرایط عادی به این زودی‌ها از راه نمی‌رسد و در موقعیت‌های ویژه‌ای مثل جام جهانی، رسیدنش چهار سال طول می‌کشد. تا آن موقع همه چیز فرق کرده؛ در جام جهانی خبری از فرصت دوباره نیست. جام جهانی رقابتی انسانی در یک مقیاس زمانی کم‌وبیش زمین‌شناسانه است. بدبختی‌ها و بی‌عدالتی‌ها تا سال‌ها، تا ده‌ها سال، تا ابد آزارنده می‌مانند. ولی همراهش، به طرزی رضایت‌بخش، یک جور تناسب هم هست. پذیرش محتوم بودن شکست شما را آزاد می‌گذارد تا از هر پیروزی کوچکی، از همان یک شوت خوب، لذتی واقعی ببرید. اگر ورزش‌های آمریکایی در بهشت جریان دارند، فوتبال بعد از هبوط اتفاق می‌افتد.