بریده‌هایی از کتاب دیدار اتفاقی با دوست خیالی

هیچ‌کس برایش مهم نیست! آدم‌ها مشکلات خودشان را دارند! اشکالی ندارد. معنی‌اش این نیست که تو نباید کارت را انجام دهی؛ معنی‌اش این است که باید آن را، یک‌جورهایی، محض خودش و بدون هیچ خیال باطلی انجام دهی. صرفاً بنویس، صرفاً زندگی کن و خیلی به خودت اهمیت نده. هیچ‌کس برایش مهم نیست. همه‌اش سربه‌سر گذاشتن است.

پیوستگی‌های جغرافیایی در طول تاریخ قابل‌توجه‌اند. ولی گسل‌هایی که اندیشه و تفکر در آن انداخته‌اند از این هم قابل توجه‌ترند.

تصاویر خردترْ حقیقت بزرگ‌تر را می‌گویند.

اتوبوس‌ها مسیرهایی ازپیش‌تعیین‌شده را دنبال می‌کنند و مترو برنامهٔ زمانی دارد ولی آدمی که پای پیاده دارد هر جا دلش خواست می‌رود.

اگر تلویزیون دهکدهٔ جهانی را ساخت، اینترنتْ روان جهانی را می‌سازد: همه به هم وصلیم، مثل تعدادی نورون.

زندگی اجتماعی یعنی تکلیف ما را عدهٔ معدودی روشن می‌کنند؛ عده‌ای که باقی‌مان قدرت تعیین‌تکلیف بهشان داده‌ایم.

این‌که چیزی دور ذهن‌تان را گرفته باشد با این‌که ذهن‌تان محکم دور چیزی را گرفته باشد فرق می‌کند. جایی که ما در آن زندگی می‌کنیم عصر ذهن بسط‌یافته نیست، عصر خویشتن واژگونه است.

پیپس وقت بیشتری برای عشق ورزیدن داشت چون دوستان کمتری داشت که بخواهد جواب‌شان را بدهد.

افکارْ بزرگ‌تر از چیزهایی‌اند که آن‌ها را انتقال می‌دهند. ابداعات و اختراعات ما شاید آگاهی‌مان را شکل دهند ولی این آگاهی ماست که اعتقادات‌مان را می‌سازد و ما بیشتر از هر چیز بر اساس همین اعتقادات زندگی می‌کنیم.

زندگی غنی است -بها و اهمیت دارد-و رسیدن به این غنا قدری زمان می‌برد.

ذائقه پایدارتر از مدهای روز است و بی‌ثبات‌تر از ارزش‌ها.

اگر ماری‌آنتوانت از روسو یاد گرفت که لذت‌های ساده جزو طبیعت زندگی‌اند، روبسپیر درس مرتبط دیگری گرفت، این‌که لذت‌های زاهدانه لازمهٔ فضیلت‌اند. یک مثالش که مو به تن آدم سیخ می‌کند این‌که او هر شب، وقتی از کشتارها به خانه بر می‌گشت، از مسئولان پانسیون ساده‌ای که در آن زندگی می‌کرد، می‌خواست غذایی بدون گوشت، با مربای توت‌فرنگی و نان سفید برایش آماده کنند.

اگر قطار، خیابان‌هایمان را پرازدحام کرد، تلگراف آن ازدحام را به ذهن‌هایمان آورد. تلگراف چیزی به جهان اضافه کرد که تا امروز با ما مانده: نوع کاملاً جدیدی از ارتباطات که در آن پیام تا وقتی به مخاطب نرسیده، ارتباط ناقص است.

هر چه بیشتر خودمان را با فضای فکری اینترنت تطبیق می‌دهیم، فکرهایمان کم‌عمق‌تر می‌شوند

تلگراف چیزی به جهان اضافه کرد که تا امروز با ما مانده: نوع کاملاً جدیدی از ارتباطات که در آن پیام تا وقتی به مخاطب نرسیده، ارتباط ناقص است. نامه گرچه ممکن است پاسخی بطلبد، اما به خودی خود کامل است.

قوی‌ترین نیرویی که می‌تواند شما را این طرف رود نگه دارد تا غذا را کنار خانوادهٔ خودتان بخورید نفرت و انزجار از چیزی‌ست که مردم آن طرف رود دوست دارند.

ما برای این شروع می‌کنیم به راه رفتن در فضای بیرون تا به تجربه‌مان از شهر، وجهی پیش‌بینی‌ناپذیر ببخشیم و بعد زندگی می‌آید سراغ‌مان و خودمان را پیش‌بینی‌ناپذیر می‌کند.

حقیقتش این است که موج‌های زیادی تودهٔ مردم را با خود همراه می‌کنند و برای به راه افتادن این موج‌ها همان‌قدر می‌شود دلیل آورد و توضیح سر هم کرد که برای موج‌های دریا: وزش تصادفی باد در جایی آب را متلاطم می‌کند، آب به موج تبدیل می‌شود و بعد به صخره‌ای می‌خورد، در هم می‌رود و در نهایت فرو می‌ریزد.

هیچ روش درستی برای خوردن، هجی کردن، لباس پوشیدن، جورکردن لباس‌ها با هم، عشق ورزیدن، موسیقی گوش دادن، نوشیدن و بچه بزرگ کردن وجود ندارد، چون هیچ راه طبیعی‌ای برای هیچ کدام از این‌ها وجود ندارد. هر تلاشی برای این‌که بگوییم طبیعت از ما می‌خواهد چطور رفتار کنیم در نهایت نظر یک آدم دیگر دربارهٔ جوری که باید رفتار کنیم از آب در می‌آید. شاید این‌که بعضی روش‌ها بیشتر از روش‌های دیگر پذیرفته می‌شوند توضیحی مبتنی بر طبیعت داشته باشند ولی این توضیح هم در لحظهٔ انتخاب جواب نمی‌دهد و انتخاب نهایی تنها چیزی‌ست که به حساب می‌آید

یک چیز قطعی‌ست: جواب این پرسش‌ها در بازگشت نوستالژیک به طبیعت نیست. بازگشت به طبیعت همیشه بازگشتی دروغین است. همهٔ تلاش‌ها برای بازگشت به طبیعت یا به روش‌های طبیعی یا به روش‌های مقدّر انجام یک کار خاص، همیشه در تاریخ اندیشه و عمل انسانی به شکست انجامیده‌اند. تنها چیزِ طبیعی جهانْ میل ماست به فرار از طبیعت. تنها چیز ژنتیک جهان رغبت ماست به این‌که شیفته و مفتون چیزهای پیچیده، فریبنده و عامدانه بیش از حد گران‌قیمت شویم.