بریده‌هایی از کتاب مساله مهدویت: ویژگی‌های امام‌عصر (عج)

دردم از یار است و درمان نیز هم      دل فـدای او شـد و جــان نیز هـم

یاد حرف واعظی افتادم که می‌گفت: وقتی بیچاره شدید، بگویید: یَا صَاحِب الزّمان اَدرکنِی یَا صَاحِب الزّمان اَغِثْنی؛ ای صاحب الزمان مرا دریاب! ای صاحب الزمان به فریاد من برس!

برخی عباداتشان هم دنیایی است و برخی کارهای دنیایی‌شان هم خدایی است

اگر بدانیم حتی به یک نیت و فکر خوب، به یک حمد گفتن در هنگام بلا و سختی چقدر محتاجیم و تا چه اندازه کارگشاست که آخرتی را تأمین می‌کند، آن وقت به سادگی از کارهای خیر نمی‌گذریم و تلاش و سعی‌مان صد چندان می‌شود.

سید بن طاووس در توصیه‌های خود به فرزندش می‌گوید: صدقه و دعا برای سلامتی حضرت را مقدم بر صدقه و دعا برای عزیزانت قرار بده که باعث می‌شود حضرت به تو توجه و احسان کند.

به تعبیر مرحوم آیت الله بهجت، بین دهان و گوشمان کم‌تر از یک وجب فاصله است. وقتی سلام می‌دهیم و حرفی می‌زنیم، قبل از این‌که صدایمان به گوش خودمان برسد، به گوش او رسیده است

کسانی هستند که کارهایشان را به عشق خدا و اهل بیت انجام می‌دهند و همین که خدا راضی باشد برای آن‌ها کافی است. همین‌که لبخندی بر لب امام زمان عجل الله تعالی فرجه بیاید کافی است. در بند حاجتی نیستند. حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس در بنـد آن مبـاش کـه نشنید یـا شنید

سلمانی که اگر یک روز دیر در خانۀ اهل بیت می‌رفت، گله می‌کردند و می‌فرمودند: سلمان ما دلمان تنگ می‌شود، چرا این‌قدر دیر می‌آیی؟!

فرمودند: حاج علی امام زمانت را می‌شناسی؟ عرض کردم: بله، چگونه نشناسم؟! فرمودند: به او سلام بده. من عرض کردم: «اَلسّلامُ عَلَیک یَا حُجَه الله یَا صَاحِب الزّمانِ یَاابْنَ الحَسَن! » ایشان تبسمی کردند و فرمودند: «وَ عَلَیکَ السَّلامُ وَ رَحمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُه! »

سال ۲۶۰ هجری امام عسکری عجل الله تعالی فرجه در ۲۸ سالگی به شهادت رسیدند. در آن زمان حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه حدود پنج ساله بودند. ظاهر شدند و بر پدرشان نماز خواندند. در همان زمان حکومت وقت فهمید که موعود متولد شده است. از این‌رو به شدت درصدد دستگیری حضرت برآمدند. و از همین سال دوران غیبت صغری شروع شد. حضرت در طول ۶۹ سال، یعنی تا سال ۳۲۹ هـ. ق توسط چهار نائب و نماینده با مردم ارتباط داشتند. پس از آن تاکنون که حدود هزار و صد و اندی سال می‌گذرد، دوران غیبت کبری بوده است. حضرت خود به آخرین نائبش علی بن محمد سمری فرمودند: دیگر غیبت تامه شروع شده و باب نیابت خاص بسته شد و مردم باید از طریق نائبان عام، یعنی فقهای دین‌شناس با تقوا و اهل عمل و عادل، دین خود را بگیرند و به آن عمل کنند. در واقع شروع مسألۀ مرجعیت و ولایت فقیه از همین‌جاست.

از طرف حکومت وقت برای شیعیان یک بلای بزرگی به وجود آمد. علمای شیعه سه روز از حاکمانشان مهلت خواستند و سه نفر از اخیار و خوبان علمای بحرین قرار گذاشتند که هر شب یکی از آن‌ها به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه استغاثه کند و چاره را از حضرت بخواهد. شب اول نفر اول رفت و نتیجه‌ای نگرفت. شب دوم هم نتیجه‌ای حاصل نشد. شب سوم همین عالم بزرگوار، محمد بن عیسی، مضطرانه به حضرت توسل جست و استغاثه کرد که «اَلْمـُسْتَغَاثُ بِکَ یَا صَاحِبَ الزَّمَانِ؛ ای امام زمان، به تو استغاثه می‌کنیم! » حال عجیبی پیدا کرد. و نهایتاً توانست خدمت حضرت برسد و حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه راه چاره را به او فرمودند. بعد جناب محمد بن عیسی از حضرت سؤال کردند: آقا، چرا همان شب اول که فلان عالم استغاثه کرد، جواب ندادید؟ حضرت فرمودند: شما خودتان سه روز مهلت خواستید. اگر همان روز اول این حال اضطراری را که تو داشتی آن‌ها داشتند و آنچنان که امروز آمدی می‌آمدند، همان اول پاسخ گرفته بودند. تازه مضطر شدید و کلید گنج را به دست آوردید.

«اضطرار احتیاجی است که به ناچاری رسیده باشد. » و در یک کلام اضطرار یعنی بیچارگی و درماندگی. کلیدی‌ترین مطلبی که در مسألۀ ظهور و فرج امام عصر عجل الله تعالی فرجه کارگشا است، همین اضطرار و بیچاره و درماندۀ او شدن است. این‌که انسان به جایی برسد که باور کند تنها راه اوست و راه دیگری وجود ندارد. تنها دارو و درمان اوست و داروی دیگری نیست. اضطرار است که کلید گشایش قفل‌هاست، نه صرفاً معرفت‌های علمی و عقلی و قلبی، و نه صرفاً اثبات وجود امام زمان عجل الله تعالی فرجه و نه حتی انتظار او.

مرحوم حاج اسماعیل دولابی می‌فرمود: فقط گریه‌هایتان را برای اهل بیت، برای امام رضا علیه السلام نبرید. آقا گله می‌کند که چرا فقط گریه‌ها و گرفتاری‌هایتان را پیش ما می‌آورید. خنده‌هایتان را هم بیاورید. چرا فقط در وقت ناخوشی و بلا و گرفتاری یاد من می‌افتید. در خوشی‌ها هم بیایید. من می‌خواهم خنده‌هایتان را هم ببینم.

کوچک را می‌بینی که حرمت بزرگ‌تر را حفظ نمی‌کند و او را کوچک می‌شمرد. وَ رَأَیْتَ الْجـَارَ یُؤْذِی جَارَهُ وَ لَیْسَ لَهُ مَانِع؛ و همسایه را می‌بینی که همسایه‌اش را می‌آزارد و هیچ چیز هم مانعش نیست. وَ رَأَیْتَ الْعُقُوقَ قَدْ ظَهَرَ وَ اسْتُخِفَّ بِالْوَالِدَیْن؛ و می‌بینی عاق شدن و نفرین ظهور پیدا کرده، والدین کوچک شمرده می‌شوند. وَ رَأَیْتَ الْأَرْحَامَ قَدْ تَقَطَّعَتْ؛ و می‌بینی خویشاوندی و صله رحم از بین می‌رود.

ما نباید شأن امام معصوم و حجت بزرگ الهی را در حدّ یک مشکل گشا و کار راه انداز گرفتاری‌ها و به عنوان وسیله‌ای برای شفای بیماران، ادای قرض‌ها و رفع گرفتاری‌ها بدانیم و بس. آن‌ها برای آدم درست کردن آمده‌اند. آمده‌اند امثال سلمان و ابوذر درست کنند.

سید بن طاووس در توصیه‌های خود به فرزندش می‌گوید: صدقه و دعا برای سلامتی حضرت را مقدم بر صدقه و دعا برای عزیزانت قرار بده که باعث می‌شود حضرت به تو توجه و احسان کند

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی جان بی تو به لب آمد وقت است که باز آیی

نادرشاه برگشت دید این شفا گرفته و خوب شده است. گفت: تو تا حالا با امام رضا شوخی می‌کردی. گدا نبودی. اگر ضجه‌ای که امروز زدی شش سال پیش می‌زدی، همان اول شفایت را گرفته بودی

کسی که حق الناس بر گردن دارد، همانند کسی است که با زنجیر نامرئی به زمین بسته شده و راه پرواز و صعود به ملکوت از او گرفته می‌شود.

یکی از جفاها و ظلم‌هایی که به امام زمان عجل الله تعالی فرجه شده است، این است که در اثر جهالت و بی‌معرفتی‌ها و یا در اثر بدمعرفی کردن و یا غرض‌ورزی‌ها، امام زمان عجل الله تعالی فرجه به عنوان چهره‌ای خشن که ـ نعوذبالله ـ به کسی رحم نمی‌کند و با شمشیرش از کشته پشته می‌سازد و جوی خون راه می‌اندازد و سخت‌گیر است معرفی شده است. این تبلیغ منفی میل به آمدن و ظهور حضرت را در برخی از بین برده است. می‌گویند: اگر حضرت بیاید با ما که گنهکار و آلوده هستیم سخت برخورد می‌کند. پس چرا برای ظهورش دعا کنیم؟! یا می‌گویند: ما گنهکار و آلوده هستیم. نمی‌توانیم جزو یارانش باشیم. پس در حکومت و دولت حضرت جایگاه و ارزشی نخواهیم داشت. لذا آمدنش برای امثال ما حسنی نخواهد داشت تا برای ظهورش دعا کنیم. این‌ها افکار کاملاً اشتباه و خلاف واقعی است. اگر کسی قدری معرفت نسبت به چهرۀ مهربان و قلب رئوف امام زمان عجل الله تعالی فرجه داشته باشد، می‌فهمد در حق ایشان چقدر جفا و ظلم شده و این گمان‌ها در حق آن حضرت به دور از واقعیت است.