با عرض ارادت به خانوم برومند که دوست دار صداشون هستم. کتابی که راوی اش مرد است رو باید مرد بخواند و ترجیحا خود نویسنده اگر در قید حیات است بخواند خیلی بهتر است. حس و حال اصلی داستان رو هیچ کس نمی تونه مثل نویسنده در بیاره. نمونه اش داستانهایی هست که هوشنگ مرادی کرمانی با اون لهجه شیرین کرمانی خونده و اصلا شنیدنش در مقابل خوندنش یه چیز دیگه اس. یا کتاب (نزدیک داستان) از علی خدایی که خود نویسنده خونده و حساش بی نظیره. از نشر چشمه می خوام که از بازیگرها و آدم های نامرتبط برای خواندن کتاب صوتی استفاده نکنند . قسمت هایی رو گوش کردم و در مقایسه با قسمتی که خودم خونده بودم اون راز آلودی و وحشت و تعلیقی که حاکم بر داستانه توی خوانش خانم برومند نیست . این مسئله وقتی پیش میاد که گوینده روح کلی داستان رو درک نکرده و صرفا یه روخوانی صحیح و شمرده ارائه می ده .

کتاب به نسبت خوبی بود. مجموعه داستانی بود که هر کدام به نحوی پایان خوبی داشتند. از نظر گویندگی هم صدای گرم خانم برومند ادم رو به یاد قصه خواندن مادرها می‌انداخت. هر چند هیجان‌ها یا لحن‌ها آنچنان خوب ادا نشدند ولی در مجموع خوب بود.

من بعد از شنیدن دو رمان خوب آقای جولایی، از شنیدن این داستان های کوتاه هم لذت بردم؛ طبع آزمایی در فرمی متفاوت و فضایی نزدیک به سبک ساعدی شکل گرفت و تسلط جولایی به پرداخت فضای تاریخی در این ژانر هم تجربه‌ی جدید و گیرایی رقم زد. گویندگی هم دلپذیر بود. ممنون از طاقچه که کتاب ها را در بی‌نهایت گذاشته:)

من قبلا کتاب شکوفه های عناب از اقای جولایی خوندم .این کتاب هم عالی بودددد. اگر علاقمند به داستان های تاریخی هستید حتما این کتاب بخونید . با اینکه داستان ها تاریخیه ولی اقای جولایی دیدشون و داستان پردازیشون جور دیگری هست . گویندگی خانم برومند رو دوست داشتم . کتاب هم شامل چند داستان هست که در دهه ۳۰ یا ۲۰(اگر درست بگم) خورشیدی اتفاق میفته .

متاسفانه هیچوقت نتونستم با قلم جناب جولایی ارتباط برقرار کنم