نظرات کاربران درباره کتاب صوتی ساندویچ ژامبون

بسیار عالی بود. داستانی از بوکوفسکی، واقع‌گرایی کثیف و زشت و طنز سیاه همراه با تنظیم و صدا گذاری عالی که موسیقی‌های پست‌راک را به زیبایی در کنار صدای فوق‌العاده‌ی آقای سلطان زاده قرار دارده‌است. انگار که april rain و this will distroy you و ... این موسیقی‌هارا برای این داستان و گویندگی آقای سلطان‌زاده ساخته‌اند. و درنهایت ترکیب درست همه‌ی اینها، اثر صوتی فوق‌العادی می‌شود که هر مخاطبی را به خود جذب می‌کند. شدیدا توصیه می‌کنم بشنوید و لذت ببرید.

بعد از خوندن عامه پسند انتظار چنین کتاب روان و سیالی رو از بوکوفسکی نداشتم و همین موضوع باعث شد بیشتر ازش لذت ببرم. فضایی که بوکوفسکی توصیف می‌کنه همون جور که خودش هم تاکید میکنه فضای تاریک و سردیه که اگه بخواین با حقیقت روبرو بشین باید انتظارش رو داشته باشید، بدون هیچ رنگ و لعاب اضافی و زیبایی های مجازی... این کتاب خیلی خیلی زیاد منو یاد مرگ قسطی سلین انداخت که در واقع اتوبیوگرافیه سلین بود. ازونجایی که یکی از شخصیت های عامه پسنده بوکوفسکی هم سلینه و با توجه به درون مایه این کتاب احساس میکنم سلین اثر قابل توجهی رو بوکوفسکی گذاشته و این واقعا برای من جالبه... دو اندیشه تاریک ، حقیقی، بدون سانسور و دوست داشتنی ...

یه داستان ساده، جذاب،زشت،بی نظم و دوست داشتنی☻ داستان از بچگی هنری شروع میشه و به دوران مدرسه که بخش اصلی و بیشتر کتاب اونجا اتفاق میفته از زبون هنری روایت میشه. در اصل یک زندگی خودنوشت از خود بوکوفسکی اما به دلیل قلم خوب و توانایی نویسنده در داستان سرایی تونسته یک رمان خوندنی رو بنویسه کتاب به دلیل جذاب بودن و نثر ساده و روانی که داره خسته کننده نیست و کشش خوبی داره. ترجمه هم سانسور داره ولی مترجم تلاشش رو کرده که منظورو برسونه و به داستان صدمه ای نزنه اگه از بوکوفسکی چیزی نخوندین بنظرم برا شروع بهترین انتخاب همینه گویندگی هم خیلی خیلی خوب بود موسیقی هم اوایل اذیت کننده بود اما جلوتر که میرین بهش عادت میکنین و خیلی زیباست و مناسب

نگم دیگه براتون که کلی کیف کردم باهاش،کلی خندیدم،کلی هم نارحت شدم، آرمان سلطان زاده هم مثل همیشه عالی ،عالی..‌.فقط اینکه در خلال داستان یه جور تست هوش خواستن از شنونده یا خواننده بگیرن،این تست هوش با سانسور برخی از قسمتها انجام میشه، منم ذهن معیوب فقط قسمت منفی ماجرا رو تجسم میکنم و لاغیر، لعنتی خیلی رو مخ آدم ، گ...ه بگیرن این سانسور چیا رو...جمله آخر از زبان هنگ 🙂

طنز سیاه درباره نبرد میان پوچگرایی و معنابخشی به ادامه زندگی ، بویژه در طبقات پایین جامعه . گویش آقای سلطانزاده فوقالعاده عالی است . ایشان در خوانش کتابهایی با مضمون درونگرایی ( از جمله جنایت و مکافات داستایوفسکی ) بسیار موفق هستند . من کتاب را با سرعت ۱.۲ گوش دادم و فکر میکنم لحن کتاب با سرعت بالاتر بهتر درمیاد .

دوستان فقط یه چیز بهتون میگم ،البته این نظر منه ،به نظرم هولدن کالفیلد در مقابل هنری چیناسکی، بچه سوسولی بیش نیست

یک کتاب سراسر هجو البته با متنی روان و صدا گذاری عالی و گویندگی عالی تر آقای سلطان زاده

ولی لامذهب خیلی گران است!!! هوس انگیز ولی گران/: اشتباه نکنید ساندویچ ژامبون را می گویم :) ؛)

عالی و بی نظیر

کتاب ناطور دشت رو انگار به یه سبک دیگه میخونی

من دوست نداشتمش صدای اقای سلطان زاده فقط باعث شد تا انتها بهش گوش کنم وگرنه کتب بی هدفی بود

کاش بشه بازهم یه کتاب از بوکوفسکی رو آرمان سلطان زاده با موسیقی متن بی نظیر اجرا کنه این کتاب رو مدت ها پیش گوش دادم و چقدر دلتنگ این گونه کتاب صوتی ها هستم

صدای بعضی کتاب‌های صوتی آوانامه خیلی کمه ،یعنی اگه مشغول کاری هستید حتما باید به اسپیکر وصل باشید و تنها از گوشی واضح نیست برعکس موسیقی متن که بلند است

اجراش عالی بود داستان روان و جذاب

عالی بود🥺💙

کتاب خوبی بود یجایی خوندم یه اتوبیوگرافی از خود نویسنده هست ...به شخصه کتابایی که از زبون نوجوون ها بوده خوندم بهم چسبیده مثل ناطور دشت یا تابستان گند ورنون‌ و اینکه نقطه مشترک همشون وجود یه طنز تلخ درشونه

گویندگی و صداپردازی و موسیقی متن عالی بود. اما داستان برای من جذابیتی نداشت. چندبار به زور تا نیمه های کتاب گوش دادم و آخر نتونستم تمومش کنم و دیگه کنار گذاشتمش.

دیگه بوکوفسکی همین هم ازش انتظار می‌ره . عالی

کتاب نثر خیلی روانی داره، باعث‌میشه خودت رو داخل داستان حس کنی و همدردی کنی. نویسنده تونسته حتی موضوعات و احساسات ساده رو هم به صورت برجسته نشون بده و این به من خیلی چسبید.;)

"... من دلبستگی نداشتم،به هیچ چیز دلبستگی نداشتم، هیچ چیز هم نمیدانستم،حتی نمیدانستم چطور باید فرار کنم،بقیه دست‌کم حسابِ کار دستشان آمده بود که چطور زندگی کنند، آن‌ها ظاهراً چیزی را فهمیده بودند که من نفهمیده بودم، شاید چیزی در من کم بود،احتمالش وجود داشت. اغلب احساس می‌کردم پست تر از دیگرانم یا شهروند درجه دو اَم. فقط دلم میخواست از همه‌شان فاصله بگیرم اما جایی برای رفتن نداشتم. خودکشی؟ ای بابا... همین هم دردسر و مصیبت خودش را داشت. احساس می‌کردم دلم می‌خواهد پنج سال تخت بخوابم ولی این جماعت نمی‌گذاشتند،بنابراین وضعیت من همین بود... " من قبلا چند مصاحبه با بوکوفسکی رو دیده و شیفته طرز فکر خاصش شده بودم. خیلی خوشحالم که همچین کتاب جذابی رو در مورد زندگیش نوشته و من شانس خوندنش رو داشتم. داستان هزارپیشه ادامه این کتابه