اتفاقا من بعد از ۵۶ ساعت گوش کردن هنوز یه جاهایی فقط برای اینکه لحن گوینده رو دوست ندارم و باهاش ارتباط برقرار نمیکنم میزنم جلو مخصوصا اونجایی ملچ ملوچ میکنه مثل اونجا که صدای بابابزرگ گریشا کا رو موقع تورات خوندن میشنیدم. منم به نظرم یکنواختی خسته کنندس اما اجرای صدای اکثر شخصیت هارو دوست نداشتم مثلا خود گریشکا به نظرم صداش اصلا قشنگ نیست البته خیلی جاها من متوجه شدم لحن هارو اشتباه میخوندن به هرحال وقتی راوی اقای عمرانیه بیشتر میپسندم

این که کل کتاب با یه صدای یکنواخت روایت بشه خسته‌کننده و گیج‌کننده هست. یه مزیت کتاب متنی اینه که وقتی دو نفر مکالمه دارن و جمله‌هاشون پشت هم میاد، با علائم نگارشی می‌تونیم متوجه شیم کی به کیه ولی وقتی کتاب، صوتی باشه و گوینده هم همه رو مثل هم بخونه، حتی شما هم نمی‌تونید تحمل کنید و بیخیال تخیل می‌شید (البته که من با این قضیه موافقم و بعضی کتاب‌ها رو فقط متنی می‌خونم که خودم بسازمشون ولی کتاب صوتی با لحن یکنواخت بد در میاد)