کتاب زندانیان جغرافیا اثری از تیم مارشال با ترجمه هوشنگ جیرانی و هستی صیادی است. این کتاب که به بررسی وضعیت کشورهای جهان می‌پردازد، ده نقشه را ارائه می‌کند که همه چیز را دربارەه سیاست‌های جهانی توضیح می‌دهد.

زندانیان جغرافیا در زمان انتشارش در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت. نیکولاس لزارد در نشریه ایونینگ استاندارد درباره کتاب نوشته است: «این کتاب یکی از بهترین آثار ژئوپلیتیک است... گمان نمی‌کنم کتاب دیگری بتوان یافت که اوضاع جهان را به این خوبی توصیف کند.»

درباره کتاب زندانیان جغرافیا

جغرافیا مانند تاریخ، سیاست و ... از عواملی است که بر وضعیت کشورهای جهان تاثیر می‌گذارد. بسیاری از قدرت‌ها و سیاست‌ها وابسته به جغرافیا هستند و به تعبیر تیم مارشال، جغرافیا زندانی است که تعیین می‌کند مردمش چه باشند و چه بشوند. او برای اینکه این گفته را توضیح بدهد سوالاتی را مطرح می‌کند و به پاسخ آن‌ها می‌پردازد. مثلا چرا آمریکا قدرتی دارد که در جهان زبانزد است؟ چرا هند و پاکستان یک درگیری دائمی و همیشگی دارند؟ چه اتفاقی برای اروپا افتاده است که هم آباد است و هم مردمش در رفاه زندگی می‌کنند اما از اتحاد در آن خبری نیست؟ کره شمالی چه گره‌ای در کارش دارد؟ آیا می‌توان سرنوشت مردم کره را تغییر داد؟ چه دلایلی باعث فقر و محرومیت در آفریقا است؟ چه دلایلی به توسعه نامحدود آمریکای جنوبی منجر می‌شود؟

زندانیان جغرافیا پاسخی است بر این سوال و سوال‌های بسیار دیگری که در زمینه جهان و ژئوپولتیک ممکن است از خودتان بپرسید؛ موضوعاتی که اهمیت آنها کاملا روشن است زیرا جغرافیا همان‌طور که در گذشته ما موثر بوده، آینده‌مان را نیز رقم خواهد زد.

اندرو نیل درباره این کتاب گفته است:

«دیدی تازه و اصیل به ژئوپلیتیک پشت پرده چالش‌های امروزین سیاست خارجی» و گیدتون راچمن عقیده دارد این کتاب دیدی دقیق به شیوه تاثیر جغرافیا بر تصمیمات رهبران جهان است.

آدام لُبُر، نویسنده نیوزویک درباره مارشال گفته است:

«تنها چند خبرنگار برجسته در رسانه‌های فعلی بریتانیا هستند که مانند تیم مارشال می‌توانند شمه‌ای از وضعیت سیاسی امروز جهان ارائه دهند... او در زندانیان جغرافیا چشمان ما را به تغییرات ژئوپلیتیکی و جبر حاکم بر جغرافیای جهان می‌گشاید»

کتاب زندانیان جغرافیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

زندانیان جغرافیا اثری جذاب برای تمام علاقه‌مندان به مطالعات سیاسی و جامعه‌شناسی است.

درباره تیم مارشال

تیموتی جان مارشال، روزنامه نگار، نویسنده و سخنگوی انگلیسی، اول ماه مه سال ۱۹۵۹ متولد شد. او به دلیل تحلیل‌هایش از تحولات در اخبار خارجی و دیپلماسی بین الملل شهرت دارد. از میان فعالیت‌های تیم مارشال می‌توان به سردبیری دیپلماتیک و همچنین سردبیری امور خارجه و مفسر مهمان رخدادهای جهانی اسکای نیوز و بی.بی.سی و مجری مهمان ال.بی.سی اشاره کرد.

بخشی از کتاب زندانیان جغرافیا

اکنون دو نقشه ایالات متحده وجود داشت: یکی که آشنا بود و از سیاتل در ساحل اقیانوس آرام، شیب‌دار به سمت پایین تا نواری در دریای ساراگوسا کشیده شده است و دیگری که جای پای قدرت ژئوپلیتیکی آمریکا را به نمایش می‌گذارد. این نقشه دوم، پایگاه‌ها، بنادر و باندهای فرودگاه‌ها را نشان می‌داد؛ اماکنی واقعی که می‌توانستید روی صفحه علامت بزنید. اما یک نقشه مفهومی نیز وجود داشت که به شما می‌گفت در موقعیت حادثه «الف» که در منطقه «ب» در حال رخ دادن است، می‌توان روی کشور «ج» به عنوان متحد آمریکا و برعکس حساب باز کرد. اگر قدرتی بزرگ می‌خواست در گوشه‌ای از جهان نقشی ایفا کند، می‌دانست تا زمانی که ایالات متحده نخواهد، هیچ کاری از پیش نخواهد برد. یک ابرقدرت ظهور کرده بود. ناکامی آمریکا در ویتنام در دهه ۱۹۶۰، اعتماد به نفس‌اش را خدشه‌دار و در خصوص درگیری‌های خارجی محتاط‌ترش کرد. با این حال، آنچه که یک شکست چشمگیر تلقی می‌شد، باعث نشد تا استراتژی جهانی آمریکا تغییر کند.

در حال حاضر تنها سه مکان وجود دارد که می‌تواند منبع چالش برای هژمونی آمریکا باشد: یک اروپای متحد، روسیه و چین. همه قوی‌تر خواهند شد، اما دو تا از آن‌ها از حد و اندازه خود فراتر خواهند رفت.

رؤیای برخی از اروپایی‌ها درباره یک اتحادیه اروپایی با «پیوند هرچه نزدیک‌تر» و یک سیاست خارجی و دفاعی مشترک، آهسته پیش چشم ما در حال افول است و حتی اگر چنین نباشد، تا زمانی که کشورهای عضو اتحادیه اروپا بودجه بسیار اندکی صرف امور دفاعی خود می‌کنند، در نهایت به ایالات متحده وابسته می‌مانند. سقوط اقتصادی سال ۲۰۰۸، ظرفیت و اشتیاق قدرت‌های اروپایی برای ماجراجویی‌های خارجی را تا حدودی کاهش داده است.

در سال ۱۹۹۱، خطر روسیه کم‌رنگ شد؛ آن هم به واسطه ناتوانی اقتصادی خودش، گسترش نظامی بیش از حد و ناکامی در ترغیب توده‌های تحت کنترل امپراتوری (شوروی) که با گولاک‌ها و تولید بیش از حد تراکتورهای ساخت کارخانه‌های دولتی دست و پنجه نرم می‌کردند. فشارهای اخیر روسیه تحت حاکمیت پوتین، برای ایالات متحده به مثابه یک نیشتر است که برای سلطه آمریکا تهدیدی جدی محسوب نمی‌شود. هنگامی که اوباما در سال ۲۰۱۴ روسیه را «تنها یک قدرت منطقه‌ای» توصیف کرد، شاید ناخواسته حرفی تحریک‌آمیز زده باشد، اما گفته‌اش اشتباه نبود. میله‌های زندان جغرافیایی روسیه (همان‌طور که در فصل اول به آن اشاره کردیم) هنوز هم وجود دارد: آن‌ها هنوز هم فاقد یک بندر آب گرم با دسترسی به خطوط دریایی جهانی و هنوز هم فاقد ظرفیت نظامی در زمان جنگ برای رسیدن به اقیانوس اطلس از طریق بالتیک و دریای شمال یا دریای سیاه و مدیترانه هستند.

ایالات متحده در سال ۲۰۱۴ تا حدودی پشت تغییر دولت در اوکراین بود. این کشور در پی گسترش دموکراسی در جهان بود و می‌خواست که اوکراین را از حیطه نفوذ روسیه خارج و در نتیجه، رئیس‌جمهور پوتین را تضعیف کند. واشینگتن متوجه است که در دهه گذشته، همان‌طور که آمریکا در عراق و افغانستان مشغول بود، روس‌ها با استفاده از فرصت، موقعیت خود را در سرزمین‌هایی چون قزاقستان و سرزمین‌های اشغالی در گرجستان ـ آنچه که آن‌ها «خارج نزدیک» می‌نامند ـ تثبیت کردند. به شکلی دیرهنگام و تا حدودی با تردید، آمریکایی‌ها تلاش کرده‌اند تا روسیه را از دستاوردهایش دور کنند.

آمریکایی‌ها به اروپا اهمیت می‌دهند و به ناتو توجه دارند، گاهی اوقات دست به اقدام می‌زنند (اگر در چارچوب منافع آمریکا باشد)، اما در حال حاضر برای آمریکایی‌ها، روسیه عمدتاً یک مشکل اروپایی است، هرچند همواره نیم‌نگاهی به آن دارند.

این وضعیت چین را به حال خود رها می‌کند. و چین در حال سر بر آوردن است.