کتاب آژانس شیشه‌ای

«آژانس شیشه‌ای» دومین جلد از مجموعه نقد سینمای ایران و نوشته سعید عقیقی (-۱۳۴۹) است که فیلم آژانس شیشه‌ای ابراهیم حاتمی‌کیا را به نقد کشیده‌است. ابراهیم حاتمی‌کیا یکی از چهار برآیند شاخص طرز تلقی نسلی‌ است که به پشتوانهٔ انقلاب و از دل جنگ راهی سینما شد و باید به هویت خود و نسل خود در شرایط پس از جنگ معنایی می‌داد. در بخشی از این اثر می‌خوانید: تجربهٔ بیش از یک دهه فیلم‌سازی و فیلم‌نامه‌نویسی حاتمی‌کیا به مرور دارد در عرصه‌های مختلف خودنمایی می‌کند که گفت‌وگونویسی هم یکی از آن‌هاست. شیوهٔ کنایی، دوپهلو و درگیرکنندهٔ نگارش گفت‌وگوها درآژانس شیشه‌ای در میان فیلم‌های گذشتهٔ او کم‌تر سابقه داشته است. حتی برج مینو در عین ظرافت‌های آشکار و پنهان گفت‌وگوهایش نسبت به آژانس شیشه‌ای فاصله‌ای محسوس و قابل توجه دارد؛ به ویژه که فیلم اخیر با استفادهٔ متنوعش از گفت‌وگوهای پُرضرب، تک‌گویی، نامه و... مسیر پرخطری را می‌رود که ظاهرا بیش از فیلم گریبان فیلم‌نامه را گرفته و بعضی از صحنه‌ها را که روی پردهٔ سفید به راحتی و روانی پیش می‌رود، روی صفحهٔ کاغذ کمی نامفهوم ساخته‌است. در اوایل فیلم‌نامه، کاظم در راهروی بیمارستان سراغ دکتر را می‌گیرد. جوان: کی به شما اجازه داد بیاین تو؟ کاظم: دنبال دکتر شاهرخ هستیم. جوان: بفرمایید بیرون. بیرون منتظرش باشید... (...) کاظم: مگه دکتر شاهرخ این‌جا نیستن؟