نظرات کاربران درباره کتاب پلیس حافظه

۵۰ درصد اشتراک بی نهایتS99JKR22QJ9FN

کتاب خوبی بود.

پیشنهاد نمیکنم ! وقتتون رو تلف نکنین(2کتاب قبلی نویسنده انتقام،پروفسور وخدمتکار رو خونده بودم واقعا از اونهاخوشم اومده بود بعد اومدم سراغ این کتاب )(انتقام رو حتما پیشنها میکنم). کتاب ایده داستانی تازه ای داره (پادآرمانشهری ولی اصلا قابل قیاس نیست با رقبای خودش مثل 1984 یا دنیای قشنگ نو یا کوری و... ) ولی ایده رو نمیتونه خوب پرورش بده و به خاطر همین داستان پردازی ضعیفی داره. در داستان سردرگمی و موضوعات نپخته((مثلا بخش عاشقانه رمانتیک رو به خاطر سانسور هایی ! که داره اصلا متوجه نمیشی هی باخودت دو به شکی که این الان منظوری داره یا نه))باعث میشن دلسرد بشی از ادامه دادن، پایان کتاب هم بازه و اون انتظاری که براش کشیدی رو نابود میکنه. میشه یه هدف هایی از کتاب گرفت مثل ظلم پذیری مردم و اینجور حرف‌ها ولی باز کتاب رو پیشنهاد نمیکنم.

روند داستان خیلی جالب و جذاب بود منی که سلیقه خاصی دارم و هر کتابی جذبم نمیکنه ک بخونم این کتاب جذبم کرد ک بخونم اما همونجوری ک توی خود کتاب شخصیت اول میگه حفره ای خالی در وجودش باقی میمونه در تمام کتاب این حس حفره خالی وجود داره در کل که ایده جالبی بود که هدر رفت و نابود شد

قبل از مطالعه کتاب نظرات دیگران را خواندم و با توجه به اسم عجیب کتاب راغب شدم آن را بخوانم اما به نظرم ارزش چندانی برای خواندن ندارد. خیلی سعی کردم مفهوم و معنایی را که نویسنده در نظر داشته بفهمم اما خیلی موفق نبودم .تنها میتوانم بگویم که من را به یاد فضای زندگی در کره شمالی انداخت که گویی حکومت بر همه چیز مردم حتی خاطرات و ذهن آنها تسلط دارد و نمی‌گذارد چیزی در اختیار خود داشته باشند و نهایتا نتیجه می‌گیرد که تنها یه چیز در اختیار آدم‌هاست که کسی نمی‌تواند آن را از آنها بگیرد و آن چیزهایی است که فرد با قوت و قدرت در قلب و ذهن خود زنده نگه داشته. نتیجه دیگر اینکه حتی اگر وجود مادی همه اشیا و چیزهای زندگی انسان از دست برود یه چیز همیشه باقی است و آن تصویر ذهنی آن چیزها در ذهن و قلب آدمی است که می‌تواند تا ابد به حیات خود ادامه دهد.

ایده خوب بود، اما پرداخت به ایده نه تنها خوب نبود که بد هم بود. مفهومی که میخواست بگه رو آخر سر نقص کرد. خیلی جملات رو هی تکرار میکرد. با چندتا دوستان همخوانی کردیم و کسی خیلی خوشش نیومد.

موضوع کتاب بسیار جالب و جدید بود . ارزش خوندن داره

در تمام طول کتاب منتظر بودم و با پایان کتاب همچنان منتظر موندم ...

داستان ضعیفی داشت ، به نظرم یکی از قابلیت های داستان اینه آدم رو توی انتظار نگه داره که این قابلیت رو نداشت ؛ در کل کتاب ضعیفی بود .

واقعاً چیزی برای گفتن نداشت یک ایده کلی و نسبتا جالب در مورد از بین رفتن حافظه داشت و دیگر هیچ. اطناب بی فایده و توضیح روزمرگی های شخصیت اصلی داستان بدون اینکه اتفاق ویژه ای در سیر داستان بیافتد و بدون اینکه توضیحی در مورد پلیس حافظه بدهد.شخصا رمانی که دختر داستان داشت مینوشت رو بیشتر از خود رمان پلیس حافظه دوست داشتم.

به جز ایده عالی ،از سایر موارد اصلا مناسب نیست پرکشش نوشته نشده همذات پنداری ایجاد نمیکنه من نمی‌دونم چرا با کتاب عالی 1984 مقایسه میشه شاید فقط از نظر ایده شباهت دارد اما داستان پردازی اون با این قابل مقایسه نیست نتونستم از نیمه کتاب جلوتر بروم

پادآرمانشهری که پلیس حافظه هرچند وقت یکبار چیزی رو از حافظه ی جمعی پاک میکنه.اینطوری کم کم چیزای زیادی حذف میشن. راوی،زن جوان نویسنده ایه که پدر ومادرش رو از دست داده. ۱-راوی داستانهای مختلفی مینویسه و برای من سوال بود وقتی چیزهای زیادی پاک شدن،چطور هنوز میتونه داستانی بنویسه ۲-پلیس حافظه کیه واز کی شروع به کار کرده؟ که مشخص نمیشه ۳-انتهای داستان،بدون رسیدن نتیجه ای تموم میشه وحتی نمیفهمیم‌چرا تمام این ماجرا روایت شده. ۴-توصیفات و ماجراهای بی ارتباط زیادی در داستان وجود دارند.

آخر کتاب طوری تموم میشه که با خودت میگی کاش از اول نمی خواندم

خوشم میومد،حیف وقتی که برای خوندنش تلف کردم و پولی که بابت خریدنش دادم،خیلی بی معنی بود

سوژه جالبی بود ولی به نظرم خوب پرداخت نشده، می تونست خیلی بهتر از این باشه

از نطر من که خیلی بی معنی بود و تهش هم فاجعه تموم شد. یه که چی گنده تهش بود

اینقدر پشیمونم از خواندن این کتاب که اندازه نداره.من واقعا متوجه نمیشم اونایی که دوست داشتن این کتاب رو دقیقا از کدوم قسمتش خوششون اومده؟این کتاب بی محتوا،بی نقطه ی اوج بی کشش و دلمرده.من کتاب زیاد خواندم و این بی محتوا ترینشون بود.ترجمه هم کاملا واضح بود سانسور هاش باعث شده بود که همه چیز بیشتر گنگ بشه. تعجبم از نشر آموت

لطفاً در بی نهایت موجودش کنید

خیلی بد بود به سختی تمومش کردم ولی به همه توصیه میکنم وقتشون رو تلف نکن این کتاب رو بخونن

انتظار داشتم جور دیگه ای تموم بشه، شاید چون به پایان تلخ عادت نکردم...