نظرات کاربران درباره کتاب چشم سگ

کتاب مجموعه ای از چند داستان کوتاه بود که بجز داستان سی کیلومتر، بقیه رو دوست داشتم و باید بگم از تصوری که قبل از خوندن کتاب های خالد حسینی درباره ی افغان ها پیش خودم داشتم چقدر شرمنده م، و آدم های این کتاب من رو شرمنده تر هم میکنن پیش خودم، البته بنا به محل سکونت تا بحال مواجهه مستقیم با مردم افغانستان نداشتم و خوشحالم بابت رفتار آزار دهنده ای مجبور به شرمندگی نیستم

من از خود نشر چشمه خریدم فقط دو سه تا از داستان‌هایش خوب بود . آنقدری که روی کتاب برای تبلیغ خواندن کردند و من به خاطر تحت تأثیر قرار گرفتن تبلیغات خریدم انتظار داشتم خیلی جذاب باشد ولی نبود . با این حال ارزش خواندن داشت .

نثر داستانها خوب بود و اگه کمی لهجه افغانستانی بدانید جذابتر هم بنظر میاد. داستان های شب سمرقند و فیل بلخی رو دوس داشتم

داستان اول مجموعه دارای ایده ای جذاب و پرداختی قابل تامل و تاثیرگذار است اما باقی داستان ها بتدریج تا داستان انتهایی از اهمیت ادبی و داستانی کمتری برخوردار می شوند و در حد شروع مجموعه نیستند

کتاب درباره مواجهه افغانستانی ها با همسایگان ایرانیشان است. داستان شب سمرقند را قبلا خوانده بودم و بیشتر با آن ارتباط برقرار کردم. ختم عمه هما هم از نظر نگرانی های یک دختر جوان قابل تامل است. بقیه داستان ها را دوست نداشتم و احساس می کردم نویسنده در حال فریاد زدن این است که ما هر دو یک ملت هستیم افغانستان همان خراسان بزرگ است ولی شیوه ارائه از نظر من دلچسب نبود! مخصوصا داستان آخر.

#چشم_سگ مجموعه داستانی از #عالیه_عطایی ، رمان‌نویس افغانِ ساکن ایران. این روزها غرق شده‌ام در شناختِ بیشتر افغانستان و ارتباط گرفتن با مهاجرین افغانستانی ساکن ایران و عمیقا دلم می‌خواست می‌توانستم با روحیات آن‌ها بیشتر آشنا شوم و دنیا را از دریچه چشم آن‌ها ببینم؛ کاری که حتی با گفت‌وگوهای طولانی مدت هم برایم میسر نشد. وقتی با عالیه عطایی آشنا شدم، نزدیک بود از هیجان به پرواز دربیام؛ آشنایی با جامعه مهاجرین آن هم از زبان یک زن، آن هم در قالب رمان؛ بهتر از آن، چه می‌خواستم؟ راستش اما به نویسنده، خوش‌بین نبودم، تصورم آن بود که یا از این‌رو بومِ سیاه‌نمایی رابطه ایرانی و افغان و حکومت خواهد افتاد و یا از آن‌ورِ بوم گل و بلبل بودن شرایط مهاجرین و مجیزگویی و یا حتی بدتر، هیچکدام از اینها، بی ربط با افغانها خواهد بود. مثل بسیاری محتواهای دیگر در این زمینه. اما بعد از‌ خواندن چند کتاب از عالیه عطایی، نه تنها مهارت او را د‌ر نوشتن تحسین می‌کنم، از اینکه بتوانم از عینک او به مهاجرین و حال و هوایشان بنگرم، نگران نیستم و حتی عینک او را برای این دیدن دوست دارم. چرا که خودش مهاجر است و مرزنشینی را تجربه کرده. از طرفی همسرش و به تبعِ آن فرزندش نیز ایرانی محسوب می‌شوند. پس احتمالا هم ایران و ایرانی را می‌فهمد، هم افغان و افغانی را و مهم‌تر از آن رابطه پیچیده این دو را. حرف‌هایی که عطایی برای گفتن دارد شنیدنی است و چون قالب ارایه‌اش رمان است، هرچند دریافت اصل مطلب را پیچیده می‌کند، اما خواندنش را نیز به همان نسبت راحت می‌کند. شخصیت‌های کتاب پُرند از تنوع و زاویه نگاه‌های متفاوتشان به دردِ تلخ مهاجر بودن، زن و مرد و مرفه و دردمند؛ و این موضوع برای منی که نیاز به نگاهی واقعی به مهاجرین داشتم، حسنی بود بس ستودنی؛ حسنی که با پرداخت دقیق و موشکافانه به درونیات هریک از شخصیت‌ها جلوه بیشتری داشت. انتظار داشتم با خواندن رمان بتوانم خودم را در حال و هوای یک مهاجر بگذارم، قلم نویسنده هم انصافا خوب بود و شرایط را برای این اثرگذاری آماده می‌کرد اما در من چیزی بود که مانع از آن می‌شد که بتوانم حقیقتا خودم را یک مهاجر از اینجا رانده و از آنجا مانده ببینم. واقعیت آن است که من در کشوری هرچند پرچالش، اما امن زندگی می‌کنم و هرگز نمی‌توانم طعم تلخ رفتن از سرزمینی که دوستش دارم و به آن متعلقم، دوری از مردمم و حضور اغلب فرودستانه در کشور همسایه را برای خود تصور کنم. در نهایت آنکه کتاب را بخوانید و از پایان‌های باز هر داستان که حسابی شما را به فکر فرو می‌برد، لذت ببرید. به خصوص اگر موضوع مهاجرت یا مهاجرین افغان برایتان جذاب است.

تمام داستان ها با پایان باز بود که من اصلا نمیپسندم

به نظرم هر ایرانی باید آثار خانم عطایی را بخواند، زیرا که ما ایرانی‌ها با مردم افغانستان زیاد در ارتباطیم، منکه از شنیدن این کتاب بسیار لذت بردم واحساس میکنم باز هم دوست دارم از اینگونه آثار بخوانم

به نظر من دو داستان شب سمرقند و مراسم عمه هما از همه بهتر بود. به عنوان اثری از نویسنده ای مهاجر کارش بسیار قوی و درخور توجه است

فضاسازی، شخصیت‌پردازی، و مضمون متفاوت... لذت بردم 👌🏻

با اینکه یکی دو تا داستان انتها نداشت و کمی بی سروته تموم شد،اما در کل کتاب خوبی بود.

قلم توانای ایشون رو دوست دارم، به وضعیت افغانستان و اصلا ظلم و روابط انسانها علاقمندم کرد، به راحتی نمیشه کتابهاشون رو زمین گذاشت.

عالی بود به زمانی که پایش تلف کردم می ارزید

داستان شب سمرقند بینظیر بود

باید بگم‌ اول که کتاب رو شروع کردم حس خوبی نداشتم ولی رفته رفته بیشتر ارتباط گرفتم با قلم نویسنده سبک نوشتارش خیلی جالبه، توصیفات دقیق، صحبت مستقیم راجع به شهر‌ها و تلگرام و اینستا و ... که خیلی کمتر دیدم و جدید بود محتوای داستان‌ها یکم اغراق داشت بنظرم. حس تئاتر بهم میداد. فضای غیرواقعی و خشک که نویسنده خیلی تلاش کرده واقعی بنظر بیاد استفاده از گفتار افغانستانی در داستان‌ها خیلی جالب بود و دلنشین میکرد مطالعه رو طیف وسیعی از تفاوت‌های ادم‌ها رو سعی کرده بود نشون بده که هرکدوم به نوعی رنج میبرن، چه اونی که چند نسل ایران بوده، اونی که تازه اومده، اونی که غیرقانونی وارد ایران شده و ... خوندنش دید جدیدی به مهاجرت، و حضور افغانستانی‌ها در ایران به آدم میده و از خوندنش پشیمون نیستم

قشنگ بود

👌